Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Στον Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να καταλογίσει κανείς πολλά. Τόσο για όσα έχει κάνει στις ΗΠΑ όσο και εκτός αυτών. Όπως επίσης και για πολλά από όσα είπε χθες από το βήμα της γενικής συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Όμως, εξ’αυτών, δύο τινά στέκουν υπεράνω αμφισβήτησης. Πρώτον, ότι ο ΟΗΕ έχει αποτύχει του σκοπού του και δεύτερον, ότι η Ευρώπη σφάλλει στην πολιτική που ακολουθεί έναντι της Ρωσίας, από τη μία πλευρά επιβάλλοντάς της κυρώσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία και από την άλλη συνεχίζοντας να τη χρηματοδοτεί, αγοράζοντας πετρέλαιο και φυσικό αέριο από αυτήν, παρατείνοντας έτσι τη συνέχιση αυτού του πολέμου.
Σε αμφότερα αυτά τα σημεία, δίχως αμφιβολία, χωρούν ενστάσεις, όμως η «καρδιά» των επιχειρημάτων του συνεχίζει να στέκει ορθή. Ως προς τον ρόλο και το «ειδικό βάρος» που φέρει ο ΟΗΕ στη διεθνή σκηνή, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά. Πόση επίδραση είχαν έως τώρα στην εξέλιξη του κυπριακού ζητήματος οι δεκάδες αποφάσεις και ψηφίσματα, είτε του Συμβουλίου Ασφαλείας, είτε της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για την επίλυση του ζητήματος; Έως μηδενική.
Αντίστοιχα, πόσο κομβικός είναι ο ρόλος του ΟΗΕ ή ακόμη και των «κυανόκρανων» του για την αντιμετώπιση περιφερειακών ή άλλων συγκρούσεων, μεταξύ κρατών μελών του ή σειράς ενόπλων ομάδων; Κατά κανόνα ελάχιστος.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, ο ΟΗΕ ακολουθεί στα βήματα του πρόδρομου σχήματός του, της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία στάθηκε αδύναμη να αποτρέψει έναν παγκόσμιο πόλεμο, μολονότι είχε συσταθεί ακριβώς για αυτό, μετά τον Α’ Π.Π.. Πρόκειται για μία αποτυχία τήρησης της παγκόσμιας έννομης τάξης, αυτού που εκλαμβάνουμε ως το διεθνές δίκαιο και επικράτησης του νόμου του ισχυροτέρου, φαινόμενο που γιγαντώνεται στις ημέρες μας και οδηγεί , μεταξύ άλλων και στον επανεξοπλισμό της Ευρώπης.
Όχι ότι η συμβολή των ΗΠΑ προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν αμελητέα. Όταν όλοι ψηφίζουν προς μία κατεύθυνση στον ΟΗΕ και οι ΗΠΑ ασκούν βέτο, τα πράγματα εύκολα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Αντίστοιχα, όταν οι ΗΠΑ γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους θεμελιώδεις διεθνείς συνθήκες, όπως η UNCLOS για το Δίκαιο της Θάλασσας, πρώτες οι ίδιες συμβάλλουν στην απαξίωση της διεθνούς νομιμότητας. Για να μην αναφερθούμε, ούτως ή άλλως, στον διαχρονικό ρόλο τους σε σειρά άλλων κρατών ανά την υφήλιο.
Ο Τραμπ είναι μία προσωπικότητα πλήρης αντιθέσεων. Ελάχιστοι αντιλέγουν ως προς αυτό. Ενσάρκωσε, ωστόσο, χθες, μέσω της ομιλίας του στα Ηνωμένα Έθνη, τη φωνή της αλήθειας, τουλάχιστον επί ορισμένων ζητημάτων, λέγοντας πράγματα για τα οποία ουδείς άλλος εκ των παρισταμένων παγκοσμίων ηγετών άρθρωσε μία λέξη. Συμπεριλαμβανομένης της εκτίμησής του ότι αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους, τώρα, ισοδυναμεί με επιβράβευση της τρομοκρατικής Χαμάς.
Έφερε στο προσκήνιο την υποκριτική στάση της Ε.Ε., κράτη-μέλη της οποίας εξακολουθούν να είναι ενεργειακοί «πελάτες» του Πούτιν, όπως και την Ινδία και την Κίνα για τους ίδιους λόγους ενώ καυτηρίασε την πολιτική των «ανοικτών συνόρων» στο μεταναστευτικό. Κάτι που αποτυπώνεται και στην ασυμφωνία μεταξύ των κρατών μελών της Ε.Ε. ως προς την θέσπιση ενιαίας στάσης σε αυτό το ζήτημα. Όντως η Ευρώπη «πάει κατά διαόλου» επ’ αυτού, ανεξαρτήτως της ορθότητας ή μη των στοιχείων που επικαλέστηκε ο Τραμπ περί του ποσοστού των αλλοδαπών σε ευρωπαϊκές φυλακές, υποστηρίζοντας ότι το 54% των εγκλείστων … στην Ελλάδα είναι αλλοδαποί.
Πρόκειται για μία ήττα, που δύναται να οδηγήσει σε πολλές ακόμη.