Φίλτατοι καλή σας ημέρα!
Στην Γαλλία ως εθνικό σπορ θεωρείται το “pétanque” ή άλλως πώς “boules”, (εδαφοσφαίριση) ένα παιχνίδι με μεταλλικές μπάλες, το οποίο παίζεται κατά κύριο λόγο επί χώματος και κυρίως στην γαλλική επαρχία. Στην πραγματικότητα, όμως, το σπορ που έχει αποκτήσει από πολλού χρόνου τα πρωτεία σε αυτήν την ευρωπαϊκή χώρα είναι το “τενεκεδάκι”. Για την ακρίβεια το να κλωτσούν ένα τενεκεδάκι ώστε να πάει παρακάτω. Εάν απουσιάζει το “τενεκεδάκι” δε, θέτουν στην θέση του τα δημοσιονομικά τους προβλήματα και γενικά τις… μεταρρυθμίσεις.
Χαρακτηριστική περίπτωση εξάσκησης αυτού του σπορ, η διαβόητη -αλλά και ξεχασμένη πλέον – δήλωση της Κριστίν Λαγκάρντ, από την καρέκλα της υπουργού Οικονομικών της χώρας (πριν την θητεία της στο ΔΝΤ και στη συνέχεια στην ΕΚΤ, όπου λέει… άλλα) το Φθινόπωρο του 2009, μεσούσης της πιστωτικής κρίσης, ότι θα ασχοληθεί με την υπόθεση μείωσης του ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ αργότερα και πάντως όχι πριν το 2013. Μία χρονιά που ήδη συνιστούσε “παράταση” στις έως τότε διορίες που είχαν τεθεί για τη μείωση του ελλείμματος, την οποία η Γαλλία είχε ήδη δεσμευτεί ότι θα τηρήσει, όπως ορίζει εξάλλου και η Συνθήκη του Μάαστριχτ για τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η χθεσινή δήλωση του Γάλλου πρωθυπουργού, Σεμπαστιάν Λεκορνί, ότι η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση πάει για… αργότερα, οφείλει να μην ξενίσει. «Δεν θα υπάρξει αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τώρα μέχρι τον Ιανουάριο του 2028», τόνισε ο φίλτατος Λεκορνί σε μία εναγώνια προσπάθεια εξασφάλισης συναίνεσης από την αντιπολίτευση και σταθεροποίησης της πολιτικής κατάστασης στην δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης.
Αν και πρόσθεσε ότι ο έλεγχος των δημόσιων δαπανών θα αναπληρώσει τις απώλειες που συνεπάγεται το πάγωμα του μέτρου και ότι θα υπάρξει διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους για το συνταξιοδοτικό ζήτημα, αυτή του η απόφαση είναι απολύτως ενδεικτική της δυστοκίας που χαρακτηρίζει την Γαλλία στην προώθηση απολύτως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για την αποφυγή του φάσματος της χρεοκοπίας. Πρόκειται, δε, για μία χώρα η οποία βρίσκεται ήδη σε διαδικασία υπερβολικού ελλείμματος και η οποία βλέπει τις αποδόσεις των ομολόγων της να διαμορφώνονται σε επίπεδα υψηλότερα ακόμη και από εκείνα της Ελλάδας, όπως δεν χάνει ευκαιρία να μας υπενθυμίζει ο φίλτατος Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το ατυχές, βέβαια, είναι ότι εάν – ω μη γένοιτο – η Γαλλία ακολουθήσει την τύχη της Ελλάδας προς την χρεοκοπία, δεν θα υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για την διάσωσή της. Εάν η ελληνική κρίση χρέους στάθηκε αφορμή για την δημιουργία θεσμικών οργάνων όπως ο EFSF και αργότερα o ESM, στην περίπτωση της Γαλλίας, η οποία έχει δημόσιο χρέος 3,345 τρισ. Ευρώ ή 114% του ΑΕΠ και δημοσιονομικό έλλειμμα 5,8% του ΑΕΠ (στοιχεία 2024), για την περίπτωσή της δεν υφίστανται σήμερα “εργαλεία διάσωσης”, που να μπορούν να καλύψουν τις χρηματοδοτικές της ανάγκες.
Εάν δεν υπάρχει Γαλλία, δε, δεν υπάρχει και ευρώ ή Ευρωζώνη. Πρόκειται, βεβαίως για ένα ακραίο σενάριο, όμως εδώ που έχουν έρθει τα πράγματα, με τους πρωθυπουργούς να αλλάζουν σαν τα πουκάμισα στο Παρίσι και με τον προϋπολογισμό να παραμένει ακόμη σε επίπεδο… προθέσεων, εξαιτίας των ενστάσεων της αντιπολίτευσης και της πολιτικής κρίσης που στροβιλίζει τη χώρα, τίποτε δεν πρέπει να αποκλείεται. Ακόμη κι αν η φιλτάτη Λαγκάρντ επαναλάβει από τη θέση που κατέχει σήμερα στην ΕΚΤ, την περίφημη ρήση Ντράγκι “whatever it takes”, που έσωσε την Ευρωζώνη επί ελληνικής κρίσης.