Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η επικράτηση της λογικής κατά κανόνα προϋποθέτει την ύπαρξη μέτρου. Την αποφυγή της υπερβολής. Κάτι που, παραδόξως ή μη, συχνά απουσιάζει από τη σύγχρονη Ευρώπη.
Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Το μεταναστευτικό, η άμυνα, η πράσινη μετάβαση, μεταξύ αυτών. Τομείς στους οποίους η ΕΕ έχει υποπέσει σε κολοσσιαία σφάλματα, υποσκάπτοντας το ίδιο της το μέλλον. Εσχάτως, όμως, κάποιο είδος ισορροπίας εμφανίζεται να επανέρχεται.
Μας το υπενθύμισε χθες ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, προσερχόμενος στις εργασίες του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες, όπου αναφέρθηκε, πρώτον, σε ζητήματα ευρωπαϊκής άμυνας, η οποία για πρώτη φορά μετά τον Β’ Π.Π. εμφανίζεται να επανέρχεται σταδιακά σε ευρωπαϊκά χέρια, εγκαταλείποντας την αμερικανική ομπρέλα προστασίας, ή τουλάχιστον ανεξαρτητοποιούμενη από αυτήν και δεύτερον, στη λεγόμενη πράσινη μετάβαση, η οποία, όπως είπε ο φίλτατος Μητσοτάκης, δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός.
Μία επισήμανση η οποία απηχεί τις ανησυχίες και της ευρωπαϊκής επιχειρηματικότητας, η οποία έχει πληγεί σφοδρά από τα ενεργειακά κόστη που είναι αναγκασμένη να επωμιστεί, χάνοντας έτσι την ανταγωνιστικότητά της έναντι των οικονομικών υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Κίνας.
Τα είπε χθες έξω από τα δόντια και ο επίσης φίλτατος Ευαγγ. Μυτιληναίος, αναφέροντας ότι οι πολιτικοί απέτυχαν να είναι ειλικρινείς σχετικά με το κόστος της ενεργειακής μετάβασης. Όπως δήλωσε ο άνθρωπος που κρατά τα ηνία της Metlen και πρόεδρος της Eurometaux, οι υψηλότερες τιμές ενέργειας σε σύγκριση με τις ΗΠΑ έχουν πλήξει τα μέλη της ένωσης. «Η κατάσταση με το κόστος ενέργειας στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ευρώπη για τη βιομηχανία δεν είναι βιώσιμη», σημείωσε αναφερόμενος στη σωρεία των εταιρειών που έχουν βάλει λουκέτο υπό το φως αυτής της κατάστασης. Έπρεπε, όμως, να φθάσουμε σε αυτό το σημείο ώστε να συνειδητοποιήσει η Ευρώπη ότι η ταχύτητα με την οποία επιχειρούσε να υλοποιήσει την πράσινη μετάβαση δεν ήταν ρεαλιστική; Ότι απουσίαζε το μέτρο και η σύνεση, στην προώθηση μίας, κατά τα λοιπά, απολύτως απαραίτητης προσαρμογής;
Αναλογία απουσίας μέτρου υφίσταται όμως και στα ζητήματα άμυνας. Μετά από δεκαετίες επανάπαυσης στην αμυντική ομπρέλα των ΗΠΑ, ελέω και της ανάγκης να μην επανεξοπλιστεί άμεσα η Γερμανία μετά τον Β’ Π.Π., η Ευρώπη πλέον εμφανίζεται να υπερβάλλει εαυτόν στα ζητήματα αμυντικών προμηθειών και ανασύστασης των ενόπλων δυνάμεών της, υπό το φως της ρωσικής απειλής, υπαρκτής ή μη. Σημείο στο οποίο ερίζουν πολλοί, ως προς το πραγματικό μέγεθος του κινδύνου.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είτε αυτή αφορά την αποκατάσταση της αμυντικής ανεξαρτησίας της ΕΕ, είτε στην καταφυγή σε έναν από τους πλέον παραδοσιακούς τρόπους αναζωογόνησης της οικονομικής δραστηριότητας, μέσω εξοπλισμών, πρόκειται για μία κατάσταση που λειτουργεί και προς το ελληνικό συμφέρον. Κυρίως, μέσω της ανάδυσης της ΕΕ στο γεγονός ότι η ύπαρξη αμυντικού δόγματος αφορά το σύνολο των κρατών της ΕΕ και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονται στην περιφέρειά της και δεύτερον, καθώς εμφανίζεται μία εξαιρετική ευκαιρία αναβίωσης της ελληνικής βιομηχανικής βάσης και δη του αμυντικού της σκέλους.
Το επεσήμανε χθες και ο φίλτατος Μητσοτάκης, αναφερόμενος σε άμυνα 360 μοιρών και ζητώντας την κοινή ανάληψη χρέους για τις αμυντικές δαπάνες. Εκεί, δε, είναι που η χώρα μας οφείλει να καλύψει τουλάχιστον ένα τμήμα του απολεσθέντος εδάφους έναντι της γείτονός της, Τουρκίας.
Αρκεί να επικρατήσει η λογική και να μην αναλωθεί η Ελλάδα, για ακόμη μία φορά, αποκλειστικά σε προμήθειες από το εξωτερικό.