Διαβάζω (*) πως ΔΕΝ κράτησε πολύ η περίοδος αισιοδοξίας για την Ευρωζώνη. Τα νέα στοιχεία για την οικονομία της ΟΝΕ, που δημοσίευσε (την Τρίτη ) η Eurostat επιβεβαιώνουν την τάση επιβράδυνσης.
Σύμφωνα με τα δεδομένα για το δεύτερο τρίμηνο του 2018, η ευρωοικονομία αναπτύχθηκε κατά 1,4% (σε ετησιοποιημένη βάση) έναντι 1,5% στο πρώτο τρίμηνο και 4,1% στο δεύτερο τρίμηνο στις ΗΠΑ.
Το ΑΕΠ της Ευρωζώνης ήταν ενισχυμένο κατά 0,3% σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο, ο χαμηλότερος ρυθμός ανάπτυξης (σε τριμηνιαία βάση) των τελευταίων 24 μηνών.
Αξιον αναφοράς, πως οι δείκτες εμπιστοσύνης της επιχειρηματικής τάξης (ελίτ) στην Ευρωζώνη (ο δείκτης IHS Markt PMI για τη βιομηχανία, το Euro Area Business Climate Indicator ) έχουν καταγράψει σημαντική πτώση σε σχέση με την αρχή του έτους.
Κατά την -ταπεινή- εκτίμησή μου, η Ευρώπη, η Ευρωζώνη, ΗΔΗ σε ουσιαστική προεκλογική περίοδο (σ.σ. τέλος Μαΐου 2019), με τις προσπάθειες Μέρκελ - Μακρόν να μην αποδίδουν τα δέοντα, με τις χώρες της (παλιάς ) Χανσεατικής Ενωσης (ηγέτιδα σε αυτή την ιστορική συγκυρία η Ολλανδία) να καταφέρονται κατά της προοπτικής δημοσιονομικής ελάφρυνσης (των χωρών του Νότου), με τις χώρες του Βίσεγκραντ να ακολουθούν εντελώς διαφορετική πολιτική (κυρίως στο μεταναστευτικό) και με την οικονομία των ΗΠΑ -επί Τραμπ- να επελαύνει, οι μήνες που ακολουθούν προοιωνίζονται μεστοί εξελίξεων.
Επί προσωπικού -που προφανώς ουδεμία σημασία έχει- η εκτίμησή μου είναι πως «αυτή η Ευρώπη» ΔΕΝ μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί σε βάρος των λαών της, ερήμην των κοινωνιών της και κόντρα στη λογική των εθνών της επ' ωφελεία του ενός ισχυρού κέντρου -δηλαδή του Βερολίνου-, αργά ή αργότερα θα δοκιμασθεί συθέμελα (στις ευρωεκολογές της 23-26 Μαΐου 2019) με πρωτοφανείς συνέπειες.
(*) με αφορμή το άρθρο/προσέγγιση του Γιάννη Παλαιολόγου από τη «Δεύτερη Σελίδα» της Καθημερινής (Τετάρτη 1 Αυγούστου).
Η στήλη προτίθεται να παραχωρεί όσο το δυνατόν περισσότερο χώρο για γόνιμο διάλογο σχετικά με την «επόμενη ημέρα» στη χώρα μας, στην Ευρωζώνη.