Την Παρασκευή, 15 Αυγούστου (ανήμερα της Παναγίας) η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα. Δεδομένης της κατάστασης στα διάφορα μέτωπα (Μέση Ανατολή, σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας κ.ά) η συνάντηση στην Αλάσκα πιθανότερο είναι να έχει ως αποτέλεσμα μία κάποια κατ' αρχήν συμφωνία (και πολύ δύσκολα μία ρήξη).
Με αυτό ως επικρατέστερο ενδεχόμενο ας δούμε σε ποια θέση είναι η Ευρώπη, το "σπίτι μας". Κατ' αρχήν σε πολιτικό επίπεδο, ζητούμενο είναι να μην τεθεί εκτός παιδιάς η Ευρώπη από μία υπόθεση που την αφορά άμεσα, πολύ άμεσα. Απ' όλες τις απόψεις, ευνόητα.
Το επόμενο, εξίσου σημαντικό είναι το οικονομικό (επιχειρηματικό/επενδυτικό-συνακόλουθα κοινωνικό) και εδώ είναι που περιπλέκεται η κατάσταση, που δεν προοιωνίζεται θετικό αποτέλεσμα για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, τις οικονομίες χωρών-μελών της Ε.Ε.
Ο λόγος; η συμφωνία που έχουν υπογράψει, ήδη οι Βρυξέλλες με την Ουάσιγκτον και βάσει αυτής η Ε.Ε είναι "υποχρεωμένη" να αγοράζει αμερικανικό αέριο (τρεις και τέσσερις φορές ακριβότερο από το ρωσικό), δεσμευμένη να καλύπτει το 70%-75% του αμυντικού/στρατιωτικού εξοπλισμού από τις ΗΠΑ- στο πλαίσιο της υποχρέωσης για αύξηση των δαπανών στο 5% του ΑΕΠ- συν τον ελάχιστο δασμό 15% που έχει αποδεχθεί (όπως και την τεχνητή υπερτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου).
Επειδή, όπως ισχύει σε αυτές τις περιπτώσεις "ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο", το πιο πιθανό ενδεχόμενο είναι πως ακόμη και εάν υπάρξει κάποια πρόοδος στην συνάντηση Τραμπ-Πούτιν αυτή θα είναι επ' ωφελεία, πρωτίστως των ΗΠΑ, δευτερευόντως για την Ρωσία, με την Ευρώπη και πάλι σε ρόλο "φτωχού συγγενή".
Και για όσους εύλογα ερωτούν τι θα μπορούσε να γίνει, η απάντηση είναι όλα για όσα ο Μερτς κατηγορεί την συμπατριώτισσα του φον ντερ Λάϊεν.
Στο επίσης εύλογο, και τώρα τι; θα επιμείνω σε αυτό που εξ' αρχής εκτιμούσα -η Ουάσιγκτον πέτυχε τον στόχο της με συνέπεια οι περισσότερες κυβερνήσεις χωρών-μελών της Ε.Ε να επιδιώξουν απ' ευθείας/άμεσες συζητήσεις με τις ΗΠΑ.
Εντείνοντας τις, ήδη, φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό της Ε.Ε.