Όλως περιέργως, το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρίσκονται σε συνεχή αντιπαράθεση με μια «νέα» πυρηνική δύναμη, τη Βόρεια Κορέα, δεν φαίνεται να έχει λάβει τις διαστάσεις που του αξίζει, τουλάχιστον στην ελληνική επικαιρότητα.
Ίσως αυτό να οφείλεται στη σχεδόν καρτουνίστικη υπερβολή των δηλώσεων που κάνουν οι ηγέτες των δύο αντιπάλων, απειλώντας, ενίοτε και διακωμωδώντας, ο ένας τον άλλο, με τρόπο που περισσότερο ίσως θα ταίριαζε σε δύο γραφικούς «νταήδες».
Αυτά όμως δεν αλλάζουν το γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα όχι μόνον είναι πυρηνική δύναμη αλλά, σύμφωνα με τις απόψεις αναλυτών, φαίνεται να διαθέτει πλέον διηπειρωτικούς πυραύλους, ικανούς να πλήξουν την ανατολική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, παρότι παραμένει άγνωστο και εντόνως αμφισβητούμενο, εάν διαθέτει ήδη την τεχνολογία για να τους κατευθύνει ως εκεί αποτελεσματικά. Το βέβαιο είναι ότι κάνει ό,τι μπορεί για να την αποκτήσει.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, όπως σημειώνει χαρακτηριστικά η αμερικανική Stratfοr, το «παράθυρο ευκαιρίας» των Αμερικανών στη Β. Κορέα κλείνει γρήγορα, προκειμένου να αποφασίσουν αν θα κρατήσουν σκληρή στάση ή θα περάσουν σε μια πολιτική «περιορισμού» των βλέψεων της Β. Κορέας, στην ευρύτερη περιοχή, στηριγμένη κυρίως σε άλλα, πιο «απαλά» μέσα.
Διότι παρ' όλους τους λεονταρισμούς, είναι προφανές ότι εάν και εφόσον η ασιατική χώρα αποκτήσει διηπειρωτικούς πυρηνικούς πυραύλους, ικανούς να πλήξουν στόχους στις ΗΠΑ, οι ισορροπίες θα αλλάξουν. Καμία αμερικανική ηγεσία δεν πρόκειται να ρισκάρει πυρηνικό πλήγμα στο εσωτερικό της χώρας, για οιονδήποτε λόγο «εξωτερικής πολιτικής», όταν στην αντίπαλη πλευρά βρίσκεται ένας ηγέτης που αν δεν είναι, σίγουρα έχει πολλά χαρακτηριστικά ψυχοπαθούς.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα όσα συμβαίνουν αυτό το διάστημα, δεν έχουν ξανασυμβεί στα 72 χρόνια που έχουν περάσει από τη ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας, με μόνη εξαίρεση την περίφημη «Κρίση της Κούβας», το 1962, όταν ολόκληρος ο κόσμος κράτησε την ανάσα του, μπροστά στην απειλή ενός πυρηνικού πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της τότε ΕΣΣΔ.
Το χειρότερο ίσως είναι ότι η καταστροφική ισχύς των όπλων αυτών έχει έκτοτε πολλαπλασιαστεί. Ενδεικτικά θα επισημάνουμε ότι τον Σεπτέμβριο του 2017 , μετά από δοκιμές που φαίνεται να κράτησαν χρόνια (η πρώτη που αναφέρεται σε επίσημα κείμενα φέρεται να έγινε το 2006), η Β. Κορέα δοκίμασε υπογείως θερμοπυρηνική κεφαλή με εκτιμώμενη ισχύ της τάξεως των 250 κιλοτόνων, ήτοι περίπου 12-15 φορές ισχυρότερη από τις βόμβες που έπληξαν το 1945 τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι!
Η ένταξη της Β. Κορέας στο «πυρηνικό κλαμπ» σίγουρα δεν είναι η πρώτη μετά την τετράδα των «ιδρυτικών μελών» του, δηλαδή τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, τη Βρετανία και τη Γαλλία, που είχαν και το μονοπώλιο της πυρηνικής ισχύος μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Προηγήθηκαν η Κίνα το 1964, το Ισραήλ το 1967, η Ινδία το 1974 και το Πακιστάν το 1998, το τελευταίο, με κύριο στόχο να αποκτήσει αποτρεπτική ισχύ έναντι της Ινδίας, με την οποία οι σχέσεις ήταν και παραμένουν τεταμένες.
Όσο αυξάνει όμως ο αριθμός των χωρών που διαθέτουν πυρηνική τεχνολογία, τόσο αυξάνει ο κίνδυνος της χρήσης τους σε μια σύρραξη, αλλά και ο αριθμός των γειτονικών χωρών που έχουν λόγους να επιδιώξουν την ανάπτυξη δικού τους οπλοστασίου για λόγους ασφαλείας (στην περίπτωση της Β. Κορέας π.χ. αυτό αφορά τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία, την Ταϊβάν κ.ά.). Όπως αυξάνει επίσης και το ενδεχόμενο μεταφοράς αυτής της τεχνολογίας σε άλλες χώρες, ή ακόμη και σε μη κρατικές οντότητες, μεταξύ των οποίων το πλέον γνωστό και επικίνδυνο παράδειγμα, αλλά όχι το μόνο, είναι το ISIS και τα κατά τόπους τρομοκρατικά παρακλάδια του.
Αυτός άλλωστε ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους καταβλήθηκε τεράστια διπλωματική προσπάθεια, προκειμένου να σταματήσει η κατοχή πυρηνικών όπλων από χώρες όπως η Λευκορωσία, η Ουκρανία και το Καζακστάν, που τα είχαν «κληρονομήσει» στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης.
Επί πολλά χρόνια τέτοιου είδους φόβοι μπορεί να εμπλούτισαν την πλοκή αμέτρητων μυθιστορημάτων, πλην όμως δεν έφτασαν ποτέ να γίνουν πραγματικότητα
Προφανώς το γεγονός ότι η Βόρεια Κορέα, υπό την κυριαρχία μάλιστα του συγκεκριμένου ηγέτη, αποκτά πυρηνικό οπλοστάσιο, δημιουργεί εντελώς νέους φόβους για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αυτή η τεχνολογία, κι όχι μόνον από την ίδια. Κι αποτελεί μάλλον τον προπομπό ενός ακόμη πιο αβέβαιου μέλλοντος, καθώς η επιστημονική πρόοδος και η αύξηση των τεχνολογικών δυνατοτήτων, ανά τον κόσμο, φαίνεται να κατεβάζει ολοένα και περισσότερο τον «πήχη» για εκείνους που επιδιώκουν να αποκτήσουν τέτοιου είδους τεχνολογίες.