Δύο κρούσματα αβάστακτης ελαφρότητας εκ μέρους πολιτικών προσώπων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι της αντιπολίτευσης δεν πάσχουν από αντίστοιχα… συμπτώματα) με έκαναν να γράψω αυτό το κείμενο.

Το πρώτο κρούσμα αφορά τον Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Έργων Στράτο Σιμόπουλο, ο οποίος έγραψε άρθρο με τίτλο «Κάντο όπως η Μαλδιβέζοι» προκειμένου να αναλύσει το «φωτεινό» παράδειγμα των Μαλδίβων κι έτσι να σκιαγραφήσει ένα, κατά την άποψή του, ιδανικό μέλλον για τη χώρα μας.

Το δεύτερο αφορά τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κώστα Τριαντάφυλλο, που κατέθεσε ερώτηση στη Βουλή για το γεγονός ότι το τμήμα αναλύσεων της Citi (ενός παγκόσμιου χρηματοοικονομικού κολοσσού) επιμένει ότι η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ, αλλά ένα εντελώς διαφορετικό τμήμα, το Ιnvestment Banking, έχει τον ρόλο του συμβούλου του ΤΑΙΠΕΔ στην… ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού.

Και στις δύο περιπτώσεις η «αφέλεια», ή αν προτιμάτε η άγνοια και η προχειρότητα των απόψεων, είναι συγκλονιστική.

Ο κ. Σιμόπουλος αναφέρθηκε στην πράγματι εντυπωσιακή περίπτωση ενός πολυνησιωτικού κρατιδίου του οποίου το 90% των φορολογικών εσόδων προέρχεται από την εξαιρετική τουριστική ανάπτυξη.

Δεν ξέρω αν το έχει επισκεφθεί ο ίδιος, είναι όμως προφανές ότι δεν γνωρίζει ποια ήταν η επίπτωση αυτής της τουριστικής ανάπτυξης για τους αυτόχθονες. Ίσως, αν πήγε εκεί, δεν έκανε τον κόπο να μιλήσει με κάποιους από το προσωπικό του ξενοδοχείου του, ή να βγει από τα στενά όρια του συγκροτήματος.

Κι έτσι δεν έμαθε για την απίστευτη φτώχεια του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, για τα επίπεδα μισθών και μόρφωσης. Δεν συνειδητοποίησε ότι στην περίπτωση των Μαλδίβων, που είναι πράγματι από πλευράς φυσικής ομορφιάς, ένας επίγειος παράδεισος, οι ντόπιοι -στην πλειονότητά τους μουσουλμάνοι- ζουν σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, διότι ο «πλούτος» ανήκει πρακτικά σε ορισμένους ντόπιους και -κυρίως- σε ξένους επενδυτές!

Ούτε γνωρίζει ίσως ότι ο «παράδεισός» του δεν διέθετε Σύνταγμα που να κατοχυρώνει έστω τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα έως το… 2008!

Μακριά από εμάς τέτοια… ευλογία!

Στην περίπτωση του κ. Τριαντάφυλλου, η «άγνοια» έχει διαφορετικό, αλλά εξίσου ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Κατά τη γνώμη του, θα έπρεπε είτε να πάρει ως σύμβουλο το ΤΑΙΠΕΔ για το Ελληνικό κάποιον ξένο οίκο που οι αναλυτές-οικονομολόγοι του να έχουν πιο «φιλική» για την Ελλάδα άποψη, είτε να… αλλάξουν άποψη οι αναλυτές, επειδή το τμήμα Investment Banking πήρε τη συμβουλευτική δουλειά στο Ελληνικό!

Για να εισπράξει βεβαίως «πληρωμένη» απάντηση.

Δεν θα ισχυριστώ ότι τα «σινικά τείχη» μεταξύ των τμημάτων σε αυτούς τους κολοσσιαίους οργανισμούς ισχύουν πάντα. Συχνά καταρρίπτονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Ούτε είναι άγνωστο φαινόμενο να παίρνουν τις δουλειές αυτοί που έχουν τις «συμφέρουσες» απόψεις, ή να αποκτούν συμφέρουσες απόψεις για να πάρουν τις δουλειές.

Ωστόσο, τέτοιου είδους «κομπιναδόρικες» συμπεριφορές είναι ηθικά απόλυτα κατακριτέες. Είναι αυτές ακριβώς που υποτίθεται ότι προσπαθεί το διεθνές πολιτικό σύστημα να περιορίσει, θεσπίζοντας διατάξεις και κανονισμούς, ιδίως αφ' ης στιγμής έγιναν αντιληπτές οι τρομακτικές συνέπειες της απληστίας, που επέφερε την κρίση του 2008.

Κι όμως, σε μία περίπτωση που δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο Έλληνας βουλευτής βγαίνει και… «εγκαλεί». Ζητά εξηγήσεις για το προφανές, τουλάχιστον για όποιον έχει ασχοληθεί στοιχειωδώς με το πλαίσιο λειτουργίας των διεθνών οίκων.

Ανέφερα δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις, που όμως δεν είναι ειδικές ή μοναδικές. Δυστυχώς, μάλλον αποτελούν τον κανόνα παρά την εξαίρεση. Κι από το γεγονός αυτό προέρχεται ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους σε ό,τι αφορά την έξοδο της χώρας από την κρίση.

Λέγεται κίνδυνος «εφαρμογής» κι αφορά τη δυνατότητά μας να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε τα απαραίτητα «μέτρα» για την έξοδο από την κρίση. Διότι με ημιμαθείς, με προχειρολόγους, με ανθρώπους που έχουν άγνοια για τους στοιχειοθετημένους κανόνες του παιχνιδιού δουλειά δεν γίνεται.

Κι από αυτούς δυστυχώς έχουμε… περίσσευμα!