Ο επόμενος πρόεδρος της Αιγύπτου, όποιος κι αν είναι, θα βρεθεί στην περίεργη θέση να μη γνωρίζει τι εξουσίες θα έχει. Μέχρι στιγμής έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολο και διχαστικό να γραφτεί ένα μόνιμο Σύνταγμα, για την εποχή που ξημέρωσε μετά την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ.

Πέρα από τον ενθουσιασμό που συνοδεύει την εκλογική διαδικασία, είναι σαφές ότι η εκλογή ενός νέου αρχηγού του κράτους αποτελεί ένα μέρος μόνο μιας μεταρρυθμιστικής διαδικασίας που η έκβασή της είναι άγνωστη. Οι εκλογές δεν θα αποκαταστήσουν από μόνες τους τη σταθερότητα και την ασφάλεια ούτε θα φέρουν την ευημερία που προσδοκούν εκατομμύρια Ευρωπαίοι. Επίσης, η συμμετοχή του στρατού στην πολιτική δεν θα τελειώσει έτσι εύκολα. Ούτε βέβαια θα ξημερώσει μια νέα χρυσή εποχή κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το κλειδί για το μέλλον της χώρας, γράφει ο Ιαν Μπλακ στην Γκάρντιαν, είναι οι σχέσεις ανάμεσα στον πρόεδρο και το κοινοβούλιο, το οποίο κυριαρχείται σήμερα από μια ευρεία πλειοψηφία ισλαμιστών βουλευτών. Η ψήφιση οποιουδήποτε νόμου προϋποθέτει συμφωνία ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Οι αναλυτές προειδοποιούν ότι αν αυτοί οι κανόνες δεν αλλάξουν, ο πρόεδρος θα είναι πολύ αδύναμος. Όπως έγραψε η αλ-Αχράμ, θα υπάρξουν εντάσεις αν ο πρόεδρος βρεθεί παγιδευμένος ανάμεσα στη δυσαρέσκεια των πολιτών και την πίεση των βουλευτών.

Κάθε πρόεδρος θα έχει διαφορετική προσέγγιση. Ο Αμρ Μούσα, για παράδειγμα, δεν έχει μια παραδοσιακή λαϊκή βάση και θα προσπαθήσει να ενισχύσει τις προεδρικές εξουσίες - διαψεύδοντας τις προσδοκίες της επανάστασης. Ενας ισλαμιστής πρόεδρος, αντίθετα, θα προτιμήσει να συνεργαστεί με τους βουλευτές. Σε κάθε περίπτωση, οι προσδοκίες για αλλαγή θα είναι επικίνδυνα υψηλές.

Ένα άλλο ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι η τριμερής σχέση ανάμεσα στον πρόεδρο, το κοινοβούλιο και τους στρατηγούς του Ανωτάτου Συμβουλίου Ενόπλων Δυνάμεων. Το τελευταίο αναμένεται να τηρήσει τη δέσμευσή του να παραδώσει την εξουσία στον νέο πρόεδρο μέχρι το τέλος Ιουνίου. Ως αντάλλαγμα όμως για την επιστροφή του στρατού στους στρατώνες, θα ζητήσει να διατηρήσει το βέτο του σε ζητήματα ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής. Το σχέδιο είναι να δημιουργηθεί ένα νέο συμβούλιο εθνικής ασφαλείας, κανείς δεν ξέρει όμως με ποιο τρόπο ο στρατός θα υποταχθεί σε εκλεγμένους αξιωματούχους και θεσμούς.

Ο στρατός θα προσπαθήσει επίσης να προστατεύσει τον προϋπολογισμό του και τα τεράστια οικονομικά του συμφέροντα από οποιονδήποτε έλεγχο.