Γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Κίνα

Όλοι οι δρόμοι δεν οδηγούν πλέον στη Ρώμη. Οδηγούν στο Πεκίνο. Καθώς η υπουργός Εμπορίου των ΗΠΑ Τζίνα Ραϊμόντο ολοκλήρωνε μέσα στην εβδομάδα το ταξίδι της στην Κίνα, έφτανε ο υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας Τζέιμς Κλέβερλι - ο πιο υψηλόβαθμος διπλωμάτης του Ηνωμένου Βασιλείου που επισκέπτεται το Πεκίνο τα τελευταία πέντε χρόνια.

Επιπλέον, ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, πιθανότατα θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο τον Οκτώβριο για να παρευρεθεί στο φόρουμ Belt and Road του προέδρου της Κίνας Σι Τζιπίνγκ - μια βιτρίνα για την επενδυτική και εμπορική επιρροή της Κίνας παγκοσμίως.

Είναι σαφές πλέον, πως έχουν τεθεί προσεκτικές βάσεις, εδώ και μήνες, για να συνομιλήσουν απευθείας ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και ο Σι, με την Ραϊμόντο να συμμετέχει σε παρέλαση Αμερικανών αξιωματούχων στην Κίνα για να βοηθήσουν να υπάρξει μια βάση διαλόγου, στο πλαίσιο των προσπαθειών της αμερικανικής κυβέρνησης να μειώσει τις εντάσεις μεταξύ των δύο μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου.

Ολα αυτά έρχονται σε μια περίοδο που η επιβράδυνση της κινεζικής οικονομίας εντείνεται. Πράγματι, η προσπάθεια του Σι να απογαλακτίσει, μια για πάντα, τις κινεζικές εταιρείες από μια επικίνδυνη κατάσταση υψηλών χρεών, θα μπορούσε να οδηγήσει σε μετάσταση της κρίσης σε άλλα μέρη του κόσμου, κυρίως αν δει κάποιος πόσο ευάλωτη είναι η αγορά ακινήτων στη χώρα.

Μέχρι στιγμής οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης και της κεντρικής τράπεζας προχωρούν σε ενέσεις τόνωσης αλλά έχουν αποφύγει ένα μεγάλης κλίμακας πρόγραμμα διάσωσης του κλάδου των ακινήτων, προκαλώντας ανησυχίες για την οικονομία και θέτοντας σε κίνδυνο τον στόχο ανάπτυξης 5% της κυβέρνησης.

Επομένως, η διατήρηση ανοιχτών διαύλων διαλόγου με το Πεκίνο είναι ζωτικής σημασίας, σε ένα περιβάλλον εντάσεων αλλά και αλληλοεξαρτήσεων.

• Μολονότι ΗΠΑ και Ευρώπη έχουν επιβάλει εμπορικές και ρυθμιστικές κυρώσεις στην Κίνα στο όνομα της «καταναγκαστικής οικονομικής συμπεριφοράς», δεν έχουν την πολυτέλεια να βρεθούν μπροστά σε έναν ριψοκίνδυνο κρατήρα στα σπλάχνα της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη.
• Και βέβαια, ο Σι από τη μεριά του χρειάζεται τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και άλλες χώρες, σε πιο σίγουρη και στέρεη βάση για να σταθεροποιήσει την οικονομία του. Έχει και αυτός κίνητρο να συνομιλήσει.

Τα εναλλακτικά μπλοκ και η επέκταση των BRICS

Αλλά ο Σι επιδιώκει, επίσης, να συνεχίσει να στηρίζει τα εναλλακτικά μπλοκ εξουσίας του. Αυτό σημαίνει να παραμείνει η Ρωσία στη σκηνή και να προωθηθεί η επέκταση της ομάδας των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική).

Όποια κι αν ήταν η ευρύτερη σημασία της πρόσφατης συνόδου κορυφής των BRICS, έδειξε την αποτυχία των ΗΠΑ και των συμμάχων τους να απομονώσουν την Κίνα και τη Ρωσία, σχολιάζουν διεθνείς αναλυτές.

Η επέκταση των BRICS για να συμπεριλάβουν τρεις από τους στενότερους συμμάχους της Ουάσιγκτον στη Μέση Ανατολή —Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Αίγυπτο— μαζί με τον μεγαλύτερο αντίπαλό της στην περιοχή, το Ιράν, είναι μια πραγματικά αξιοσημείωτη εξέλιξη.

Παράλληλα, η θέση του Β. Πούτιν, μετά και τις εξελίξεις με το θάνατο του Γεβγκένι Πριγκόζιν της Wagner, μοιάζει να ισχυροποιείται σε σχέση με αυτό που φαινόταν τον Ιούνιο. Έτσι ίσως να μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση που ξεκίνησε από την εξέγερση της Wagner.

Την ίδια ώρα η αντεπίθεση της Ουκρανίας κατά των εδραιωμένων ρωσικών θέσεων δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να φέρει αποτελέσματα και οι επικρίσεις της Ουάσιγκτον, μέσω διαρροών, για τη στρατηγική του Κιέβου είναι όλο και πιο συχνές. Μολονότι με ανακοινώσεις το Κίεβο μιλά για "επιτυχίες" στο νότιο και ανατολικό μέτωπο.

Παρόλα αυτά, το γεγονός της εισβολής στην Ουκρανία, έχει υπονομεύσει τη συνοχή της Ρωσίας και ο Πούτιν θα είναι δύσκολο να κλείσει το "Κουτί της Πανδώρας".

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτή τη στιγμή ο Σι είναι ο πιο ισχυρός ηγέτης που έχει στη δική του γωνιά του ρινγκ ο Πούτιν -ο οποίος καταδικάστηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την εισβολή στην Ουκρανία- προετοιμάζοντας το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό, στο Πεκίνο, μετά την έκδοση εντάλματος σύλληψής του για φερόμενα εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.

Πλέον, μοιάζει σαν να ξαναμοιράζεται η τράπουλα στο τραπέζι των διεθνών σχέσεων, με κρίσιμο κόμβο το Πεκίνο, σε έναν δρόμο που σίγουρα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα...