Αγορές: Η επιστροφή ενός ”μπαμπούλα”

Εκεί που οι χρηματιστηριακές αγορές πάνε να πούνε ”δόξα σοι ο Θεός”, το ρίχνουν στο ”βοήθα Παναγιά”. Σαν να μην έφτανε η πιστωτική κρίση και η διαφαινόμενη διάχυσή της στην πραγματική οικονομία, οι μετοχές βρίσκονται αντιμέτωπες με κάτι άλλο που είχαν ξεχάσει καιρό, χωρίς να μπορούν να ελπίζουν σε ουσιαστική βοήθεια από τις μεγάλες κεντρικές τράπεζες.

Δημοσιεύθηκε: 25 Φεβρουαρίου 2008 - 07:53

Dr Money

Δεν είναι αυτό που θα περίμενε να δει κανείς, με την πιστωτική κρίση που ξεκίνησε από την αμερικανική αγορά κατοικίας να έχει διαχυθεί εδώ και καιρό στα χρηματιστήρια και από εκεί να περνά στην οικονομική δραστηριότητα.

Η θεωρία θέλει τις πληθωριστικές πιέσεις να αμβλύνονται όταν η ζήτηση αρχίσει να εμφανίζει σημεία κόπωσης, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην παρούσα φάση.

Ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ που πλήττεται περισσότερο από την κρίση αυξήθηκε σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι περίμενε η αγορά τον Ιανουάριο και τα στοιχεία από τις μεγάλες χώρες της ευρωζώνης δείχνουν το ίδιο.

Ίσως το 3,9% της Ελλάδας τον Ιανουάριο να μην ξενίζει. Άλλωστε είμαστε χώρα υψηλού πληθωρισμού.

Όταν όμως οι τιμές παραγωγού αυξάνονται 3,3% στη Γερμανία, που συνιστά τη μεγαλύτερη αύξηση των τελευταίων 13 μηνών, και ο δείκτης καταναλωτή στη Γαλλία αυξάνεται με 3,2% σε ετήσια βάση τον Ιανουάριο, τον ταχύτερο ρυθμό από το 1996, τότε χτυπάει καμπανάκι.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή βλέπει τον μέσο πληθωρισμό να σκαρφαλώνει στο 2,6% φέτος από 2,1% που ήταν η προηγούμενη πρόβλεψή της. Πρόκειται για τη χειρότερη πρόβλεψη από το 1999 που δημιουργήθηκε το ευρώ μέχρι σήμερα.

Κι αν η άνοδος του πληθωρισμού μια χρονιά μπορεί να θεωρηθεί πρόσκαιρο γεγονός που μπορεί να οφείλεται σε παροδικούς λόγους, δεν συμβαίνει το ίδιο με την αγορά των τιμαριθμοποιημένων ομολόγων που παρέχουν προστασία έναντι του πληθωρισμού.

Η αγορά των τιμαριθμοποιημένων προεξοφλεί τον μέσο πληθωρισμό για τα επόμενα χρόνια και σ’ αυτήν τουλάχιστον τη φάση δείχνει ότι ο τελευταίος θα κυμανθεί πάνω από το 2% κατά μέσο όρο, που θεωρείται το όριο ανοχής της ΕΚΤ.

Αυτό είναι το αποκαλούμενο ”breakeven” επίπεδο πληθωρισμού, δηλαδή εκείνο το οποίο προκύπτει όταν από την ονομαστική απόδοση ενός ομολόγου σταθερού επιτοκίου αφαιρεθεί η πραγματική απόδοση του τιμαριθμοποιημένου ομολόγου που έχει ίδια λήξη και βαθμό πιστοληπτικής ικανότητας με το πρώτο.

Στην περίπτωση της ευρωζώνης, οι πληθωριστικές προσδοκίες ή το ”breakeven” επίπεδο πληθωρισμού με βάση το 10ετές τιμαριθμοποιημένο κρατικό ομόλογο της Γαλλίας έφτασε το 2,22% την προηγούμενη Τετάρτη για να προσγειωθεί λίγο χαμηλότερα αργότερα.

Είναι λοιπόν επόμενο έπειτα από αυτό οι παίκτες να δίνουν μικρότερες πιθανότητες να μειώσει η ΕΚΤ το βασικό της επιτόκιο που σήμερα βρίσκεται στο 4%.

Όλα αυτά δεν είναι τυχαία αφού υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Πρόκειται για την αύξηση της τιμής του πετρελαίου, μετάλλων και τροφίμων, π.χ. καλαμπόκι και καφές.

Είναι επόμενο σε φάσεις παρατεταμένης αδυναμίας των χρηματιστηριακών αγορών, όπως η τωρινή, οι συμμετέχοντες να στρέφουν το βλέμμα τους στις κεντρικές τράπεζες για βοήθεια.

Η τελευταία έρχεται συνήθως μέσω διαδοχικών μειώσεων των παρεμβατικών επιτοκίων τους που συμπαρασύρουν προς τα κάτω και τα υπόλοιπα επιτόκια. Κάτι δηλαδή ανάλογο με αυτό που έχει κάνει η Fed.

Πάνω όμως από την επιθυμία των κεντρικών τραπεζιτών να ξεφύγουν οι οικονομίες από τη μέγκενη του πληθωρισμού βρίσκεται η αξιοπιστία τους, που συνοψίζεται σε λίγες λέξεις.

Κοινώς, στην καταπολέμηση του πληθωρισμού.

Η παρατηρούμενη άνοδος του πληθωρισμού δεν μπορεί να αγνοηθεί γιατί ακριβώς ακουμπά την ευαίσθητη χορδή της αξιοπιστίας τους κι αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο για τις μετοχές.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.