Δύο μέτρα και δύο σταθμά

Κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές, οι ρυθμίσεις στη χώρα μας έχουν την τιμητική τους.

Ο στόχος είναι διττός.

Από τη μια πλευρά, να εισπράξει ο κρατικός κορβανάς όσα περισσότερα λεφτά μπορεί και από την άλλη, να καλοπιαστούν οι εν δυνάμει ψηφοφόροι.

Ολο αυτό σερβίρεται με το περιτύλιγμα της «ανάσας» αλλά και της τελευταίας ευκαιρίας ή κάτι τέτοιο προς όλους εκείνους που έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, πολλοί είναι εκείνοι που έχουν  ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία και τα ταμεία και περιμένουν τη ρύθμιση πώς και πώς, γιατί αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

Όμως, το ίδιο κάνει και ένας αδιευκρίνιστος αριθμός οφειλετών που δεν βρίσκεται σε δυσχερή οικονομική θέση και απλά εκμεταλλεύεται το σύστημα.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που οι δανειστές ήταν εναντίον τέτοιων ρυθμίσεων στο παρελθόν καθώς υπονόμευαν την ήδη αδύνατη κουλτούρα πληρωμών στην Ελλάδα όπως έλεγαν.

Γι’ αυτό τον λόγο θα ήταν ενδιαφέρον να υπήρχε επίσημη ενημέρωση με στοιχεία για την πορεία της ρύθμισης των 100 μηνιαίων δόσεων του 2015.

Πόσοι από εκείνους που εντάχθηκαν στην τότε ρύθμιση «αποφοίτησαν», πόσοι συνεχίζουν μέχρι σήμερα και πόσοι έχασαν την ρύθμιση;

Τέσσερα χρόνια είναι αρκετός χρόνος για να φανεί αν εκείνη η ρύθμιση είχε επιτυχία.

Αν είχε, αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα στις συζητήσεις που θα έχουν κυβερνητικά στελέχη με τους θεσμούς για τις δύο νέες ρυθμίσεις που ανακοινώθηκαν χθες.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως κάθε φορά που η στήλη ακούει για ρυθμίσεις, της έρχεται στο νου αυτό που είχε πει κάποτε ο Leo Tolstoy: 

Tα πιο δύσκολα μαθήματα μπορούν να εξηγηθούν στον λιγότερο έξυπνο άνθρωπο αν δεν έχει ήδη σχηματίσει καμία άποψη γι' αυτά, αλλά το απλούστερο πράγμα δεν μπορεί να καταστεί σαφές στον πιο έξυπνο άνθρωπο, εάν ο τελευταίος είναι απολύτως πεπεισμένος ότι ξέρει ήδη, χωρίς σκιά αμφιβολίας, αυτό που έχει τεθεί μπροστά του.

Οι βασικές αρχές των ρυθμίσεων για την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία που ανακοινώθηκαν χθες είναι σχετικά απλές.

Αν και είμαστε αρκετά ανοιχτόμυαλοι, αυτό τουλάχιστον νομίζουμε, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε κάποια πράγματα.

Η απουσία εισοδηματικών και περιουσιακών κριτηρίων στην περίπτωση της ρύθμισης των ασφαλιστικών ταμείων στέλνει μήνυμα σε πολύ κόσμο πως πρέπει να πληρώνει πρώτα την εφορία και μετά τα ταμεία ή άλλες υποχρεώσεις του.

Κατά την ταπεινή άποψη της στήλης, αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.

Ούτε θα έπρεπε να υπάρχει διακριτική μεταχείριση των αγροτών από τους υπόλοιπους στη ρύθμιση για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές.

Τόσο για λόγους δικαίου όσο και γιατί αποκαλύπτονται πολιτικά κίνητρα.     

Επιπλέον, ως γενική αρχή, είναι κατανοητό να δίνεται κίνητρο με την εξάλειψη του 100% των προσαυξήσεων, όταν πληρώνει ο οφειλέτης ολόκληρο το ποσό εφάπαξ.

Όμως οι άνθρωποι που είναι σε πραγματική ανάγκη δεν θα μπορούν να το κάνουν. Ιδίως για μεγαλύτερα ποσά.

Αντίθετα, θα μπορούν να το κάνουν άνετα εκείνοι που εκμεταλλεύονται το σύστημα.

Υπάρχουν και κάποια άλλα θέματα αλλά θα σταματήσουμε εδώ.

Άλλωστε, τα αποτελέσματα των ρυθμίσεων φαίνονται στην πράξη.