Εδώ είναι Βαλκάνια!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Στον απόηχο του δημοψηφίσματος στην πΓΔΜ, είναι αρκετοί εκείνοι οι οποίοι θυμίζουν τον σκεπτικισμό που είχε συνοδεύσει τα αρχικά βήματα του Αλέξη Τσίπρα, όταν, περίπου προ έτους, ξεκινούσε την προσπάθεια εξεύρεσης «λύσης» στο σκοπιανό ζήτημα.

Οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών μπορεί να κατέληξαν στην περίφημη Συμφωνία των Πρεσπών, όμως, αυτός ο σκεπτικισμός εμφανίζεται σήμερα να δικαιώνεται, τουλάχιστον έως έναν βαθμό, υπό το φως της έκβασης του δημοψηφίσματος στη γείτονα.

Παρά την πρωτοφανή στήριξη εκ μέρους σχεδόν σύσσωμου του δυτικού κόσμου -και πάντως των κυριότερων εκπροσώπων του ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού- προς τους υποστηρικτές του «Ναι», η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ενός μικρού κρατιδίου στα βόρεια σύνορά μας «έλαμψε» δια της απουσίας της από τις κάλπες. Ενδεχομένως και ως ένδειξη… αντίδρασης.

Ούτε το δέλεαρ της ένταξης στη Βορειοατλαντική Συμμαχία τούς επηρέασε, ούτε και εκείνο της -κατά τι μακρινότερης- εισδοχής στην ΕΕ.

Σήμερα ο Ζόραν Ζάεφ καταβάλλει ήδη πολιτικό κόστος εξαιτίας του ναυαγίου στο οποίο κατέληξε το δημοψήφισμα και «απειλεί» με πρόωρες εκλογές, εάν οι συνομιλίες του με την εκεί αντιπολίτευση σχετικά με την προώθηση των απαραίτητων συνταγματικών αλλαγών δεν ευοδωθούν.

Το αποτέλεσμα του -συμβουλευτικού χαρακτήρα- δημοψηφίσματος, εάν όχι στην πλήρη του έκταση, τουλάχιστον έως ένα βαθμό ήταν αναμενόμενο.

Αυτό το οποίο ζητούνταν από τους κατοίκους της γείτονος ήταν -και παραμένει βάσει της Συμφωνίας των Πρεσπών- η απεμπόληση του συνταγματικά κατοχυρωμένου ονόματος της χώρας τους, τη στιγμή κατά την οποία περισσότερες από 130 χώρες ανά την υφήλιο την έχουν ήδη αναγνωρίσει με αυτό και η υποκατάστασή του με τη σύνθετη ονομασία Βόρεια Μακεδονία (έναντι όλων κ.λπ.).

Ζητούνταν και πολλά άλλα, τα οποία συνδέονται με τις πάγιες -δίκαιες ή υπερβολικές- ελληνικές αιτιάσεις περί αλυτρωτισμού εκ μέρους της γείτονος, όμως, το κυρίαρχο στοιχείο σε ό,τι αφορά στην πλειονότητα των εκεί πολιτών ήταν αυτό της ονομασίας.

Πρόκειται για κάτι το οποίο διεκδικείται από την Ελλάδα επί σχεδόν μία τριακονταετία και στο οποίο διαδοχικές κυβερνήσεις των Σκοπίων έχουν αντιταχθεί, καλλιεργώντας έτσι μία βαθιά εθνικιστική κουλτούρα εναντίωσης προς  αυτό.

Μία κουλτούρα η οποία παραγκωνίζει προθύμως οποιονδήποτε συμβιβασμό, ακόμη κι αν αυτός υπόσχεται ένα καλύτερο και πάντως ασφαλέστερο αύριο για τη χώρα.

Όμως, αυτά είναι τα Βαλκάνια.

Αντιπαλότητες και «παντρέματα» τόσο παλιά στον χρόνο που όχι μόνον ο δυτικός κόσμος δεν μπορεί να κατανοήσει αλλά ενίοτε και οι ίδιοι οι κάτοικοι της χερσονήσου.

Δίχως αμφιβολία, η Συμφωνία των Πρεσπών έχει πολλά τρωτά σημεία, ένθεν και ένθεν, όπως όλοι οι συμβιβασμοί.

Υπόκειται σε μία πολυεπίπεδη αιρεσιμότητα και εγκρίσεις σειράς σταδίων ενώ εμπεριέχει ασάφειες, εν προκειμένω σχετικές με το ζήτημα της ιθαγένειας/υπηκοότητας/εθνικότητας.

Όμως αποτελεί το «διαβατήριο» της γείτονος προς τους θεσμούς της Δύσης και τη διασφάλισή της στην ασταθή γεωπολιτική γωνία της υδρογείου στην οποία βρίσκεται.

Τούτο ορίζει η κοινή λογική αλλά και η θέρμη με την οποία οι εκπρόσωποι αυτών των θεσμών «αγκάλιασαν» τη συγκεκριμένη συμφωνία.

Όσο για την Ελλάδα, εξαλείφει την παράμετρο του αλυτρωτισμού και προσφέρει αυτό που αποδεδειγμένα οι ελληνικές κυβερνήσεις -τουλάχιστον της τελευταίας δεκαπενταετίας- συζητούσαν και επεδίωκαν: σύνθετη ονομασία -με τη χρήση του όρου Μακεδονία- έναντι όλων.

Βάζει τέλος, δε, σε μία διαμάχη που μόνο ζημία έχει προσφέρει έως τώρα στη χώρα μας.

Όμως, είπαμε: Εδώ είναι Βαλκάνια και υπάρχει μακρά… ιστορία.