Το debate, τα παιχνίδια και η ουσία

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και τίποτε δεν μπορεί ακόμη να θεωρείται οριστικό, πριν τα κόμματα συμφωνήσουν ρητά επ’ αυτού, η διαφαινόμενη συναίνεση μεταξύ των κυριότερων πολιτικών σχηματισμών για την πραγματοποίηση τηλεμαχίας, ελληνιστί debate, εκλαμβάνεται ως θετική εξέλιξη.

Ακόμη και αν το επίκεντρο της αντιπαράθεσης εμφανίζεται να είναι για ακόμη μία φορά κατά πόσον θα υπάρξει τηλεμαχία μεταξύ των δύο «μονομάχων», Κυρ. Μητσοτάκη και Α. Τσίπρα.

Ακριβώς αυτή η συζήτηση μας έρχεται από το -πλέον μακρινό- 2019 καθώς στις τότε εκλογές το πανελλήνιο δεν ευτύχησε να θαυμάσει από τηλεοράσεως την αντιπαράθεση των δυο κυριότερων πολιτικών αρχηγών, αλλά ούτε βεβαίως και του συνόλου των ομολόγων τους. Ως αιτίες πολλές ελέχθησαν, δίχως ωστόσο να αλλάξουν το τελικό αποτέλεσμα.

Τούτων δοθέντων, η κατ’ αρχήν αποδοχή, εκ μέρους της κυβέρνησης, της ευρύτερης πρόσκλησης για την πραγματοποίηση τηλεμαχίας μεταξύ του συνόλου των πολιτικών αρχηγών, θα όφειλε να θεωρηθεί ως θετική εξέλιξη, παρά την επιμονή της αξιωματικής αντιπολίτευσης για τη διεξαγωγή και τετ α τετ Μητσοτάκη - Τσίπρα.

Αντίστοιχα, θετική υπήρξε και η στάση του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το οποίο εμφανίστηκε πρόθυμο στη διεξαγωγή debate με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, ενώ κάκισε το τετ α τετ των δύο, υποστηρίζοντας ότι «Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνιμα προσανατολισμένοι σε μια αυτοαναφορική μάχη για την προσωπική τους πολιτική επιβίωση».

Στον απόηχο όλων αυτών, ίσως, δεν θα ήταν περιττό να αναζητήσουμε τους λόγους για τους οποίους η πλευρά Μητσοτάκη δεν εμφανίζεται ιδιαίτερα θερμή στο ενδεχόμενο τηλεοπτικής αντιπαράθεσης με τον Α. Τσίπρα.

Σε μία πολιτικώς ορθή θεώρηση των πραγμάτων, θα μπορούσε κανείς να προτάξει την ανάγκη της τηλεμαχίας μεταξύ του συνόλου των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων, χάριν της τήρησης μίας ελάχιστης δημοκρατικής επίφασης. «Ας τους ακούσουμε όλους και ας δώσουμε σε όλους μία ευκαιρία», ένα πράγμα. Ο αντίλογος εδώ -με τη λαμπρή εξαίρεση ότι τους ακούμε ήδη επί τόσα χρόνια, εντός και εκτός Βουλής- είναι ισχνός.

Μία έτερη ερμηνεία που έχει δει το φως του δημόσιου διαλόγου είναι ότι ο προπορευόμενος στις δημοσκοπήσεις Μητσοτάκης ουδένα λόγο έχει να διακυβεύσει αυτό το προβάδισμα σε μία τηλεοπτική αντιπαράθεση.

Η υποβόσκουσα, ωστόσο, εκτίμηση, τόσο στην κοινή γνώμη όσο και μεταξύ των κατ’ επάγγελμα ενασχολούμενων, είναι ότι σε μία τηλεμαχία μεταξύ των δυο ανδρών ενδέχεται να υπερισχύσει εκείνος ο οποίος έχει μεγαλύτερη «θητεία» ρητορείας και περιθώρια, όντας στην αντιπολίτευση, να καταφύγει στον λαϊκισμό, ώστε να αδράξει τις εντυπώσεις, που στις εκλογές έχουν τη δική τους σημασία. Αμφότερους δε τους ρόλους εμφανίζεται να πληροί ο φίλτατος κ. Α. Τσίπρας.

Αυτό το σκεπτικό ίσως να αφορά μία φενάκη, είτε το ενστερνίζεται το επιτελείο του κ. Μητσοτάκη είτε όχι. Όμως, αφενός ενισχύει τη λογική του επιχειρήματος της φιλτάτης Π. Τσαπανίδου, ότι «ο κ. Μητσοτάκης (...), φοβάται τη σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα», αφετέρου στερεί το εκλογικό σώμα από το ενδεχόμενο να υπάρξει μάρτυρας μίας συζήτησης μεταξύ των δύο ανδρών, η οποία θα ξέφευγε από το κοινοβουλευτικό πρότυπο που έχουν αμφότεροι οικοδομήσει, διαμέσου των -συχνά ακραίων- αντιπαραθέσεών τους στη Βουλή.

Όσο δε για το επιχείρημα που ανέπτυξε χθες βράδυ ο φίλτατος κ. Α. Σκέρτσος ενώπιον της επίσης φιλτάτης κας Σ. Κοσιώνη, από την τηλεοπτική συχνότητα του ΣΚΑΪ, ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να εξετάσει ένα τετ α τετ μεταξύ Μητσοτάκη - Τσίπρα αλλά στις επόμενες εκλογές και όχι στις παρούσες, επειδή τώρα πρέπει να αναδειχθούν οι προγραμματικές αποκλίσεις μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης, μάλλον υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών.

Μετά τις δεύτερες εκλογές, αποκλείεται το ενδεχόμενο κυβερνήσεων συνεργασίας;