Φορολογία: Μία κουβέντα που πρέπει να γίνει

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η συζήτηση που έχει στηθεί εδώ και λίγα εικοσιτετράωρα στα τηλεοπτικά πλατό σχετικά με τις προγραμματικές θέσεις των κομμάτων σε ζητήματα φορολογίας, παρά τις όποιες ατέλειές της, είναι μία συζήτηση που όφειλε να γίνει. Κακώς δεν έγινε πριν την εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μαΐου και είναι ιδιαίτερα θετικό ότι πλέον γίνεται, ακόμη και υπό τους παρόντες -ενίοτε παραπολιτικούς- όρους.

Το εκλογικό σώμα δικαιούται να μάθει και τα πολιτικά κόμματα οφείλουν να ανοίξουν τα χαρτιά τους αναφορικά με όλο το εύρος των πολιτικών που σχεδιάζουν σε ζητήματα φορολογίας, ώστε να μην υπάρξουν «σφάλματα» ενώπιον της κάλπης, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στα ζητήματα αυτά.

Για την ακρίβεια, θα ήταν ευχής έργον εάν θα γινόταν μία δημόσια συζήτηση μεταξύ των εκπροσώπων των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων ακόμη και εκείνων που οριακά δεν πέρασαν το κατώφλι του 3% στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, ώστε να υπάρχει άμεσο μέτρο σύγκρισης των πολιτικών που προτείνουν στο εκλογικό σώμα. Θα ήταν επίσης ευχής έργον, δε, συντονιστές αυτού του «φορολογικού ντιμπέιτ» να ήταν εκπρόσωποι του Τύπου από το οικονομικό ρεπορτάζ, που -κατά τεκμήριο- γνωρίζουν καλύτερα το ζήτημα έναντι των συναδέλφων άλλων ρεπορτάζ.

Εκεί θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να ερωτηθούν οι εκπρόσωποι της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και των όποιων άλλων κομμάτων θελήσουν να συμμετάσχουν, όχι μόνο για τις προγραμματικές θέσεις των κομμάτων που εκπροσωπούν επί ζητημάτων φορολογίας αλλά και για σειρά άλλων συναφών θεμάτων.

Για παράδειγμα, πώς προτίθενται να αντιμετωπίσουν φαινόμενα όπως (στοιχεία δηλώσεων εισοδημάτων) η εμφάνιση εισοδημάτων χαμηλότερων του επιπέδου των 10.000 ευρώ εκ μέρους 3,82 εκατ. φορολογουμένων φυσικών προσώπων, ή ποσοστού 59,05% του συνόλου; Διότι υπό το φως αυτών των στοιχείων οφείλουμε να οδηγηθούμε ενώπιον δύο εναλλακτικών συμπερασμάτων. Είτε ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα στην οποία τουλάχιστον οι 6 στους 10 λιμοκτονούν, είτε ότι είναι μία χώρα στην οποία κυριαρχεί η φοροδιαφυγή. Κάτι το οποίο καθίσταται μάλλον πιθανότερο, εάν προσμετρηθεί ότι -εξ ορισμού- οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν έχουν δυνατότητες απόκρυψης εισοδημάτων αντίστοιχες με εκείνες, φερειπείν, των ελεύθερων επαγγελματιών.

Αντίστοιχα, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει αντικείμενο της συγκεκριμένης συζήτησης μεταξύ των εκπροσώπων των κομμάτων, το γεγονός ότι εκείνοι οι οποίοι συνεισφέρουν το μεγαλύτερο τμήμα των φορολογικών εσόδων μέσω της φορολογίας εισοδήματος, δηλαδή οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, είναι σταθερά αποκλεισμένοι από οποιοδήποτε μέτρο ενίσχυσης, ακόμη κι αν αυτό έχει περιβαλλοντικές στοχεύσεις. 

Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό ότι αν και μόλις το 3% του πληθυσμού της χώρας δηλώνει εισόδημα άνω των 36.000 ευρώ, τούτο αντιστοιχεί ως ποσοστό σε 21,7% των συνολικών φορολογικών εσόδων από τη φορολογία εισοδήματος φυσικών προσώπων.

Υπό το φως αυτών των στοιχείων θα μπορούσαν οι εκπρόσωποι των κομμάτων εκείνων τα οποία προτίθενται να μειώσουν περαιτέρω το επίπεδο του λεγόμενου «αφορολόγητου» ορίου να μας εξηγήσουν τους λόγους για τους οποίους προτίθενται να το πράξουν. Είναι για την ενίσχυση των ευάλωτων ή χάριν όσων επιλέγουν να φοροδιαφύγουν;

Διότι είναι μαθηματικώς βέβαιον, ότι εάν όντως μειωθεί περαιτέρω το επίπεδο του «αφορολογήτου», ως δια μαγείας θα αυξηθεί αντιστοίχως ο αριθμός των φυσικών προσώπων που δηλώνουν εισοδήματα κάτω από αυτό το επίπεδο. Εκτός, κι αν αυτή η συζήτηση δεν είναι τόσο χρήσιμη… προεκλογικά.

Έτσι, λοιπόν, φίλτατοι, ας μη διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας αναφορικά με το ποιος θα αυξήσει ή θα μειώσει τον τάδε ή τον δείνα φορολογικό συντελεστή. Εδώ έχουμε φορολογικούς ογκόλιθους να αντιμετωπίσουμε, για τους οποίους ουδείς μιλάει…