Το σκληρό τέλος των ψευδαισθήσεων

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ήξερε η Αστυνομία ότι έρχονται στην πατρίδα μας περί τους 120 Κροάτες χούλιγκανς με “κακές προθέσεις”; Δίχως αμφιβολία, το ήξερε. Γνώριζε ότι τούτο συνέβαινε παρά τη σχετική απαγόρευση μετακίνησης “no away supporters” που είχε εκδώσει η UEFA; Θα όφειλε. Είχε στη διάθεσή της πληροφορίες ως προς τον αριθμό, τα μέσα μετακίνησης ή ακόμη και τους αριθμούς κυκλοφορίας των οχημάτων τους από τις αρχές του Μαυροβουνίου;  Εάν ευσταθούν οι πληροφορίες που είδαν χθες το φως της δημοσιότητας, η απάντηση πρέπει να είναι καταφατική.

Εάν, όμως, συνέτρεχαν όλα τούτα ταυτοχρόνως και η Ελληνική Αστυνομία παρακολούθησε αδρανής την μετακίνηση αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας, τότε οι συμπλοκές και η δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη, χθες βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια, δεν αφορούν “ακόμη ένα” τραγικό περιστατικό “οπαδικής βίας”, αντίστοιχο εκείνων που τόσες ζωές έχουν στοιχίσει κατά το παρελθόν αλλά κυριότερα,  μία αποτυχία συστημικού χαρακτήρα.

Μία αποτυχία της ΕΛΑΣ, την οποία έσπευσε να αναγνωρίσει χθες ο ίδιος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Γ. Οικονόμου - πριν καν αρχίσει η σχετική εσωτερική έρευνα στην Αστυνομία ή η έρευνα που διέταξε η Δικαιοσύνη επί του όλου ζητήματος - και προχώρησε, με ιδιαίτερη σπουδή, στην καρατόμηση 7 ανώτερων αξιωματικών της ΕΛΑΣ.

Ακόμη, όμως, κι αν υπερβούμε αυτήν την - προφανώς επικοινωνιακού χαρακτήρα- σπουδή που επέδειξε ο κ.Οικονόμου για την συγκεκριμένη αποτυχία, πώς είναι δυνατόν να πράξουμε το ίδιο και για το γεγονός ότι αντίστοιχες αποτυχίες σημειώνονται η μία μετά την άλλη στη χώρα μας;

Όχι μόνον το τελευταίο διάστημα αλλά συνεχώς και επί μακρόν.

Το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών δεν αφορούσε μία συστημική αποτυχία; Δεν αφορούσε διορισμούς ανθρώπων που δεν πληρούσαν τα κριτήρια, παραβιάσεις διαδικασιών και κάθε είδους παρατυπίες στη λειτουργία του σιδηροδρόμου;

Το πρόσφατο περιστατικό της έκρηξης πυρομαχικών στην αεροπορική βάση της Ν. Αγχιάλου δεν αφορούσε μία συστημική αποτυχία, η οποία μάλιστα εκθέτει τις Ένοπλες Δυνάμεις ως προς τον βαθμό ετοιμότητάς τους να αντιμετωπίσουν κάθε είδους αντίξοες συνθήκες;

Το πολυήμερο της πυρκαγιάς στη Ρόδο, δεν συνιστά μία αποτυχία συστημικού χαρακτήρα, η οποία ζημίωσε τη χώρα μας διεθνώς;

Το καθεστώς ανασφάλειας εντός του οποίου διαβιούν οι κάτοικοι των ακριτικών περιοχών και δη του Έβρου εξαιτίας του κύματος παράτυπων μεταναστών που κατακλύζουν εκ νέου την πατρίδα μας, δεν αφορά σε μία συστημική αποτυχία;

Ακόμη και οι συνεχείς καταπατήσεις εκ μέρους διαφόρων “επιχειρηματιών” του αιγιαλού σε σειρά τουριστικών προορισμών, υπό το φως της ανοχής των ΟΤΑ και της δαιδαλώδους δομής αρμοδιοτήτων στη διενέργεια ελέγχων, δεν συνιστούν συστημική αποτυχία;

Εάν έχουν όμως όντως έτσι τα πράγματα και αν η μία αποτυχία συστημικού χαρακτήρα διαδέχεται την άλλη, τότε ευλόγως πλησιάζουμε επικίνδυνα σε μία κατάσταση κατά την οποία η επιβίωσή μας, εν πολλοίς, εναπόκειται στην τύχη. Σε μία κατάσταση στην οποία αναδεικνύεται ότι το όλο οικοδόμημα στέκει στα πόδια του περίπου… τυχαία και ότι η πρώτη “αναποδιά” αρκεί για να το γκρεμίσει.

Πρόκειται για μία πεποίθηση, βεβαίως, που πολλοί τρέφουν στη χώρα μας, αναγνωρίζοντας τα πράγματα ως έχουν, δίχως τη χρήση κομματικών ή άλλων παρωπίδων και δίχως να τρέφουν ψευδαισθήσεις για το τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα.

Όσο ταχύτερα, δε, αφαιρεθούν αυτές οι παρωπίδες από όσους ακόμη τις έχουν, τόσο ταχύτερα ίσως εξέλθουμε από αυτές τις ψευδαισθήσεις και αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι για την πατρίδα μας.