Κυριάκο, πάρ’ το αλλιώς

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παρούσα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη ανεδείχθη στη βάση μίας ισχυρής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος -που δεν αναμενόταν ούτε από τον ίδιο, όπως αποκάλυψε-, που της προσέφερε αυτοδυναμία και σαφή εντολή υλοποίησης του προγράμματός της.

Αντ’ αυτού, περίπου δύο μήνες μετά τον σχηματισμό της, πού βρισκόμαστε;

Στην απομάκρυνση δύο υπουργών, του Ν. Μηταράκη (Προστασίας του Πολίτη) επειδή «συνελήφθη» να κάνει διακοπές ενώ καιγόταν η χώρα και του Μιλτ. Βαρβιτσιώτη (Ναυτιλίας) μετά από ιδιαίτερα ατυχείς δηλώσεις του στον απόηχο του τραγικού θανάτου του Αντώνη Καργιώτη. Ακόμη ένας υπουργός, δε, φέρεται να οδηγείται προς την έξοδο, στον απόηχο δύο εκ των χειρότερων φυσικών καταστροφών που έπληξαν ποτέ τη χώρα μας. Τις πυρκαγιές του καλοκαιριού, που κατέκαψαν την Ελλάδα από τη Ρόδο έως τον Έβρο και τις πλημμύρες που βούλιαξαν την Κεντρική Ελλάδα.

Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε σε φάση οπισθοδρόμησης, αντί της προόδου την οποία ζήτησε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με ευρεία πλειοψηφία, το ελληνικό εκλογικό σώμα, «τιμωρώντας» με την ψήφο του τις πολιτικές δυνάμεις εκείνες που θεώρησε ότι δεν του προσέφεραν προοπτική.

Προόδου η οποία είναι άμεσα συνυφασμένη με τις δυνατότητες ανασυγκρότησης και ανάπτυξης που προσφέρονται στη χώρα μας, υπό χρονική διορία, μέσω του πακτωλού κοινοτικών κονδυλίων του RRF και του νέου ΕΣΠΑ.

Αυτή είναι, όμως, η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή έχει να κάνει με τις πρωτόγνωρες συνθήκες με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η Ελλάδα, λόγω κλιματικής κρίσης και -άρα- την ανάγκη αυξημένης ετοιμότητας και επίδειξης σοβαρότητας έναντι των κινδύνων που ορθώνονται απέναντί μας.

Έναντι αυτής της ανάγκης, δε, τι έχει να επιδείξει η παρούσα κυβέρνηση; Ποιες ήσαν οι πρόνοιες που έλαβε το προηγούμενο διάστημα η αμέσως προηγούμενη κυβέρνηση υπό τον ίδιο πρωθυπουργό, ή ακόμη και η παρούσα, ώστε να μπορέσει να αντισταθεί η χώρα μας στη λαίλαπα της κλιματικής κρίσης;

Όταν είναι σαφές ότι το μοντέλο διοίκησης αυτής της χώρας, τόσο στο επίπεδο της αυτοδιοίκησης πρώτου και δευτέρου βαθμού όσο και στο πεδίο της κεντρικής διοίκησης, αδυνατεί να πράξει τα δέοντα για την προστασία της ζωής των πολιτών, των περιουσιών τους και του φυσικού πλούτου της χώρας, προς τι τα θηριώδη κυβερνητικά σχήματα και το επαναλαμβανόμενο φαινόμενο των εκλογών με «σελέμπριτις» στον ρόλο υποψηφίων;

Ευλόγως, στις δημοκρατίες δυτικού τύπου, όπως η δική μας, η τελική ευθύνη βαρύνει τον «κυρίαρχο λαό» και τις επιλογές που κάνει ενώπιον της κάλπης. Υπό αυτό το φως, η ευθύνη αντιμετώπισης αυτής της κρίσης, η οποία τόσο κακό έχει ήδη κάνει στον τόπο μας, βαρύνει άπαντες. Την κοινωνία των πολιτών και τους εκπροσώπους της, σε όλα τα επίπεδα διοίκησης.

Εάν άπαντες δεν συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για την επανάληψη των αναξιοκρατικών και πελατειακών πρακτικών του παρελθόντος και ότι απαιτείται αυξημένη εγρήγορση, διεξοδικός σχεδιασμός και πιστή τήρηση των συμπεφωνημένων, ο δρόμος της επόμενης… καταστροφής θα παραμείνει ανοικτός.

Έτσι, λοιπόν, αν και δεν διαφαίνεται πρόθεση του πρωθυπουργού να προχωρήσει σε ανασχηματισμό της κυβέρνησής του, μόλις δύο μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων της, είναι σαφές ότι απαιτείται αλλαγή πλεύσης. Απαιτείται επίδειξη σοβαρότητας, νέων ηθών και πρακτικών, που θα μπορέσουν να οδηγήσουν την Ελλάδα προς καλύτερες ημέρες και στην ελπίδα ότι όσα -πιθανόν- της συμβούν ελέω κλιματικής αλλαγής, θα είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν, με το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Οικονομικό ή άλλο.