Οι δύο όψεις μίας μεγάλης διαδήλωσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Διατείνονται οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, ότι οι αυριανές κινητοποιήσεις για την τραγωδία των Τεμπών, ανήμερα της δεύτερης επετείου του πολύνεκρου δυστυχήματος, αφορούν, επί της ουσίας, την πολιτική σταθερότητα ή την αποσταθεροποίηση της χώρας.

Επιμένει ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, «...σε αυτό, καθώς είναι πλέον φανερή η απόπειρα συγκεκριμένων κύκλων να μεταβάλουν αυτό το κλίμα συγκίνησης σε ένα κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης», όπως είπε χθες στην  εισαγωγική του τοποθέτηση στο Υπουργικό Συμβούλιο.

Αντίθετα, ο πρώην πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, υποστήριξε επίσης χθες, με άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών,ότι «το τεράστιο λαϊκό κίνημα των τελευταίων εβδομάδων είναι το ακριβώς αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Είναι ένα πανίσχυρο λαϊκό αίτημα δικαιοσύνης, δημοκρατίας και εντέλει δημοκρατικής σταθερότητας.»

Εάν δεν εστιάσουμε στο «δάσκαλε που δίδασκες», με το οποίο – εν πολλοίς – απάντησε στον κ. Τσίπρα η κυβέρνηση, θυμίζοντας ότι «επί πρωθυπουργίας του λειτουργούσε «παραϋπουργείο Δικαιοσύνης», όπως έχει δημοσίως παραδεχθεί ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Σταύρος Κοντονής», τότε οφείλουμε να ανατρέξουμε στην τελευταία αντίστοιχη κινητοποίηση για την τραγωδία των Τεμπών, σε αναζήτηση του πραγματικού λόγου ύπαρξής αυτής της διαμαρτυρίας.

«Τέμπη: Ένα μήνυμα που δεν μπορεί να αγνοηθεί», υποστήριζε η στήλη το πρωί της επομένης των κινητοποιήσεων της 26ης Ιανουαρίου, αναφερόμενη στο πάνδημο αίτημα για δικαιοσύνη και διαφάνεια στην υπόθεση των Τεμπών. Ευλόγως, το αίτημα παραμένει αυτούσιο.

Στον ένα μήνα που μεσολάβησε ωστόσο, αυτό το αίτημα εμφανίστηκε να επεκτείνεται και να διαχέεται στην ελληνική κοινωνία. Αν και υπήρξε μία προφανής προσπάθεια χειραγώγησής του εκ μέρους τμήματος της αντιπολίτευσης, είναι σαφές ότι αυτό το αίτημα, το οποίο επί της ουσίας αφορά στην ποιότητα της δημοκρατίας στον τόπο μας, εμπεδώθηκε και “στέριωσε”.

Η ύπαρξή του και μόνον, άρα, συνιστά μία αμφισβήτηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η ελληνική δημοκρατία σήμερα και ως προς αυτό, αμφότεροι οι κ.κ. Μητσοτάκης και Τσίπρας έχουν δίκιο όταν αναφέρονται στην παράμετρο της σταθερότητας του τόπου και στο μήνυμα των αυριανών κινητοποιήσεων. Προφανώς “κάτι” πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο, το οποίο σήμερα εξωθεί την ελληνική κοινωνία στους δρόμους και σε διαμαρτυρίες ανά την επικράτεια.

Διότι εάν αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι, που αναμένεται ότι θα κατακλύσουν τους δρόμους της πρωτεύουσας και των μεγαλύτερων πόλεων της χώρας με την παρουσία τους, πίστευαν ότι υφίστανται όροι διαφάνειας και εύρυθμης απονομής δικαιοσύνης στην πατρίδα μας, κατά πάσα βεβαιότητα, δεν θα “έπαιρναν τους δρόμους”, όπως εκτιμάται ότι θα πράξουν αύριο. Θα ήσαν ικανοποιημένοι από όσα διαδραματίζονται και θα πήγαιναν στη δουλειά τους, αντί να απεργήσουν.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, ίσως το απότοκο των αυριανών – ειρηνικών όπως ελπίζεται – διαδηλώσεων, να είναι όντως μία μορφή «αποσταθεροποίησης». Όμως αυτή οφείλει να αφορά στη συνειδητοποίηση ότι η πολιτεία πρέπει να «φτιάξει» τα του οίκου της και μάλιστα σε κλίμα ευρείας συναίνεσης εκ μέρους του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Διότι εάν το πολιτικό σύστημα κωφεύσει για ακόμη μία φορά ενώπιον αυτού του πάνδημου αιτήματος της ελληνικής κοινωνίας, θα είναι αδύνατη εφεξής η εμπέδωση αισθήματος εμπιστοσύνης προς πυλώνες της ελληνικής πολιτείας, όπως η Δικαιοσύνη.

Δίχως αυτή, δε, ο κίνδυνος για το πολίτευμα θα είναι σαφής και άμεσος, καθώς μόνον τα κάθε λογής άκρα θα μπορούν να ωφεληθούν και εντέλει, ο μεγάλος «χαμένος» θα είναι η ίδια η δημοκρατία.