Το πρόβλημα και η λύση για την παραγωγικότητα

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Με δύο διαφορετικές παρεμβάσεις στη δημόσια συζήτηση, τη μία από την πλευρά των εργοδοτών και δη των βιομηχάνων και την έτερη από την πλευρά των τεχνοκρατών (που μιλούσαν για λογαριασμό των εργαζομένων), ζωγραφίστηκε ο καμβάς του φαύλου κύκλου που χαρακτηρίζει την ελληνική οικονομία και ειδικά την αγορά εργασίας.

Ο φαύλος κύκλος της χαμηλής παραγωγικότητας που οδηγεί σε χαμηλούς μισθούς, ανατροφοδοτώντας κατά τρόπο εξακολουθητικό ένα δυσμενές οικονομικό και εργασιακό μοντέλο.

Το σημείο προσοχής, εδώ, δε, σε ό,τι αφορά στην έννοια-κλειδί, της παραγωγικότητας, δεν έγκειται μόνο στον χρόνο ή στην ένταση εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή ενός προϊόντος, όσο κυριότερα στην προστιθέμενη αξία την οποία αυτό επωμίζεται.

Είναι απολύτως χαρακτηριστικό ότι την ίδια ημέρα που ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπ. Θεοδωρόπουλος έθετε την  παραγωγικότητα ως καίριο τμήμα του εθνικού στοιχήματος, η Eurostat δημοσίευε στοιχεία βάσει των οποίων οι Έλληνες εργαζόμενοι είναι εργασιακοί πρωταθλητές στην Ευρώπη, απασχολούμενοι περισσότερες από 45 ώρες την εβδομάδα. Ως βασικό κίνητρο, δε, αυτού του αποτελέσματος, σημειώνεται στη σχετική μελέτη, η οικονομική αβεβαιότητα και η ανάγκη βελτίωσης του εισοδήματος, λόγω των σημαντικά χαμηλών αμοιβών.

Με άλλα λόγια, ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος εργάζεται πολύ ώστε να κερδίσει τα προς το ζην, καθώς η «κανονική» αμοιβή του είναι χαμηλή. Γεγονός που οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στη χαμηλή τελική αξία που φέρει -έναντι άλλων διεθνών εμπορεύσιμων αγαθών- το τελικό προϊόν της εργασίας του. Ένας γνήσιος φαύλος κύκλος. Πώς όμως μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν;

Κατά τον φίλτατο κ. Θεοδωρόπουλο, δύο είναι τα τινά που χρήζουν προσοχής. Η παραγωγικότητα συναρτάται άμεσα από τις επενδύσεις και την τεχνολογία επί της οποίας εδράζεται η παραγωγική διαδικασία. Υπ’ αυτήν την έννοια, είναι ζήτημα των ελληνικών επιχειρήσεων.

Ωστόσο, κίνητρο για την πραγματοποίηση επενδύσεων δεν μπορεί παρά να είναι το κέρδος, το οποίο στην Ελλάδα απουσιάζει εξαιτίας, αφενός, του μικρού μεγέθους της αγοράς, αφετέρου, του δυσμενούς περιβάλλοντος από πλευράς αντικινήτρων, όπως το υψηλό κόστος ενέργειας, η γραφειοκρατία, οι στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό, η αδιαφάνεια, καθώς και σειρά άλλων τινών, τα οποία είναι πλήρως καταγεγραμμένα στον μέγα τόμο που τιτλοφορείται «Μεταρρυθμίσεις που ουδέποτε έγιναν».

Κοντολογίς, η διέξοδος από το πρόβλημα που ακούει στο όνομα «παραγωγικότητα» είναι σε πρώτη ανάγνωση διττή, καθώς αφορά, αφενός, τη βούληση του κράτους να βελτιώσει τη λειτουργία του και τους όρους ανταγωνισμού στην οικονομία, αφετέρου, την προθυμία των επιχειρήσεων να επενδύσουν, αυξάνοντας ενδεχομένως την εξωστρέφειά τους, υπό το φως του μικρού μεγέθους της ελληνικής αγοράς.

Εκεί, όμως, στο εξωτερικό, τα προϊόντα τους θα «συναντήσουν» άλλα διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, με τα οποία θα είναι «αναγκασμένα» να ανταγωνιστούν, παρά το υψηλό ενεργειακό (και διαμετακομιστικό) κόστος που αντιμετωπίζουν στη χώρα παραγωγής τους, την Ελλάδα. Εκεί να δείτε φαύλο κύκλο.

Οπότε το διττό του πράγματος εντοπίζεται, κατά κύριο λόγο, στον τόμο που αναφέραμε παραπάνω, των «Μεταρρυθμίσεων που ουδέποτε έγιναν», η απουσία των οποίων εξακολουθεί να κρατά όμηρο σήμερα όχι μόνον την ελληνική οικονομία όσο κυριότερα τους βασικούς συντελεστές της, εργαζόμενους και εργοδότες.

Όλα αυτά, δε, σε ένα περιβάλλον πλήρους αδιαφάνειας, στρεβλώσεων και πελατειακών σχέσεων οι οποίες το καθιστούν ακόμη δυσμενέστερο και οδηγούν σε ένα σημείο.

Χαμηλότερη ποιότητα ζωής για τους κατοίκους αυτού του τόπου.