Ο πολυμήχανος Ανδρέας και η «όλη εικόνα»…

Όταν το σύστημα φτάνει στο όριό του, είναι προφανώς ώρα να «ξαναδούμε» τις βάσεις του. Η συζήτηση δεν αφορά, προδήλως, μόνον στην ελληνική αγορά, όπου η «παρτίδα» εμφανίστηκε χαμένη «από χέρι», αλλά στην «όλη εικόνα».

Δημοσιεύθηκε: 18 Μαρτίου 2008 - 07:00

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ο πολυμήχανος Ανδρέας και η «όλη εικόνα»…

Φίλτατοι, πολύ καλημέρα σας.

Όταν το σύστημα φτάνει στο όριό του, είναι προφανώς ώρα να «ξαναδούμε» τις βάσεις του (μάλλον αργά είναι, αλλά εν πάση περιπτώσει…).

Η συζήτηση δεν αφορά -προφανώς- στην ελληνική αγορά, όπου η «παρτίδα» εμφανίστηκε χαμένη «από χέρι», παρά τις ευγενείς -περί του αντιθέτου- προσπάθειες του πολυμήχανου Ανδρέα, αλλά στην «όλη εικόνα», όπως ίσως να έλεγε ευτραφής τις κύριος, με ηγεμονικό σύνδρομο, σε ένα πάλαι ποτέ κόμμα εξουσίας.

Τι ακριβώς παρατηρούμε εσχάτως; Ένα δομικό ή μάλλον συστημικό πρόβλημα στη διαχείριση του ρίσκου. Ατενίζουμε -πιθανότατα- την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος διαχείρισης ρίσκου, στην πλέον ανεπτυγμένη οικονομία της υφηλίου και τη διάχυσή του... παντού (ναι, George, παντού, γιατί να διαφέρουμε στο Ελλάντα;).

Βλέπουμε το καπιταλιστικό μοντέλο των αυτορυθμιζόμενων αγορών -κάτι σαν τους «περιστρεφόμενους δερβίσηδες» (swirling Dervishes)- να ζαλίζεται και να ζητάει τη βοήθεια της κρατικής εξουσίας (αχ, βρε Keynes…).

Βλέπουμε την ανάγκη του παγκοσμιοποιημένου χωροφύλακα να προβάλλει επιτακτικότερη παρά ποτέ αλλά και τη χώρα που επιτελούσε (επιτελεί ακόμη;) τον ρόλο αυτόν, είτε σε τραπεζικό είτε σε στρατιωτικό επίπεδο, να κλυδωνίζεται κάτω από το ίδιο της το βάρος.

Και τούτο φέρνοντας με απίστευτα βαριεστημένο ύφος, για ακόμη μία φορά, στην επικαιρότητα το ίδιο χιλιοσυζητημένο δίλημμα, περί του πόσο ελεύθερες θα έπρεπε να είναι οι... ελεύθερες αγορές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ιδιαίτερα χαμηλά επιτόκια, κατά τη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, εξώθησαν την περιρρέουσα ρευστότητα στις ΗΠΑ στην αναζήτηση εναλλακτικών μορφών τοποθέτησης. Και γεννήθηκε η "Subprime".

Το πώς και το γιατί ας μην το δούμε αυτήν τη στιγμή. Ας πούμε απλώς ότι τα παιδιά με τα μπλε - γκρι ριγέ κουστούμια είναι ευφάνταστα και αρκούντως αδίστακτα ώστε να δημιουργήσουν πακέτα διαχείρισης ρίσκου που θα έστελναν αδιάβαστο έναν τραπεζίτη της εποχής του ’80… δανείζοντας όχι μόνον όσους επιθυμούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα αλλά και όσους δεν ονειρεύονταν καν - και μένουμε προς το παρόν εκεί, για οικονομία. Κάτι που δεν ονειρεύονται στη Wall.

Διότι οι τραπεζίτες τού σήμερα, που φέρθηκαν με τρόπο απείρως σκληρότερο σε κλάδους οι οποίοι αντιμετώπιζαν σαφώς μικρότερου βεληνεκούς προβλήματα, κατά το παρελθόν, εξωθώντας τους εκτός αγοράς, σήμερα επαφίενται αποκλειστικά στην κρατική ενίσχυση για τη διάσωσή τους.

Το τρομακτικό στην όλη υπόθεση δεν είναι το πώς θα διαχειριστούν το πρόβλημα στις καπιταλιστικά ανεπτυγμένες αγορές. Η παρέμβαση βρίσκεται πίσω από τη γωνία και τα αντίστοιχα παραδείγματα του παρελθόντος είναι πολλά. Αυτό που παραμένει ζητούμενο είναι η συμπεριφορά των «new kids on the block», ήτοι οικονομιών όπως η κινεζική, η ινδική, η ρωσική και η βραζιλιάνικη. Εκεί, τα πράγματα είναι απλώς άγνωστα.

Να δούμε το ίδιο πρόβλημα και από μια άλλη σκοπιά;

Ο «σύντροφος» Joseph Stiglitz στο πόνημά του «The Three Trillion Dollar War: The True Cost of the Iraq Conflict» θέτει, μεταξύ άλλων, ένα απλό ερώτημα: Μπορεί η αμερικανική οικονομία να αντέξει το ύψους 12 δισ. δολ. -τον μήνα- κόστος διατήρησης των στρατευμάτων της, έως το 2012 - 2014, στο Ιράκ;

Μη βιαστείτε να πείτε "πολλά είναι τα φράγκα". Διακομματική επιτροπή στις ΗΠΑ θέτει το όριο λίγο παρακάτω, στα 2 δισ. δολ. μηνιαίως, και μόλις χθες ο Κλίντον έκανε λόγο για συνολικό κόστος 1 τρισ. δολ.

Το ερώτημα όμως παραμένει το ίδιο: Μπορούν οι Αμερικανοί;
Και αν δεν μπορούν γιατί το κάνουν, όταν ο κόσμος καταρρέει γύρω τους;

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.