H εισηγμένη ΕΥΔΑΠ έβγαλε το εννεάμηνο με μηδενική αύξηση τιμολογίων (για κοινωνικούς λόγους) και έχοντας φορτωθεί μια σειρά από έξοδα (λυματολάσπη κ.λπ.), χωρίς από την άλλη να έχει λάβει από το Δημόσιο ούτε ένα… ευρώ ως ανταπόδοση.

Παρ’ όλα αυτά, με συγκεκριμένες κινήσεις που αποσκοπούσαν στη μείωση των δαπανών, αλλά και με τη συμβολή της μειωμένης φορολογικής επιβάρυνσης, έγινε κατορθωτό τα καθαρά κέρδη να αυξηθούν τελικά από τα 26 στα 27,1 εκατ. ευρώ.

Κι αυτό σημαίνει ότι η διοίκηση έκανε δουλειά σε βάθος, ενώ από την άλλη, υπάρχει και ”εργασιακή ειρήνη”.

Πράγμα που σίγουρα δεν μπορεί να ειπωθεί για την ”ομοειδούς αντικειμένου” ΕΥΑΘ, όπου γίνεται… σφαγή με τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ (!), αλλά και μεταξύ των μελών της διοικήσεως (νωπές οι παραιτήσεις).

Γιατί τα λέμε αυτά; Διότι στο εξωτερικό η διαχείριση και η εκμετάλλευση υδάτινων πόρων θεωρούνται περίπου... χρυσωρυχείο του μέλλοντος.

Το νερό αξίζει όλο και πιο πολύ, καθώς όσο πάει και σπανίζει. Κάτι σαν... υγρός χρυσός γίνεται σιγά σιγά, και η τιμή του ανά λίτρο (όταν είναι σε μπουκάλι βέβαια) κοντεύει να φτάσει τη... βενζίνη.

Κι αν από μόνη της η αύξηση των κερδών της ΕΥΔΑΠ δεν είναι σε θέση να ”σηκώσει” τη μετοχή, ας μην ξεχνάμε πόσο απότομα αρχίζουν και διαγράφονται κάποιες φορές στο ταμπλό οι προοπτικές.

Υ.Γ.: Στο θέμα του νερού, της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ, σε σχέση πάντα με τις λεγόμενες ”στρατηγικές συμμαχίες”, θα... επανέλθουμε.