Ενώ η Αμερική κοιμάται, η Ευρώπη κερδίζει έδαφος

”Η επιτυχία κατά κανόνα φέρνει επανάπαυση και υπεροψία. Η Αμερική, δυστυχώς, δείχνει να εκλαμβάνει ως δεδομένη την οικονομική της ηγεμονία και τη στήριξή της στο ελεύθερο εμπόριο. Ήσυχα-ήσυχα η Γηραιά Ευρώπη κάνει έναν αγώνα να μειώσει τους εταιρικούς φόρους και να υιοθετήσει το πνεύμα των ανοιχτών αγορών, την ίδια ώρα που το αμερικανικό Κογκρέσο τείνει να αυξάνει τους φόρους και να απομονώνεται από τον διεθνή ανταγωνισμό”.

Δημοσιεύθηκε: 17 Ιουλίου 2007 - 11:57

του Jason DeSena Trennert*

από τη στήλη Market insight

Παρά τις πρόσφατες αναφορές για τα προβλήματα στα δευτερογενή ενυπόθηκα δάνεια και σε κάποια πολύ προχωρημένα hedge funds, η Wall Street νιώθει πολύ καλά αυτές τις μέρες. Ο δείκτης S&P 500 ”χτύπησε” ιστορικό ρεκόρ και η αμερικανική οικονομία, απ’ όλες σχεδόν τις απόψεις, ”τσουλάει.” Το ποσοστό της ανεργίας κινείται στο 4,5%, η ιδιοκτησία κατοικίας κινείται σε επίπεδα-ρεκόρ, ο πληθωρισμός είναι υπό έλεγχο και τα μακροπρόθεσμα επιτόκια κινούνται, για την ώρα τουλάχιστον, σε αρκετά χαμηλά επίπεδα. Τα ζωώδη ένστικτα της οικονομίας ξαναξυπνούν, όπως συμβαίνει συχνά στις αμερικανικές κεφαλαιαγορές τα τελευταία 25 χρόνια.

Η επιτυχία, βέβαια, συνήθως φέρνει επανάπαυση και υπεροψία. Η Αμερική, δυστυχώς, δείχνει να εκλαμβάνει ως δεδομένη την οικονομική της ηγεμονία και τη στήριξή της στο ελεύθερο εμπόριο. Ήσυχα-ήσυχα η Γηραιά Ευρώπη κάνει έναν αγώνα να μειώσει τους εταιρικούς φόρους και να υιοθετήσει το πνεύμα των ανοιχτών αγορών, την ίδια ώρα που το αμερικανικό Κογκρέσο τείνει να αυξάνει τους φόρους και να απομονώνεται από τον διεθνή ανταγωνισμό.

Οι Αμερικανοί επι μακρόν επιρρίπτουν στην έντονη στήριξη της Ευρώπης στο κράτος, στους σχετικά υψηλούς της φόρους και στις παρεμβάσεις στην ελεύθερη αγορά, τα διαρθρωτικά υψηλά επίπεδα ανεργίας και την υπο-σταθμισμένη οικονομική εμφάνιση της ηπείρου. Λίγα όμως έχουν ειπωθεί για τον αγώνα που κάνουν πολλά δυτικο-ευρωπαϊκά κράτη για να προσελκύσουν ιδιωτικές επενδύσεις μειώνοντας τους συντελεστές φόρου επιχειρήσεων.

Πέρα από τους πανηγυρισμούς της Αμερικής για το σύστημα της ελεύθερης αγοράς, αν κάνουμε μια γρήγορη ανίχνευση στους εταιρικούς φόρους στον πλανήτη, θα δούμε ότι η επιτυχία της Αμερικής οφείλεται στην εφευρετικότητα και τη σκληρή δουλειά και όχι στην ακρίβεια των ρυθμιστών της πολιτικής της. Ενώ οι εταιρικοί φόροι στις ΗΠΑ παραμένουν στο 35%, ο μέσος συντελεστής φόρου επιχειρήσεων των μελών του ΟΟΣΑ έχει μειωθεί από 37,6% το 1996 σε 28,3% το 2006, σύμφωνα με στοιχεία της KPMG.

Ο συντελεστής φόρου επιχειρήσεων στην Αμερική είναι από τους υψηλότερους μεταξύ των ανεπτυγμένων κρατών, την ώρα που η Γερμανία, η Γαλλία, η Ισπανία και η Βρετανία σπεύδουν να μειώσουν τους φόρους.

Οι αγορές δείχνουν να κατανοούν τις κινήσεις, και ο δείκτης MSCI Ευρώπης έχει ενισχυθεί 111% σε δολάρια κατά την τελευταία 5ετία, ενώ ο S&P 54%. Με τέτοιους φόρους και με το αυστηρό ρυθμιστικό περιβάλλον Sarbanes-Oxley στην αγορά, δεν είναι να απορεί κανείς που το Λονδίνο κάνει τη Νέα Υόρκη να ”τρέχει” για να προσελκύσει κεφάλαια και να παραμείνει ο παγκόσμιος ”ναός του χρήματος.”

Μια από τις μεγαλύτερες ειρωνείες στην προεδρία Bush είναι ότι τα ποσοστά έγκρισης της οικονομικής πολιτικής του από τους ψηφοφόρους είναι περίπου τα ίδια με τα ποσοστά έγκρισης της εξωτερικής του πολιτικής. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του κ. Bush παραδέχονται ότι αυτό δεν είναι δίκαιο. Εδώ όμως βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα βασικά παράδοξα των ελεύθερων αγορών: η δημιουργική καταστροφή απλώς διασφαλίζει την ισότητα στις ευκαιρίες και όχι την ισότητα στο αποτέλεσμα. Ενώ ο μέσος πολίτης είναι σε καλύτερη θέση, συχνά νιώθει λιγότερο σίγουρος ότι οι καλές εποχές θα διατηρηθούν.

Δυστυχώς, οι πολιτικοί στον ανεπτυγμένο κόσμο τείνουν να τροφοδοτούν αυτές τις ανασφάλειες, συχνά προτείνοντας νομοθεσίες που δίνουν στον κοινό άνθρωπο την ψευδαίσθηση της ασφάλειας, ενώ υπονομεύουν τις μακροχρόνιες οικονομικές προοπτικές του.

Η μόνη πραγματική προστασία από τις οικονομικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας έγκειται στις αναπτυξιακές πολιτικές που σχεδιάζονται για να κάνουν τους εργαζόμενους ιδιοκτήτες. Οι φορολογικές περικοπές στα μερίσματα και τα κέρδη κεφαλαίου του προέδρου Bush καθώς και το Διάταγμα Μεταρρυθμίσεων Συντάξεων, που μεταξύ άλλων απαιτεί από τα συνταξιοδοτικά προγράμματα να έχουν στάτους πλήρους χρηματοδότησης έως το 2011, απέχει από αυτόν τον ευγενή στόχο. Την ίδια ώρα, οι ανοιχτές αγορές εργασίας συντηρούν τα περιθώρια κέρδους υψηλά και δημιουργούν όλο και μεγαλύτερη απασχόληση. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι αυτές οι πολιτικές έχουν βοηθήσει την καθησυχαστική ευμάρεια της Wall Street.

Καθώς όμως επίκεινται εκλογές, οι ΗΠΑ μοιάζουν να χάνουν επικίνδυνα το παιχνίδι διαχείρισης του κεφαλαίου, την ώρα που πολλές ευρωπαϊκές και ασιατικές οικονομίες αρχίζουν να υιοθετούν τις μορφές στρατηγικών που συνέβαλαν στην οικονομική ισχύ της Αμερικής. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι το σημερινό Κογκρέσο και η παλαβή συλλογή υποψηφίων που διεκδικούν την προεδρία θα ξυπνήσουν εγκαίρως, ώστε να καταλάβουν ότι η θέση της Αμερικής στην παγκόσμια οικονομία δεν είναι το δηλωτικό πεπρωμένο της.

Ο αρθρογράφος είναι managing partner της Strategas Research Partners στη Νέα Υόρκη

© The Financial Times Limited 2007. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation