Θα με συγχωρήσετε που σήμερα θίγω ένα «επαγγελματικό» ζήτημα του δημοσιογραφικού κλάδου, θεωρώ όμως ότι απεικονίζει μια πολύ ευρύτερη και εξαιρετικά δυσάρεστη ελληνική πραγματικότητα. Την ασυδοσία, την αναλγησία και την αδιαφορία που έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα, σε μια κοινωνία που πνίγεται όχι μόνο από την οικονομική κρίση, αλλά και από την έλλειψη αξιών.

Στο ελληνικό διαδίκτυο ανθεί σήμερα, με την ανοχή όχι μόνο της Πολιτείας, αλλά και των οργάνων του δημοσιογραφικού κλάδου, των «media», μια ολόκληρη βιομηχανία «κλεψίτυπων» θεμάτων. Μεγάλα και μικρότερα sites λειτουργούν «κλέβοντας» τα θέματα των άλλων, όχι περιστασιακά ή με την ευθύνη κάποιου κακού συντάκτη, αλλά συστηματικά, εξ επαγγέλματος.

Πολλά έχουν γραφτεί και από αυτήν τη στήλη για το περίφημο 1% του πληθυσμού της Δύσης που βλέπει τα εισοδήματά του να αυξάνονται, ακόμη κι όταν τα εισοδήματα του υπόλοιπου 99% έχουν πάρει την κατιούσα.

Το φαινόμενο αυτό στα άνω άκρα της εισοδηματικής πυραμίδας απασχολεί πλέον τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ στο πλαίσιο της δεύτερης έχει ανοίξει μια παράλληλη συζήτηση που αφορά την ενίσχυση του άλλου άκρου: των πολύ χαμηλών εισοδημάτων, που σχεδιάζεται να ενισχυθούν μέσω της εγκαθίδρυσης «βασικού μισθού» σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., αλλά και μέσω του θεσμού του «κοινωνικού μερίσματος», ενός εγγυημένου εισοδήματος, που αφορά τις ασθενέστερες εισοδηματικά τάξεις και έρχεται να συμπληρώσει πενιχρές αποδοχές ή να αποτελέσει ένα ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας για όσους δεν μπορούν να εργαστούν.

Εδώ και δεκαετίες, υπάρχει διαμάχη μεταξύ των οικονομολόγων για ένα θέμα που τώρα είναι εξαιρετικά επίκαιρο στην Ελλάδα: τη διάσωση των υπερχρεωμένων επιχειρήσεων σε συνθήκες κρίσης.

Η μία σχολή υποστηρίζει ότι οι επιχειρήσεις που δεν μπορούν να επιβιώσουν θα πρέπει να αφεθούν να κλείσουν, προκειμένου να εξυγιανθούν οι κλάδοι της οικονομίας κι εν τέλει να προκύψουν νέα υγιή και ισχυρά σχήματα μέσα από τη διαδικασία του «ανόθευτου» ανταγωνισμού.

Η άλλη σχολή, που έχει πολύ περισσότερους υποστηρικτές διεθνώς, τουλάχιστον στον χώρο της πολιτικής, προτάσσει τα δυσμενή κοινωνικά αποτελέσματα της ανεργίας που θα δημιουργούσε η τακτική της πρώτης και ασπάζεται την άποψη ότι θα πρέπει να στηριχθούν και οι επιχειρήσεις που είναι «άρρωστες», προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, επισημαίνοντας και τις απώλειες που θα προκληθούν σε πάγια, τεχνογνωσία κ.λπ.

Εδώ και χρόνια είναι γνωστό ότι η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας λειτουργεί με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο για τα δεδομένα της χώρας μας.

Παρότι πολύ «νέα» σε χρόνο ύπαρξης, έχει να παρουσιάσει σημαντικές επιτυχίες, που τη φέρνουν συχνά στο προσκήνιο της ελληνικής, ενίοτε και της διεθνούς δημοσιότητας, με τρόπο όμως θετικό και όχι αρνητικό, όπως συμβαίνει με πολλά άλλα κομμάτια της ελληνικής δημόσιας διοίκησης.

Τελευταία από τις επιτυχίες της η εξουδετέρωση των «χάκερς» που κατάφεραν να πονοκεφαλιάσουν το Facebook, τον διεθνή κολοσσό της κοινωνικής δικτύωσης, με αποτέλεσμα η ελληνική υπηρεσία να λάβει επισήμως «συγχαρητήρια» από τη διοίκησή του.

Από την αρχή της δημοσιογραφικής μου θητείας, θυμάμαι το συνεχές «ράβε-ξύλωνε» στα υπουργεία, συχνά χωρίς αλλαγή κυβέρνησης. Έχτιζε ό,τι έχτιζε ο ένας υπουργός, πολλές φορές με φιλοδοξίες «μεταρρύθμισης», ερχόταν ο επόμενος και γκρέμιζε τα... έτοιμα για να δημιουργήσει υποτίθεται «εξαρχής» το δικό του αριστούργημα.

Αυτή η κατάσταση βεβαίως δεν έχει σταματήσει, παρά τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Το φαινόμενο δεν είναι παράξενο, αν αναλογιστούμε ότι μαζί με τον εκάστοτε υπουργό αποχωρούν οι σύμβουλοί του, συνήθως πρόσωπα-κλειδιά για την εφαρμογή πολιτικών, είτε αυτές είναι πετυχημένες, είτε όχι, αλλά και την ανυπαρξία ανώτατου επιπέδου δημόσιας διοίκησης.