Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο είναι η πρόσφατη (ν)τροπολογία που ευθαρσώς κατέθεσαν 21 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ (το σχετικό θέμα και τα ονόματά τους εδώ) ζητώντας εν ολίγοις να εισπράττουν δύο επιχειρηματικοί όμιλοι φωτοβολταϊκών πάρκων διπλάσια έως και τετραπλάσια ποσά για την πώληση ρεύματος, τα οποία θα πλήρωναν οι... φορολογούμενοι!

Ως δικαιολογία αυτής της εξόφθαλμα διακριτικής μεταχείρισης έφεραν το γεγονός ότι οι ίδιοι όμιλοι έχουν κι εργοστάσια παραγωγής φωτοβολταϊκών, τα οποία υπολειτουργούν, άρα κινδυνεύουν κάποιες εκατοντάδες θέσεις εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια, η ανεπτυγμένη Δύση κινείται σε αντίστροφη κατεύθυνση με τον υπόλοιπο κόσμο. Βασική αιτία ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε η περίφημη πλέον «παγκοσμιοποίηση».

Είναι γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και του ανταγωνισμού έφερε ταχεία ανάπτυξη σε μια σειρά χώρες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να εξομαλυνθούν κάπως οι αβυσσαλέες ανισότητες και να δοθεί ελπίδα για μια καλύτερη ζωή σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού.

Τα αποτελέσματα, όμως, για τις κοινωνίες των ανεπτυγμένων χωρών δε δείχνουν αντιστοίχως θετικά. Τουναντίον. Υπό την πίεση υπέρογκων χρεών και μεγάλων κρατικών ελλειμμάτων, ακόμη και οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες διαπιστώνουν ότι δεν έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν το βιοτικό επίπεδο των λαών τους στα επίπεδα που είχαν συνηθίσει.

Μου άρεσε πολύ η πρόσφατη αναφορά του Mr Google ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει Μέκκα της τεχνολογίας. Μου άρεσε διότι πηγαίνει κόντρα στον μονόδρομο των συνεχών περικοπών και επιβαρύνσεων τον οποίο ζούμε, οδηγούμενοι σταδιακά σε βιοτικό επίπεδο τύπου… Βουλγαρίας.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Έρικ Σμιντ, εκτελεστικός πρόεδρος του αμερικανικού κολοσσού, είχε απόλυτο δίκιο περιγράφοντας στην ουσία ένα «εναλλακτικό μέλλον» για την Ελλάδα.

Πράγματι η χώρα μας έχει αρκετά συγκριτικά πλεονεκτήματα. Έχει ιδιαίτερα υψηλό ποσοστό πτυχιούχων κι επιστημόνων, διαθέτει σε πολλούς τομείς ικανοποιητικές υποδομές και είναι στρατηγικά τοποθετημένη γεωγραφικά, μεταξύ της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.

Σχεδόν τριάμισι χρόνια πέρασαν για να μάθουμε, πέραν πάσης αμφιβολίας, όσα πολλοί υποψιαζόμασταν. Ότι η ελληνική οικονομία, αλλά και η κοινωνία θυσιάστηκαν το 2010 για να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ.

Ότι το πρόγραμμα διάσωσης που υπογράφηκε τον Μάιο του ίδιου έτους δεν είχε ως αφετηρία την αλληλεγγύη των εταίρων μας, αλλά την προστασία των τραπεζών τους. Ότι εσκεμμένα απέφυγαν να επιβαρύνουν τους ιδιώτες κατόχους ελληνικού χρέους, καταρτίζοντας ένα πρόγραμμα που ήξεραν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα.

Στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, δεν θίγεται αρκετά ένα καυτό ζήτημα, που καθόλου δεν επηρεάζεται από τον χαρακτηρισμό της ως «εγκληματικής οργάνωσης» και τις δικαστικές διαδικασίες.

Ουδείς μέχρι τώρα έχει ασχοληθεί αρκετά με το γεγονός ότι ένα από-κόμμα του... γυμναστηρίου, χωρίς πολιτικές δομές, πρόγραμμα, ή στελέχη με γνώσεις στη χάραξη «πολιτικής», κατάφερε να γίνει τρίτο κόμμα, εξαπλώνοντας την επιρροή του σε όλη την επικράτεια.

Απλώς και μόνο με τον τσαμπουκά κι ορισμένες -ελάχιστες στην πραγματικότητα- κινήσεις εντυπωσιασμού (όπως οι πάγκοι στη λαϊκή, τα συσσίτια για Έλληνες και η «δωρεά» της κρατικής χρηματοδότησης).