Tην Παρασκευή η Ολλανδία πήρε την απόφαση για μερικό αλλά οριζόντιο λοκντάουν, με ποσοστό εμβολιασμένων στον μέσο όρο της ΕΕ (64,8%), βάσει των στοιχείων του ECDC και περίπου τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερα από την Ελλάδα. Την ίδια ημέρα, στη χώρα των 17,5 εκατ. κατοίκων καταγράφηκαν 32 θάνατοι (αλλά και πάνω από 16.000 κρούσματα), ενώ στην Ελλάδα των περίπου 11 εκατομμυρίων, με αναλογικά λιγότερα κρούσματα, χθες Κυριακή ανακοινώθηκαν 80 νεκροί.

Προφανώς, είτε η Ολλανδία έχει γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων της τα δικαιώματα των εμβολιασμένων στην ελεύθερη εστίαση και νυχτερινή διασκέδαση, είτε φρονεί ότι η προστασία του συστήματος υγείας αλλά και ο περιορισμός της διασποράς του ιού στην κοινότητα, που εντέλει εκθέτει όχι μόνο τους ανεμβολίαστους αλλά και τους εμβολιασμένους σε μόλυνση και νόσηση (με πολύ χαμηλότερο επίπεδο κινδύνου σε σχέση με τους πρώτους), επιβάλλει τη χρήση αυτού του μέτρου.

Η εξαιρετικά ανησυχητική αναθεωρημένη πρόβλεψη της ομάδας Σαρηγιάννη, για 800 διασωληνωμένους και 100 νεκρούς την ημέρα μέσα στην περίοδο των εορτών, που αποτελεί το καλύτερο σενάριο(!), με τα τρέχοντα μέτρα αλλά και επιπλέον με self-test στους εμβολιασμένους, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αφεθεί να γίνει πραγματικότητα.

Ιδίως όταν ήδη η χώρα μας, που κάποτε ήταν θετικός πρωταγωνιστής, εμφανίζεται να είναι τους τελευταίους πέντε μήνες (ναι, από την 1η Ιουνίου του 2021 έως την 1η Νοεμβρίου) στην 5η θέση σε αριθμό θανάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ECDC, έχοντας σε υψηλότερες θέσεις μόνο χώρες του πάλαι ποτέ σοβιετικού μπλοκ και των Βαλκανίων!

Σε αυτή τη φάση της πανδημίας, η Ευρώπη έχει πλέον ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές. Από τη μία πλευρά, βρίσκονται οι περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, με τα υψηλά ποσοστά εμβολιασμού, που έχουν επιστρέψει σε ένα είδος κανονικότητας κι από την άλλη, οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, που έχουν χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού. Στις χώρες αυτές, η Covid-19 εξακολουθεί να θερίζει ανθρώπινες ζωές, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στις γειτονικές μας Βουλγαρία και Ρουμανία, με εκατόμβες νεκρών καθημερινά.

Η Ελλάδα, δυστυχώς, βρίσκεται κάπου στη μέση. Με ποσοστά εμβολιασμού χαμηλά για τη Δυτική Ευρώπη και περιοχές της χώρας να βρίσκονται ξεκάθαρα σε ποσοστά Ανατολικής Ευρώπης.

Η «ενωμένη» Ευρώπη τα τελευταία χρόνια πορεύεται υποχρεωτικά σε μια θάλασσα διαχείρισης κρίσεων. Έως πρότινος, οι κρίσεις αυτές ήταν σε μεγάλο βαθμό διαδοχικές (πρώτα η κρίση χρέους, μετά το μεταναστευτικό, στη συνέχεια η πανδημία). Τώρα ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με κρίσεις που εξελίσσονται παράλληλα, δημιουργώντας νέες, μεγαλύτερες απαιτήσεις χειρισμών, στις οποίες ίσως προκύψουν αντικειμενικές δυσκολίες να ανταποκριθεί.

Το τελευταίο διάστημα, συνυπάρχουν ταυτόχρονα τέσσερεις παράγοντες κρίσης -τρεις που εξελίσσονται ήδη και ένας που έχει τον χαρακτήρα δυνητικής απειλής.

Το σημερινό σχόλιο ξεκινά με μια σειρά από στοιχεία που ίσως αποδειχθούν εντυπωσιακά για όσους δεν παρακολουθούν στενά τις γεωπολιτικές εξελίξεις.

To ενδεχόμενο η Κίνα να προσαρτήσει βίαια την Ταϊβάν έχει έρθει δυναμικά στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα. Εξίσου σημαντικό όμως είναι ότι η κυβέρνηση της Ταϊβάν παραδέχτηκε πρόσφατα δημοσίως ότι το 2025 η Κίνα θα μπορούσε να κάνει εισβολή στο νησί με «αποδεκτές» απώλειες.

Το θέμα που συζητείται τώρα ευρέως είναι τι θα κάνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν συμβεί κάτι τέτοιο, είτε το 2025 είτε νωρίτερα, όπως αρκετοί φοβούνται. Σαφής απάντηση επ' αυτού δεν έχει δοθεί από την κυβέρνηση Biden, ενδεχομένως στο πλαίσιο του δόγματος «στρατιωτικής ασάφειας» (strategic ambiguity) που ενίοτε ακολουθούν οι ΗΠΑ.