Ίσως οι πιο εντυπωσιακές δηλώσεις των τελευταίων ημερών, επί της ουσίας, είναι αυτές του καθηγητή Πνευμονολογίας Νικόλαου Τζανάκη, που είπε «αν τώρα ήταν χειμώνας, θα επιβαλλόταν λοκντάουν», προσθέτοντας ότι «όλοι οι ανεμβολίαστοι θα νοσήσουν», καθώς και του μέλους της Επιτροπής Ειδικών καθηγητή Λοιμωξιολογίας Νίκου Σύψα, που συμφώνησε με τον συνάδελφό του ότι όλοι οι ανεμβολίαστοι θα νοσήσουν κι ότι ταχύτατα θα περάσει από τους νέους σε πιο ευάλωτους, άνω των 60, με υποκείμενα νοσήματα. Ο ίδιος μάλιστα προέβλεψε ότι θα απαλλαγούμε από την πανδημία το καλοκαίρι του 2022. 

Θα έπρεπε ο εμβολιασμός να καταστεί υποχρεωτικός; Κι αν ναι, σε ποιες κατηγορίες πολιτών/εργαζομένων; Πού τελειώνει η ελευθερία «αυτοδιάθεσης», όταν η κοινωνία εκτίθεται στον απόλυτο κίνδυνο μιας πανδημίας;

Τι διαφορά έχει ο τρόπος αντιμετώπισης μεταξύ απολυταρχικών και φιλελεύθερων καθεστώτων; Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις, το δεύτερο είναι καλύτερο από το πρώτο; Κι εντέλει, ποια είναι τα όρια που ξεχωρίζουν τους εκπροσώπους του ενός συστήματος από το άλλο;

Τα ερωτήματα αυτά, για μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης, ακόμη και ανάμεσα σε δυτικές δημοκρατίες, δεν είναι καθόλου ρητορικά.

Έχουμε μπει ξανά στο καλοκαίρι και ο φόβος της πανδημίας, καλώς ή κακώς, υποχωρεί. Ο κόσμος νιώθει πως απελευθερώνεται και αισιοδοξεί. Σε πολλά σημεία της, η περίοδος θυμίζει την περσινή σεζόν, όταν η Ελλάδα ήταν ανάμεσα στις ελάχιστες χώρες του κόσμου που έβγαιναν από την καραντίνα σχεδόν αλώβητες από τις υγειονομικές συνέπειες.

Όμως, το φθινόπωρο, οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και η χώρα μπήκε σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της ιστορίας της. Προκειμένου να αποφύγουμε την επανάληψη, έστω σε μικρότερη κλίμακα, η απαραίτητη προϋπόθεση είναι να εμβολιαστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι.

Μερικές φορές, είναι χρήσιμο να φεύγουμε από τις επιταγές της καθημερινότητας και να εμβαθύνουμε σε πτυχές που ίσως αποδειχθούν πολύ σημαντικές στο εγγύς μέλλον.

Ο υπογράφων είναι αρκετά μεγάλος για να θυμάται καθαρά την «εποχή ΠΑΣΟΚ», κατά τη διάρκεια της οποίας, το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων ένιωσε πώς είναι να «δένουν τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Την εποχή που η χώρα συνωστιζόταν στα μπουζούκια, με τον συνοικιακό εργολάβο δίπλα στον εφοπλιστή, «πρώτο τραπέζι πίστα» και τα «λαϊκά παιδιά» να παίρνουν γεύση από Μύκονο. Μια καλή ζωή, που ασφαλώς είχε κι άλλες, περισσότερο ουσιαστικές εκφάνσεις στον τρόπο διαβίωσης και ανατροφής.

Θα μπορούσε να είναι και ανέκδοτο της σειράς: «Τι είναι άοσμο, άχρωμο, εξάπτει τη φαντασία, ανεβοκατεβαίνει σαν τρελό, μοιάζει με χρυσό, μοιάζει με μετοχή και μπορεί να είναι φούσκα;

Το Βitcoin!

Για να σοβαρευτούμε όμως, ένα από τα μεγάλα θέματα με το Βitcoin, το οποίο αρχίζει να χαρακτηρίζεται κι επισήμως ως asset class, ως επικίνδυνο μεν αλλά υπαρκτό και αναγνωρισμένο «επενδύσιμο» στοιχείο, αφορά το τι ακριβώς «είναι». Είναι χρήμα; Είναι χρυσός; Είναι στην πράξη κάτι σαν μετοχή;

Ό,τι κι αν είναι, το volatility που παρουσιάζει, δείχνει ότι προς το παρόν τουλάχιστον είναι κατά κύριο λόγο μια άκρως «κερδοσκοπική» τοποθέτηση. Το δε οξύμωρο είναι ότι η κερδοσκοπία που αναπτύσσεται πάνω του αποδυναμώνει, προσωρινά έστω, τα πλεονεκτήματά του ως «χρήματος» (μέσω ανταλλαγής και εμπορίου) αλλά και ως «αποθήκης αξίας» (βλέπε χρυσό), ενισχύοντας χαρακτηριστικά που προσιδιάζουν περισσότερο σε μια κερδοσκοπική μετοχή.