Σε ένα εξαιρετικό άρθρο της, πρόσφατη έκδοση του περιοδικού Economist (που διαβάζεται μόνο με συνδρομή) αναφέρεται στην ανάγκη επαναπροσδιορισμού των μακροοικονομικών απόψεων μετά την έλευση της πανδημίας.

Όπως επισημαίνεται, η θεωρία του Keynes που στηρίζεται στην αύξηση των κρατικών ελλειμμάτων όταν ο οικονομικός κύκλος βρίσκεται στο ναδίρ, κυριάρχησε στην πράξη από την δεκαετία του 1930-40 μέχρι και τη δεκαετία του 1970.  Στη συνέχεια, με το στασιμοπληθωρισμό εκείνης της δεκαετίας, τη σκυτάλη πήρε η σκέψη του Friedman και του αμερικανικού κεντρικού τραπεζίτη Volcker με άξονα τον περιορισμό της παροχής χρήματος, προκειμένου να τιθασευτεί ο πληθωρισμός και με έμφαση στις «διαρθρωτικές αλλαγές».

Μπορεί να νιώθουμε λίγο καλύτερα τώρα, που και η «αυστηρή» Γερμανία απέκτησε τη δική της... Folli Follie, την περιβόητη πλέον Wirecard, που έσκασε σαν βόμβα στο κατεστημένο της γερμανικής κεφαλαιαγοράς, πλην όμως οι… ομοιότητες τελειώνουν κάπου εδώ.

Έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, σε σχέση με τα αποκαλυπτικά δημοσιεύματα που είχαν ξεκινήσει πολύ καιρό πριν οι Financial Times και άλλα Μέσα, η αντίδραση, μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου, ήταν πολύ πιο ακαριαία και σκληρή, σε σχέση με το τι συνέβη στην Ελλάδα.

Είτε τα φάγαμε μαζί είτε... χώρια, το γεγονός παραμένει ότι η σταδιακή διολίσθηση της χώρας σε κατάσταση πτώχευσης, ηθικής και υλικής, που απλώς κορυφώθηκε το 2009-2010, αποτέλεσε «εθνικό έγκλημα», για το οποίο, το μόνο που μπορούν να ισχυριστούν οι δράστες είναι ότι ήταν «εξ αμελείας».

«Βαρείς χαρακτηρισμοί», θα πουν ορισμένοι, κυρίως διότι θεωρούσαν, κι ενδεχομένως θεωρούν ακόμη, ότι οι διαστάσεις αυτού του εγκλήματος περιορίζονται στις οικονομικές και κοινωνικές απώλειες, που όλοι νιώσαμε τα προηγούμενα χρόνια, παρότι μόνο περιορισμένες δεν ήταν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κίνηση των αρχών να επιτρέπουν την είσοδο μέσω Προμαχώνα μόνο σε όσους έχουν στην κατοχή τους αρνητικό τεστ για τον κορονωϊό, αρχής γενομένης από τη 14η Ιουλίου, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, όσες αντιδράσεις κι αν προκαλέσει ενδεχομένως στη Βόρεια Ελλάδα, που στηρίζει μεγάλο μέρος του τουρισμού της σε αυτές τις οδικές αφίξεις.

Για την ακρίβεια, ίσως η κίνηση αυτή να αποδειχθεί και καθυστερημένη, με δεδομένη την έξαρση κρουσμάτων που έχει παρατηρηθεί στις γειτονικές Βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία, Β. Μακεδονία).

Όσοι ασχολούνται σε βάθος με τα Ελληνοτουρκικά γνωρίζουν πως στην πραγματικότητα η Ελλάδα έχει δύο επιλογές: Είτε α) να διαπραγματευτεί μια σειρά από κρίσιμα θέματα, διαδικασία μέσα από την οποία θα επέλθει κάποιος συμβιβασμός με την άλλη πλευρά (διότι αυτό συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις). Είτε β) να επιλέξει τη διαρκή αντιπαράθεση με την Τουρκία, στο πλαίσιο όμως της οποίας θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη και για το ενδεχόμενο η αντιπαράθεση αυτή να ξεφύγει από τα όρια της διπλωματίας και των «σκληρών δηλώσεων» και να περάσει σε άλλα επίπεδα.