Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της κρίσης που προκαλεί διεθνώς η πανδημία αφορά την «ασυμμετρία» της.

Αναμφίβολα, ο κίνδυνος ολικής συμπίεσης των οικονομιών είναι απόλυτα υπαρκτός, ωστόσο ο βαθμός «καταστροφής» που προκαλεί, είναι εντελώς διαφορετικός π.χ. για την εστίαση και τον τουρισμό, ή και συνολικά, στον τομέα των υπηρεσιών (με εξαίρεση τις τεχνολογικές εκφάνσεις του), σε σχέση με τoν πρωτογενή και δευτερογενή τομέα, όπου τα αποτελέσματα είναι κυρίως «εξ αντανακλάσεως».

Αντίστοιχα, οι επιπτώσεις είναι και πάλι ασύμμετρες, ανάλογα με το μορφωτικό επίπεδο και τις δεξιότητες. Διότι ενώ οι εργασίες του «λευκού κολάρου» σε μεγάλο βαθμό συνεχίζονται απρόσκοπτα μέσω τηλεργασίας, το μέγιστο πλήγμα δέχονται εργαζόμενοι του τομέα υπηρεσιών (που είτε διακόπτουν την εργασία τους είτε συνεχίζουν να εργάζονται ερχόμενοι σε επαφή κατά τη διάρκεια του απαγορευτικού, όταν άλλοι μένουν ασφαλείς), ενώ υπό την ίδια έννοια, σε επαφή μένουν και τα «μπλe κολάρα» της βιομηχανίας κι άλλων «βαρέων» κλάδων, όπως οι κατασκευές, που δεν δύνανται να τηλεργαστούν.

Όταν τον περασμένο Μάρτιο, η Ελλάδα προχώρησε σε ολοκληρωτικό lockdown, βλέποντας έγκαιρα την εκατόμβη κρουσμάτων και θυμάτων σε άλλες χώρες, κατάφερε να «παγώσει» την πανδημία σε πολύ χαμηλά επίπεδα, γλιτώνοντας το πρώτο κύμα και προστατεύοντας το αδύναμο (από τα πιο αδύναμα στην Ευρώπη) σύστημα υγείας. Επρόκειτο για κλασική εφαρμογή της λαϊκής ρήσης «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Ξέραμε τις αδυναμίες μας και αντιδράσαμε ανάλογα.

Στη συνέχεια, η χώρα ξανάνοιξε σταδιακά τα σύνορα, διαπνεόμενη από ένα αίσθημα αισιοδοξίας, εξαιτίας αυτής της -απροσδόκητης για τα ελληνικά δεδομένα- επιτυχίας. Εντούτοις, από τότε και μετά βρεθήκαμε σε ένα διαρκή σταδιακό κατήφορο, που συνεχίζεται. Έναν κατήφορο, που φαίνεται τώρα να σχετίζεται και με την ατμόσφαιρα που δημιούργησε η προηγούμενη επιτυχία.

Επειδή γράφονται διάφορα από διάφορους, με αποτέλεσμα να μπερδεύεται και η κοινή γνώμη, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μια «χαρτογράφηση» του διαφαινόμενου «σχεδίου Ερντογάν», με βάση τις μέχρι τώρα κινήσεις του και να χτυπήσουμε κάποιους μύθους, χωρίς όμως αυτό να μας κάνει να ξεχάσουμε πως όταν υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, ακόμη και σε επίπεδο διαπραγμάτευσης, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός για το κατά πόσο... ανοίγεις την όρεξη της άλλης πλευράς, είτε μέσω παραχωρήσεων είτε λόγω ορατής αδυναμίας/απροθυμίας αντίδρασης.

Τις τελευταίες μέρες, υπήρξαν δύο δημοσιεύματα που θεωρώ ότι συνιστούν απαραίτητο ανάγνωσμα, για όποιον θέλει να κατανοήσει την επιδείνωση στις σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας, αλλά και την «κεντρική ιδέα» του σχεδίου Ερντογάν, στο οποίο έχει υποταχθεί και η οικονομική πραγματικότητα της Τουρκίας.

Το άρθρο του “Politico” με τίτλο «Πώς η Τουρκία στρατικοποίησε την εξωτερική της πολιτική» όχι μόνο εξηγεί την προσπάθεια του Ερντογάν να εγκαθιδρύσει τη γείτονα ως Ισλαμική Περιφερειακή Δύναμη, ισότιμο συνομιλητή των μεγάλων δυνάμεων, αλλά σημειώνει ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον το σχέδιο αυτό εξελίσσεται ομαλά, με την Τουρκία να μένει στο απυρόβλητο, κάτι που δημιουργεί προφανώς στην ηγεσία της, την πεποίθηση πως είναι εξαιρετικά πολύτιμη γεωπολιτικά, για να υποστεί συνέπειες από τη Δύση.

Μπορεί η υπόθεση «Χρυσή Αυγή» να περνά και δικαστικά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, έχοντας ικανοποιήσει το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» της συντριπτικής πλειονότητας της ελληνικού λαού, πλην όμως, σε ό,τι αφορά την ποιοτική λειτουργία της Δημοκρατίας μας αλλά και τη λειτουργία της Δικαιοσύνης, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ορισμένα φαινόμενα.

Αποτελεί υποκρισία να επαινούμε τους δικαστές, λέγοντας ότι «αποφάσισαν ανεπηρέαστοι», όπως ισχυρίστηκαν εκ των υστέρων ορισμένοι πολιτικοί μας, όταν τις μέρες ΠΡΙΝ βγουν οι αποφάσεις του δικαστηρίου, υπήρξε συντονισμένος καταιγισμός δημοσιευμάτων στα MME, σχολιογραφίας στα κοινωνικά δίκτυα, οργανωμένες πορείες με πολύ μεγάλη συμμετοχή, αλλά και απευθείας παρεμβάσεις πολιτικών προσώπων και κομμάτων, ξεκάθαρα υπέρ μιας αναμενόμενης συγκεκριμένης κατεύθυνσης.