Στο Εuro2day.gr παρακολουθήσαμε από την αρχή με ψυχραιμία και χωρίς εμπάθεια την υπόθεση Folli Follie, αφού διαβάσαμε προσεκτικά τις -βαριές- καταγγελίες του fund QCM, γνωρίζοντας εξαρχής ότι κανένα fund δεν θα ρίσκαρε το πιο πολύτιμο στοιχείο, την αξιοπιστία του, ελαφρά τη καρδία.

Ωστόσο, καθώς ο χρόνος περνούσε χωρίς η εταιρία να προσφέρει ικανοποιητικές απαντήσεις, ακόμη και στα πιο «καυτά» ζητήματα όπως αυτό του Ταμείου, άρχισε να φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού ότι υπάρχει «θέμα».

Βρισκόμαστε στο 2018. Είναι πλέον πολύ απλό να βρεθούν τα υπόλοιπα των λογαριασμών, για οιοδήποτε χρoνικό διάστημα αναφοράς, ακόμη και μέσω του e-banking. Γι' αυτό και σπεύσαμε να σημειώσουμε την έλλειψη απαντήσεων, στο συγκεκριμένο θέμα, τόσο στη στήλη Χαμαιλέων ήδη από τις 9 Μαΐου όσο και σε προηγούμενο άρθρο τούτης της στήλης στις 14 του μηνός.

Η πρόσφατη έκθεση για τον ετήσιο Δείκτη Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας της Κομισιόν αποτυπώνει μια «αλήθεια» που οι περισσότεροι ήδη γνώριζαν. Παρά κάποια θετικά βήματα, η χώρα μας δεν έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο στην «ψηφιοποίησή» της, σε σύγκριση με άλλα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για το 2018, με βάση τον συγκεκριμένο δείκτη, η χώρα μας κατατάσσεται… προτελευταία, στην 27η θέση, όπως και το 2017, αμέσως μετά τη Βουλγαρία και πριν από τη Ρουμανία, αλλά και 11 ολόκληρες θέσεις πίσω από την Πορτογαλία!

H περίπτωση της Folli Follie αποτελεί δίχως άλλο μια πρωτόγνωρη διαδικασία για την ελληνική κεφαλαιαγορά. Είναι η πρώτη φορά που η αξιοπιστία μιας «διεθνούς» ελληνικής εταιρίας, με έντονη παρουσία στις εν πολλοίς «αναδυόμενες» αγορές της Ασίας, κυρίως δε στην Κίνα, αμφισβητείται ανοικτά από ένα ξένο επενδυτικό κεφάλαιο.

Παρά την αρχική αμηχανία, οι εγχώριοι μηχανισμοί φαίνεται να έχουν λειτουργήσει ικανοποιητικά, τουλάχιστον κατόπιν των καταγγελιών, αποφεύγοντας τις ακρότητες. Δυστυχώς, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για την ηγεσία της Folli Follie. Παρότι έχουν περάσει πάνω από 10 μέρες από τη δημοσιοποίηση των κατηγοριών της QCM, οι μέχρι στιγμής ανακοινώσεις της εταιρίας πολύ απέχουν από το να «πείσουν» τους παράγοντες της αγοράς, εντός αλλά και εκτός Ελλάδος.

Ουδείς αμφιβάλλει ότι η έννοια της «δίκαιης ανάπτυξης» είναι θεμιτή κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά, ότι αποτελεί προϋπόθεση σε μια δημοκρατική χώρα, για την επίτευξη διατηρήσιμης ανάπτυξης σε σταθερό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον.

Εντούτοις, η πραγμάτωση της συγκεκριμένης έννοιας είναι πολύ πιο δύσκολη από τη διατύπωσή της, σε οποιαδήποτε οικονομία. Κυρίως διότι προϋποθέτει τη δημιουργία εύκρατου επενδυτικού κλίματος, αλλά και τη διασφάλιση ικανοποιητικής διάχυσης του αποτελέσματος της αναπτυξιακής διαδικασίας στην ευρύτερη κοινωνία.

Στο πλαίσιο της εξυγίανσης και ενίσχυσης των ισολογισμών τους, οι ελληνικές τράπεζες είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν σε μαζικές πωλήσεις στοιχείων του ενεργητικού τους, με έμφαση στα δάνεια και τα λοιπά περιουσιακά στοιχεία που έχουν περιέλθει στην κατοχή τους, μέσα από τη λειτουργία των χορηγήσεων και των σχετικών εγγυήσεων.

Κατά πάγια τακτική, τη διαδικασία πώλησης ενός τέτοιου στοιχείου αναλαμβάνει, έναντι αδρής αμοιβής, κάποιος ή κάποιοι «σύμβουλοι», προκειμένου να διασφαλιστεί τυπικά και ουσιαστικά ότι θα υπάρξει μια διαφανής και αδιάβλητη, αντικειμενική ως προς τους ενδιαφερόμενους, διαδικασία, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο όφελος και ασφάλεια για τον πωλητή.