Η πρόσφατη έκθεση της Endeavor Greece, σύμφωνα με την οποία η ελληνική επιχειρηματικότητα παραμένει εστιασμένη σε μη παραγωγικούς και εσωστρεφείς τομείς, με ιδιαίτερη προτίμηση στα φαγάδικα και τα καφέ-μπαρ, δημιούργησε αίσθηση, καθώς υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει επαρκής στροφή προς ένα «νέο», εξωστρεφές παραγωγικό μοντέλο, μετά από 7 χρόνια κρίσης!

Ωστόσο, σε όσους βρίσκονται κοντά στην αγορά, η πραγματικότητα αυτή ήταν γνωστή από πριν. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι νέοι επιχειρηματίες εστιάζονται σε «παραδοσιακές δραστηριότητες» δεν είναι δυσεξήγητο.

Πριν από περίπου 20 ημέρες, στο σχόλιο με τίτλο «Η χρονιά της αβεβαιότητας», είχαμε επισημάνει τη σχεδόν πρωτοφανή συγκυρία του 2017, αναφερόμενοι ειδικότερα στην προεδρία Τραμπ αλλά και στο θέμα της ελληνικής διαπραγμάτευσης, σε μια χρονιά πολυάριθμων εκλογικών αναμετρήσεων εντός της Ευρώπης.

Οι μέχρι τώρα εξελίξεις δικαιώνουν απολύτως αυτή την άποψη. Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος, μέσα στις πρώτες ημέρες της θητείας του, κατάφερε να ταράξει τα νερά διεθνώς, με τις δηλώσεις αλλά και τις ενέργειές του.

Όσοι ξαφνιάστηκαν από το άρθρο του καθηγητή Νίκου Φίλιππα με αντικείμενο την έρευνα του ΟΟΣΑ για τον «οικονομικό αναλφαβητισμό» και τα αποτελέσματά του στην Ελλάδα, όπου μόλις το 58% των πολιτών μπορούσε να υπολογίσει τον απλό τόκο των αποταμιεύσεών του, ενώ μόλις το 42% μπορούσε να καταλάβει το όφελος του ανατοκισμού(!), σίγουρα θα έμειναν εμβρόντητοι από την πρόσφατη εκπομπή του ΣΚΑΪ, στη διάρκεια της οποίας ρωτήθηκαν on camera δεκάδες Αθηναίοι, πόσα εκατομμύρια έχει ένα δισεκατομμύριο και πόσα δισεκατομμύρια έχει ένα τρισεκατομμύριο.

Πριν μπούμε στην ουσία των πιθανών επερχόμενων εξελίξεων, μια και ο κ. Σόιμπλε αιφνιδιάζοντας τους πάντες άφησε για πρώτη φορά ανοικτό το ενδεχόμενο αποχώρησης του ΔΝΤ, έχει σημασία να δούμε ποια είναι η γενεσιουργός αιτία στην κόντρα μεταξύ των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ.

Η απλή αλήθεια λοιπόν είναι ότι το ΔΝΤ μπήκε στην ελληνική υπόθεση σε μια περίοδο κατά την οποία η Ευρώπη δεν είχε δικά της κατάλληλα «εργαλεία» για να χειριστεί την κατάσταση. Μπαίνοντας όμως, αναγκάστηκε να αποδεχθεί ένα «φαντασιακό» πρόγραμμα διάσωσης, στηριγμένο σε εντελώς απίθανα οικονομικά δεδομένα. Ένα πρόγραμμα που ήταν καταδικασμένο να αποτυγχάνει και να αναπροσαρμόζεται, όπως και έγινε επί σειρά ετών.

Η προεδρία Τραμπ, οι απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη, στην οποία έχει ήδη προηγηθεί το Brexit, η ανοικτή πληγή της τρομοκρατίας, η κατάσταση στην Τουρκία, άρρηκτα πλέον δεμένη με τις ευρύτερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, η φαινομενικά αναβαθμισμένη θέση της Ρωσίας του Πούτιν, αλλά και το μεγάλο ερώτημα «πώς θα κινηθεί η Κίνα», συνθέτουν ένα πλαίσιο πρωτόγνωρης διεθνούς αβεβαιότητας.

Aν τα προηγούμενα χρόνια υπήρχαν απλώς δεύτερες σκέψεις για το πώς θα κινηθούν οι εξελίξεις στην Ευρώπη, γύρω από το θέμα της Ευρωζώνης, σήμερα τα ερωτήματα είναι συνδεόμενα αλλά πολύ ευρύτερα, κι επηρεάζουν ασφαλώς και το «ελληνικό ζήτημα».