Η εκλογή του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες έρχεται να επιβεβαιώσει, με τον πλέον ηχηρό τρόπο, όσα κατέδειξε η υπόθεση του Brexit αλλά και η άνοδος διάφορων αντισυστημικών και συχνά εντελώς λαϊκιστικών πολιτικών σχηματισμών ανά την Ευρώπη.

Το πολιτικό «κράμα» θέσεων και συμπεριφορών που οδήγησε τελικά τον Τραμπ, μέσα από μια πορεία διαδοχικών εκπλήξεων, στην καρέκλα του πλανητάρχη, μπορεί να μοιάζει αφύσικο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, αντικατοπτρίζει όμως τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες στις ΗΠΑ, με έναν τρόπο που είναι παράλληλος των πολιτικοκοινωνικών εξελίξεων που συντελούνται στην Ευρώπη.

Σε στενό κύκλο, μεταξύ των ανθρώπων που τον γνώριζαν, τον εκτιμούσαν και τον αγαπούσαν, πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι η κηδεία του Ανδρέα Βγενόπουλου. Μιας προσωπικότητας αναμφίβολα ξεχωριστής, που κατάφερε στη ζωή του να διακριθεί όχι μόνο ως δικηγόρος, επιχειρηματίας και αθλητής, αλλά και ως άνθρωπος μαχητικός, ανυποχώρητος σε σχέση με τα πιστεύω και την αξιοπρέπειά του, ως ηγέτης με όραμα, θάρρος κι ευαισθησίες, όπως πολύ καλά ξέρουν όσοι είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν.

Ήμουν κι εγώ ένας από εκείνους, καθώς μέσα από την 20ετή παρακολούθηση της επιχειρηματικής του πορείας και την προσωπική γνωριμία που προέκυψε, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω και να εκτιμήσω τα ξεχωριστά του χαρίσματα.

Εδώ και μήνες, η στήλη αναφέρεται συχνά στο θέμα της φοροδιαφυγής, εστιάζοντας σε δύο κατηγορίες που προφανώς κρατούν τα σκήπτρα: στους ελεύθερους επαγγελματίες και τους αγρότες. Εν τούτοις σχεδόν τίποτε δεν έχει αλλάξει, πέρα από κάποια σποραδικά δημοσιεύματα για «αδικαιολόγητες καταθέσεις» διαφόρων επαγγελματιών, που «διαπιστώθηκαν» από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Ωστόσο με δημοσιεύματα που «αποκαλύπτουν» ότι κάποιοι έχουν συσσωρεύσει εντυπωσιακά ποσά, δηλώνοντας στην εφορία ότι είναι περίπου… άποροι, δεν πρόκειται να λυθεί το πραγματικό πρόβλημα.

Οι περισσότεροι, πέραν εκείνων που ζουν με τις παρωπίδες μιας παρωχημένης δήθεν «επαναστατικής» ιδεολογίας, αντιλαμβάνονται ότι το καλοκαίρι του 2015, η κυβέρνηση πήρε ένα μεγάλο ρίσκο και έχασε.

Θεώρησε ότι οι Ευρωπαίοι «θα έκαναν πίσω» μπροστά στην απειλή του Grexit, τα έπαιξε κυριολεκτικά όλα για όλα και βρέθηκε τελικά με την πλάτη στον τοίχο. Η άποψη κορυφαίων κυβερνητικών στελεχών ήταν τότε ότι οι «γραφειοκράτες» της Ευρώπης δεν έχουν «στομάχι» για να προκαλέσουν τέτοια κρίση και «θα κάνουν πίσω». Γι' αυτό και δεν τους ενοχλούσε το ροκάνισμα του χρόνου, ώσπου ξαφνικά αντιλήφθηκαν ότι η μπλόφα τους δεν έπιανε και έπρεπε να συνθηκολογήσουν.

Οι τελευταίες και εξαιρετικά ανησυχητικές για την Ελλάδα και τις λοιπές γειτονικές χώρες δηλώσεις του Ερντογάν, που αμφισβητούν τη Συνθήκη της Λωζάνης και ουσιαστικά εγκαινιάζουν μια εποχή δήθεν «αλυτρωτισμού» και έμμεσης αμφισβήτησης των επίσημων συνόρων της Τουρκίας, προκύπτουν κυρίως από την έντονη ανησυχία της Άγκυρας για τα τεκταινόμενα στο Ιράκ και στη Συρία, ιδίως σε ό,τι αφορά την ενδεχόμενη δημιουργία κουρδικού κράτους.

Διότι δεν είναι λίγοι οι αναλυτές που εκτιμούν ότι τόσο το Ιράκ, όσο και η Συρία, κράτη που προέκυψαν τον 20ό αιώνα και έχουν πολυάριθμες μειονότητες στο έδαφός τους, δεν θα αποφύγουν τον διαμελισμό, εκ του οποίου θα προκύψει και το νέο κουρδικό κράτος, με πιθανή πρωτεύουσα την πολιορκούμενη Μοσούλη και τα πετρέλαιά της.