Δείτε εδώ την ειδική έκδοση

Γρήγορες κινήσεις με τους υπερχρεωμένους ζητά η αγορά

Ποιοι καταλύτες θα επιταχύνουν τις εξελίξεις στις εταιρείες με μεγάλα χρέη. Τα κίνητρα των τραπεζών και η έλλειψη εναλλακτικών επιλογών από τους μετόχους. Γιατί επιθυμούν γρήγορο ξεκαθάρισμα των υποθέσεων οι παράγοντες της αγοράς.

Γρήγορες κινήσεις με τους υπερχρεωμένους ζητά η αγορά

Τα ψέματα φαίνεται να τελειώνουν και το πολυετές πλέον αίτημα των παραγόντων της αγοράς για «γρήγορες κινήσεις» στις υπερχρεωμένες επιχειρήσεις φαίνεται πως θα επιβεβαιωθεί το αργότερο τους επόμενους έξι με οκτώ μήνες.

Σύμφωνα μάλιστα με γνωστό παράγοντα της αγοράς, υπάρχουν δύο πολύ βασικοί λόγοι που θα επιδράσουν καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση.

Πρώτον, η μάλλον αναπάντεχη ύφεση που χαρακτηρίζει φέτος πολλούς κλάδους της πραγματικής οικονομίας.

«Αρκετές εταιρείες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κατάφερναν μέχρι πρότινος να επιβιώνουν όπως-όπως, φορτώνοντας τους προμηθευτές, καθυστερώντας τις τράπεζες και μην πληρώνοντας τους φόρους. Μετά την πτώση της ζήτησης που παρατηρείται φέτος, ούτε αυτά τα... τεχνάσματα μπορούν να "σώσουν την παρτίδα". Οι ίδιοι οι επιχειρηματίες, βλέποντας τα φτωχά νούμερα, τα αυξημένα χρέη και τα άδεια ταμεία, παραδέχονται πως... η κατάσταση δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Είτε θα τα βρουν με τις τράπεζες και τους πιστωτές (εντός ή εκτός άρθρου 99), είτε θα επιλέξουν το... λουκέτο».

Δεύτερον, τα υψηλόβαθμα στελέχη των τραπεζών είναι τόσο πολύ πιεσμένα από Τράπεζα της Ελλάδος, ΤΧΣ και ESM, για να βελτιώσουν γρήγορα την εικόνα των μη εξυπηρετούμενων δανείων, έτσι ώστε να μη νοείται σκέψη κωλυσιεργίας.

«Έχουν ήδη εκπονηθεί δείκτες που αξιολογούν την κατάσταση του χαρτοφυλακίου κάθε τράπεζας, οι οποίοι θα πρέπει να εξετάζονται κάθε τρίμηνο. Έχουν μάλιστα προβλεφθεί φιλόδοξοι στόχοι για τη σταδιακή βελτίωσή τους.

Και όσο και αν ο πρώτος έλεγχος του προσεχούς Σεπτεμβρίου, ή έστω και ο δεύτερος του Δεκεμβρίου, αναμένονται σχετικά χαλαροί, ο τρίτος κάπου στις αρχές του 2017 θα είναι αμείλικτος. Θα απειληθούν στελέχη με απολύσεις», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι την ώρα που οι επιχειρηματίες βλέπουν τις εταιρείες τους να βαδίζουν ολοταχώς προς το λουκέτο και οι τράπεζες ζητούν ένα μεγάλο μέρος των χρημάτων τους πίσω, είναι η πλέον κατάλληλη περίοδος για συμβιβασμό των δύο πλευρών, που συνήθως θα περιλαμβάνει (άμεσο ή έμμεσο) κούρεμα δανείων και κεφαλαιακή ενίσχυση των εταιρειών. Όσων φυσικά εταιρειών μπορούν να σωθούν. Οι υπόλοιπες θα κλείσουν...

«Ας πάρουμε το παράδειγμα ενός δανείου 100 ευρώ, για το οποίο οι τράπεζες έχουν σχηματίσει 70 ευρώ προβλέψεις. Είναι προς το συμφέρον της τράπεζας να κεφαλαιοποιήσει το μισό δάνειο, αν στη συνέχεια το υπόλοιπο μισό εξυπηρετείται κανονικά. Πόσο μάλλον, αν σε κάποια μελλοντική στιγμή, η τράπεζα πουλήσει τις μετοχές της εταιρείας σε τρίτους.

Ακόμη καλύτερη είναι η περίπτωση διαγραφής του 30%-40% ενός τέτοιου δανείου (στην πράξη των τόκων που χρέωσε η τράπεζα και όχι του χρεολυσίου που χορήγησε), από τη στιγμή που τρίτος επενδυτής αποπληρώσει τοις μετρητοίς π.χ. το 40% του δανείου και στη συνέχεια αποπληρώνει σταδιακά το υπόλοιπο.

Δεν θα εφαρμοστεί η ίδια συνταγή σε όλες τις επιχειρήσεις, αλλά το μόνο βέβαιο είναι πως οι τράπεζες θα επιδιώξουν όσο το δυνατόν ταχύτερα να μειώσουν τα μη εξυπηρετούμενα δάνειά τους και η κοινή λογική λέει πως θα ξεκινήσουν από αυτά των μεγάλων επιχειρήσεων»...

Πέραν αυτών όμως, αποτελεί σχεδόν κοινή πεποίθηση πως επιχειρηματίες, τράπεζες και προμηθευτές θα πρέπει να μάθουν στο μέλλον να αντιμετωπίζουν πολύ πιο γρήγορα ανάλογες περιπτώσεις, γιατί όταν συμβαίνει αυτό, τα προβλήματα γίνονται πολύ μικρότερα και η αντιμετώπισή τους καθίσταται ευκολότερη.

«Αντιλαμβάνομαι ότι το περιβάλλον είναι συχνά πρωτόγνωρο, ή ότι το κλίμα μιας γενικότερης σκανδαλολογίας που έχει δημιουργηθεί κατά τα τελευταία χρόνια δεν βοηθάει, ωστόσο από εδώ και στο εξής οι αντιδράσεις όλων μας πρέπει να είναι ταχύτερες. Το ζήτημα μοιάζει με αυτό μιας φωτιάς σε ένα δάσος που σβήνει με έναν κουβά νερό στο αρχικό της στάδιο και απαιτεί πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις όταν αφεθεί και επεκταθεί. Η ουσία είναι ότι ο χρόνος δουλεύει εναντίον όλων μας». Αυτά δήλωσε στο Euro2day.gr υψηλόβαθμο στέλεχος εισηγμένης εταιρείας, αντανακλώντας την ευρύτερη άποψη που επικρατεί στον επιχειρηματικό κόσμο.

Ενδεικτική είναι η περίπτωση της αλυσίδας Μαρινόπουλος, καθώς η «τρύπα» για την οικονομία θα μπορούσε να είναι ίσως η μισή, αν όλες οι σημερινές πρωτοβουλίες λαμβάνονταν από το 2012.

Άλλο παράδειγμα είναι αυτό του κλάδου των ιχθυοκαλλιεργειών, όπου η συμμετοχή των τραπεζών στο μετοχικό κεφάλαιο των Νηρέα και Σελόντα, σε συνδυασμό με την άνοδο των τιμών των ψαριών στις διεθνείς αγορές, έχουν φέρει σε πολύ καλύτερη εικόνα έναν εξαγωγικό κλάδο, που κινδύνευε να πνιγεί σε χρέη 500 εκατ. ευρώ.

«Αν τράπεζες και επιχειρηματίες προχωρούσαν σε ανάλογες συμφωνίες τρία χρόνια νωρίτερα, οι απώλειες θα ήταν μικρότερες και οι προσπάθειες διάσωσης πολύ ευκολότερες. Φανταστείτε τώρα, επιχειρηματίες και τράπεζες να αποδέχονταν την πρόταση του Linnaeus Fund μέσα στο 2011, που προέβλεπε κεφαλαιακή ένεση 150 εκατ. ευρώ και συγχωνεύσεις από τότε», σημείωσε χαρακτηριστικά γνώστης του κλάδου.

Επίσης, δεν είναι λίγες οι φορές που επιχειρηματίες έχουν κατηγορήσει τις τράπεζες για ασυνεννοησία και καθυστερήσεις στις λήψεις αποφάσεων, με αποτέλεσμα την όξυνση των εταιρικών προβλημάτων, τη διόγκωση των λειτουργικών ζημιών και την περαιτέρω άνοδο του χρέους μέσα από τον επαχθή ανατοκισμό των μη εξυπηρετούμενων δανείων.

Χαρακτηριστική ήταν η σχετική ενόχληση του Ομίλου Δαυίδ, η οποία σχετιζόταν με το «λουκέτο» που μπήκε τελικά στην αρτοβιομηχανία Nutriart (πρώην Κατσέλης).

Για τις καθυστερήσεις των τραπεζών -και μάλιστα σε δύο περιπτώσεις- είχε αναφερθεί ο τότε διευθύνων σύμβουλος της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας κ. Γιάννης Μουσουλίδης, σύμφωνα με τον οποίο η κατάσταση θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ καλύτερα τόσο για την εταιρεία, όσο και για τις ίδιες τις τράπεζες (αυτή την περίοδο επιχειρείται εκ νέου η επαναλειτουργία μέρους του ομίλου).

Παράγοντες επίσης των τοπικών κοινωνιών πιστεύουν πως αν υπήρχαν αμεσότερες και περισσότερο συντονισμένες ενέργειες από την πλευρά των πιστωτών, θα μπορούσαν να είχαν σωθεί ορισμένες σημαντικές παραγωγικές επιχειρήσεις για τη χώρα, όπως για παράδειγμα η βιομηχανία ξύλου Shelman.

Από την άλλη πλευρά, κύκλοι προσκείμενοι στις τράπεζες υποστηρίζουν πως «ο κλάδος γίνεται συχνά σάκος του μποξ, με τους επιχειρηματίες να προσπαθούν να μεταφέρουν τις δικές τους ευθύνες στις τράπεζες. Ορισμένες φορές ζητούν να σώσουν τις εταιρείες τους, με πρόσθετα χρήματα που θα βάλουν οι άλλοι -τράπεζες και προμηθευτές-, χωρίς οι ίδιοι να συμβάλουν στο παραμικρό».

ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ

blog comments powered by Disqus
v