Αγώνας δρόμου για να βρεις γιατρό εργασίας!

Οι γιατροί εργασίας αποτελούν ξεχωριστή ειδικότητα της ιατρικής. Όχι από τις πλέον δημοφιλείς γι’ αυτό και βρεθήκαμε και εμείς προ εκπλήξεως όταν πληροφορηθήκαμε ότι υφίσταται. Για την ακρίβεια, υφίσταται στα χαρτιά, αφού ελάχιστοι (έως κανένας) είναι αυτοί που ενδιαφέρονται να ασκήσει αυτή την εξειδίκευση ως επαγγελματίας γιατρός. Τα τελευταία 5 χρόνια δεν υπήρχαν ιατροί εργασίας που να πήραν την ειδικότητα (εκτός ενός στρατιωτικού ιατρού).

Σε κάθε περίπτωση, η απασχόληση γιατρού εργασίας είναι υποχρεωτική για όλες τις επιχειρήσεις (Ιδιωτικού και Δημόσιου τομέα) με περισσότερους από 50 εργαζόμενους, ανεξάρτητα από κλάδο οικονομικής δραστηριότητας, Με στοιχεία του 2018, πρόκειται για 4.001 επιχειρήσεις, χωρίς να υπολογίζονται αυτές που δεν έχουν υποχρέωση εγγραφής στην Εργάνη.

Η έλλειψη της συγκεκριμένης ειδικότητας είχε διαπιστωθεί από τη δεκαετία του 1980, όταν ο νομοθέτης είχε αντιληφθεί το κενό και είχε συμπεριλάβει στο νόμο μία σειρά από ειδικότητες που μπορούν να είναι επιλέξιμες ώστε να μπορούν να ασκήσουν και τα καθήκοντα του γιατρού εργασίας.

Όλα αυτά μέχρι πριν από λίγα χρόνια, όταν η νομοθεσία κόντρα στη λογική και στην πραγματικότητα άλλαξε. Ο νομοθέτης θέλοντας προφανώς να «προστατεύσει» τις μερικές δεκάδες των ιατρών, 157 για την ακρίβεια, που διαθέτουν την ειδικότητα απαγόρευσε την άσκηση του επαγγέλματος χωρίς την έγγραφη απάντηση του Ιατρικού Συλλόγου ότι υπάρχει αδυναμία να εξυπηρετήσουν μία επιχείρηση. Και στην περίπτωση αυτή ωστόσο, η επιλογή θα πρέπει να γίνει μέσα από μία δεύτερη κλειστή λίστα επιπλέον 374 ιατρών «ειδικού καταλόγου», οι οποίοι μάλιστα μπορούν να εξυπηρετήσουν μόνο την περιοχή του Ιατρικού Συλλόγου στον οποίο ανήκουν.

Επίσης, από τους 157 ιατρούς αυτούς δεν είναι βέβαιο ότι εργάζονται όλοι με πλήρη απασχόληση στην παροχή υπηρεσιών γιατρού εργασίας, αφού περιλαμβάνονται και γιατροί που εργάζονται στο Δημόσιο (στρατιωτικοί ιατροί, καθηγητές ΑΕΙ κλπ) Εκτιμάται ότι 120-130 δραστηριοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά στον τομέα. Με βάση την τρέχουσα νομοθεσία οι γιατροί θα πρέπει να δηλώνουν κάθε χρόνο τα συνολικά τους ετήσια προγράμματα (όλες τις επιχειρήσεις και όλες τις ώρες που υλοποιούν) στο Υπ. Εργασίας. Ωστόσο μέχρι σήμερα δεν έχουν ενταχθεί στο ηλεκτρονικό σύστημα καταχώρησης προγραμμάτων του ΣΕΠΕ (το ΟΠΣ-ΣΕΠΕ), το οποίο θα αναδείκνυε όχι μόνον τυχόν «παρατυπίες» αλλά συγχρόνως και τις ανάγκες σε ιατρούς εργασίας σε πραγματικό χρόνο. Το ΟΠΣ-ΣΕΠΕ εφαρμόζεται π.χ για τους Τεχνικούς Ασφάλειας, οι οποίοι μάλιστα είναι πολύ περισσότεροι (περίπου 3500) και αφορούν στο σύνολο των επιχειρήσεων ανεξάρτητα από αριθμό εργαζομένων.

Σήμερα, ακόμα και το άθροισμα των δύο κλειστών λιστών (531) δεν αρκεί για να καλύψει τις απαιτήσεις της αγοράς που υπολογίζονται σε περίπου 1000 ιατρούς χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψιν οι επιχειρήσεις του δημοσίου τομέα. Έτσι αν μία εταιρεία, ή ένας φορέας παροχής υπηρεσιών, αναζητά έναν γιατρό εργασίας, είναι συχνά αδύνατο να τον εξασφαλίσει και σίγουρα -λόγω κλειστού επαγγέλματος- ακριβό.

Στη συγκεκριμένη «άτυπη διαμάχη» σχετικά με τη διεύρυνση της λίστας συμμετέχουν διάφοροι φορείς που εμπλέκονται στην παροχή της υπηρεσίας. Ωστόσο, δεν έχει νόημα να αναφερθούμε στην αντιπαράθεσή τους. Πρόκειται στην ουσία του περισσότερο για θέμα κοινής λογικής που χρήζει νέας νομοθέτησης από το Υπουργείο Εργασίας παρά πεδίο για πολιτική κόντρα. Και λογικά… η λογική θα επικρατήσει.