Το Euro2day.gr είχε μιλήσει ήδη από τον Ιούνιο (πριν το τραγικό δυστύχημα στο Βασιλικό) για τον κίνδυνο που διέτρεχε η κυπριακή οικονομία να ενταχθεί και αυτή στο Μηχανισμό Στήριξης της ΕΕ-ΔΝΤ, ενώ αμέσως μετά το δυστύχημα είχαμε γράψει πως «τρίζει η κυβέρνηση Χριστόφια» λόγω πολύ πιθανής αποχώρησης του ΔΗΚΟ.

Ενδιάμεσα είχαμε τις συνεχείς υποβαθμίσεις της κυπριακής οικονομίας από τους διεθνείς οίκους, την εκτόξευση των spreads των κυβερνητικών χρεογράφων και τη σημερινή αποχώρηση του ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση, αφήνοντας ως μόνο υποστηρικτή του προέδρου της Δημοκρατίας κ. Δημήτρη Χριστόφια, το ΑΚΕΛ.

Να σημειωθεί, πως ακόμη και με τη στήριξη του ΔΗΚΟ, ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν διέθετε τη δεδηλωμένη (πλειοψηφία στη βουλή) και προφανώς μετά το… αντίο του ΔΗΚΟ η θέση του προέδρου καθίσταται ακόμη πιο ασθενής…

Η πρόσφατη δήλωση του κ. Χριστόφια πως αυτός εξελέγη από το λαό, εκλαμβάνεται από ορισμένους ως δήλωση πρόθεσης, πως ο πρόεδρος θα συνεχίσει «κανονικά» να ασκεί τα καθήκοντά του, κρατώντας πολλούς από τους υπουργούς τους και αντικαθιστώντας τους παραιτηθέντες με «προσωπικότητες» που θα έχουν μεν το ΟΚ του ΑΚΕΛ, αλλά θα χαίρουν εκτιμήσεως και σε άλλους χώρους. Επιπλέον, θα επιχειρηθεί «άνοιγμα στην κοινωνία» και ενδεχομένως να δούμε κάποιες άλλες κινήσεις για την προσέλκυση άλλων πολιτικών δυνάμεων στην κυβέρνηση.

Προς την ίδια κατεύθυνση, κινούνται και οι σημερινές δηλώσεις τόσο κυβερνητικών αξιωματούχων, όσο και στελεχών του ΑΚΕΛ.

Το ζήτημα βέβαια είναι πόσο εύκολα αυτή η κυβέρνηση θα μπορεί να περνά νόμους από τη βουλή, ιδίως όταν η αντιπολίτευση θα διαθέτει σαφώς περισσότερες έδρες από την κυβερνητική εκπροσώπηση.

Και αν αυτό θα μπορούσε να αποτελεί σημαντικό ανασχετικό παράγοντα σε κάθε χρονική περίοδο, η διαχείριση της όλης κατάστασης από τον πρόεδρο καθίσταται ακόμη πιο δυσχερής, με δεδομένο πως οι αγορές και η αντιπολίτευση πιέζουν για τη λήψη δραστικών μέτρων στην οικονομία, με βασικό προσανατολισμό τις περικοπές μισθών στον άμεσο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Τα πράγματα όμως θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα από το φθινόπωρο και μετά, όταν θα ξεκινήσει η συζήτηση του θέματος για τον προϋπολογισμό του 2012 (να σημειωθεί πως η Κύπρος έχει εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του χρέους της μέχρι και το τέλος του έτους).

Κάτω λοιπόν από τις τρέχουσες συνθήκες, είναι αμφίβολο αν μια κυβέρνηση που στηρίζεται μόνο από το ΑΚΕΛ καταφέρει να «ψηφίσει» προϋπολογισμό και τότε ο πρόεδρος θα έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς την έγκριση της βουλής, προϋπολογισμό μόνο για κάθε επόμενο μήνα (η διαδικασία δηλαδή των δωδεκατημορίων)…

Η δεύτερη επιλογή που έχει ο κ. Χριστόφιας είναι να παραιτηθεί και να προκηρύξει έκτακτες εκλογές!

Όσο και αν αυτό το σενάριο φαίνεται μέχρι σήμερα να βρίσκει αντίθετους τόσο τον κ. Χριστόφια, όσο και το ΑΚΕΛ, υποστηρίζεται από πολλούς τοπικούς παράγοντες, με το σκεπτικό ότι ο πρόεδρος μπορεί να ψηφίστηκε από το λαό (στις προεδρικές εκλογές της δεύτερης Κυριακής), αλλά όταν ψηφίστηκε διέθετε τη στήριξη τόσο του ΔΗΚΟ, όσο και της ΕΔΕΚ. Αντίθετα, στις εκλογές της πρώτης Κυριακής, είχαν σχεδόν ισοψηφήσει οι τρεις επικρατέστεροι μονομάχοι (Δ. Χριστόφιας, Γ. Κασουλίδης και ο αείμνηστος Τ. Παπαδόπουλος). Σήμερα, τόσο η ΕΔΕΚ, όσο και το ΔΗΚΟ έχουν σταματήσει πλέον να στηρίζουν τον κ. Χριστόφια και την κυβέρνησή του.

Το ουσιαστικότερο όμως πρόβλημα είναι πως η πολιτική αυτή αβεβαιότητα εξελίσσεται σε μια περίοδο που η τοπική οικονομία κλυδωνίζεται και η δυνατότητα εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους έχει αρχίσει από ορισμένους να αμφισβητείται.

Αξιοσημείωτα επίσης είναι η διστακτικότητα που επέδειξε η κυβέρνηση ακόμη και το τελευταίο χρονικό διάστημα να πάρει «δυσάρεστα» μέτρα για το δημόσιο τομέα, καθώς επίσης και η θέση της συντεχνίας των δημοσίων υπαλλήλων να αντιπροτείνει την έκτακτη φορολόγηση των ίδιων (όχι επιβάρυνση εισοδημάτων σε βάθος χρόνου) και την αύξηση των συντελεστών του ΦΠΑ

Οικονομικοί πάντως παράγοντες της Κύπρου υποστηρίζουν πως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και η κυβέρνησή του «πνίγηκαν σε ένα κουτάλι νερό», εκτιμώντας πως με μικρής έκτασης μέτρα η χώρα μπορεί γρήγορα να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των αγορών. Άλλωστε το δημόσιο χρέος της δεν υπερβαίνει σημαντικά το 60%.