Την συμφωνία της 21ης Ιουλίου φαίνονται τώρα περισσότερο πρόθυμοι να ανοίξουν εκ νέου οι ευρωπαίοι, καθώς αναζητούν τους καλύτερους τρόπους ώστε το ελληνικό χρέος να καταστεί βιώσιμο εντός ενός επιδεινούμενου οικονομικού περιβάλλοντος, αναφέρει η Wall Street Journal σε σημερινό της δημοσίευμα.

Οι συντάκτες του δημοσιεύματος αφενός αναρωτιούνται αν ο τρόπος για να γίνει κάτι τέτοιο είναι το να υποστούν μεγαλύτερες απώλειες οι ομολογιούχοι και αφετέρου επισημαίνουν ότι παρά την εντονότερη βούληση των ευρωπαίων ηγετών, το δύσκολο είναι να επιτευχθεί ο στόχος αυτός μέσω μιας εθελοντικής συμφωνίας, ώστε να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να αναδιαρθρωθεί το χρέος του ιδιωτικού τομέα. Είτε το επιτόκιο να μειωθεί, είτε ο χρόνος ωρίμανσης να παραταθεί ή η ονομαστική αξία να μειωθεί.

Το ελληνικό χρέος πρόκειται να κορυφωθεί φτάνοντας το 172% του ΑΕΠ ή και περισσότερο, αναφέρεται στο δημοσίευμα. Εν όψει αυτού, μια διαγραφή χρέους απαιτείται. Αλλά πρέπει να είναι μεγάλη: Τουλάχιστον 50%, ώστε να μειώσει το χρέος στους μέσους όρους της Ευρωζώνης.

Ο σκόπελος είναι ότι μόνο τα 2/3 του ελληνικού χρέους των 360 δισ. ευρώ βρίσκεται στα χέρια του ιδιωτικούς τομέα, οπότε μια διαγραφή κατά 50% θα μείωνε το χρέος κατά μόλις 1/3. Αν σε αυτό προστεθούν και τα κόστη αναχρηματοδότησης, τότε είναι πιθανό να καταλήξουμε ένα κούρεμα της τάξης του 50% να μειώσει το ελληνικό χρέος κατά μόνο 22%, υπολογίζει η UBS.

Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι περαιτέρω μειώσεις της απόδοσης των ομολόγων με παράλληλη παράταση του χρόνου ωρίμανσής τους είναι πιθανό να έχουν αποτέλεσμα στη μείωση του χρέους.

Το να παραταθεί η ωρίμανση στα 40 χρόνια και να μειωθεί το επιτόκιο των νέων ομολόγων στο 1,48%, θα μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα το haircut κατά 50% της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους, εκτιμά η Royal Bank of Scotland. Μια τέτοια εξέλιξη θα μείωνε το κόστος των επιτοκίων, θα έριχνε το ύψος των απαιτούμενων εγγυήσεων και θα οδηγούσε σε άμβλυνση των πιέσεων για αναχρηματοδότηση.

Όμως, αν και ο μεγαλύτερος χρόνος ωρίμανσης θα μείωνε το χρέος σε πραγματικούς όρους δεν θα έκανε το ίδιο σε όρους λόγου χρέους προς ΑΕΠ. Αυτό το μέγεθος θα μπορούσε να στοιχειώσει την ευρωζώνη αποτρέποντας τους ιδιώτες πιστωτές. Επίσης δεν είναι σαφές το αν οι πιστωτές θα συμφωνήσουν σε μια τόσο μεγάλη περικοπή του χρέους ή το πώς ένα μεγαλύτερο κούρεμα θα επηρεάσει άλλες υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης.

Οι ηγέτες της ευρωζώνης ενδεχομένως να χρειαστεί να επιβαρύνουν και το δικό τους χρέος ώστε «να βγουν οι αριθμοί», καταλήγει το δημοσίευμα.