Η χθεσινή ανακοίνωση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων Κλωστοϋφαντουργών (ΣΕΒΚ) παρουσιάζει ανάγλυφα τον τρόπο με τον οποίο το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει την ελληνική βιομηχανία.

Συγκεκριμένα, μετά τις αλλαγές στις δομές των τιμολογίων της ΔΕΗ, σύμφωνα με τον πρόεδρο του ΣΕΒΚ Ελευθέριο Κούρταλη, «η τιμολόγηση των εργοστασίων μας κινείται στα ίδια επίπεδα με αυτά των μεγάλων οικιακών πελατών, άνω των 2.000 Kwh ανά τετράμηνο»!

Ενδεικτικά, όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, η τρέχουσα χρέωση ισχύος ανέρχεται σε 87.000 ευρώ ανά Mw ανά έτος, όταν η αντίστοιχη ρυθμιζόμενη χρέωση ανερχόταν σε 45.000 ευρώ ανά Mw…

Και αυτό όταν όλα τα πολιτικά κόμματα συμφωνούν πως θα πρέπει να τονωθεί η αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα.

Και όταν επίσης όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί διαπιστώνουν με λύπη ότι στην Ελλάδα του 2012 δεν παράγουμε σχεδόν τίποτε και αναγκαζόμαστε να εισάγουμε από το εξωτερικό.

Φυσικά, δεν αρκεί μόνο το ζήτημα του ενεργειακού κόστους για να διαπιστώσει κάποιος την αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνήσεων γι' αυτό που ονομάζεται ανάπτυξη (παρά τις κατά καιρούς αντίθετες δηλώσεις στα τηλεοπτικά κανάλια).

Ας δούμε, λοιπόν, πώς η ελληνική πολιτεία συμπεριφέρεται σε έναν κλάδο, τον κλωστοϋφαντουργικό, ο οποίος ακόμη και στις δύσκολες εποχές που διάγει:

• Στηρίζει σημαντικό κομμάτι της αγροτικής μας παραγωγής (βαμβάκι).

• Απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους, και μάλιστα κυρίως στην ελληνική περιφέρεια.

• Συμβάλλει σε σημαντικό βαθμό στις ελληνικές εξαγωγές.

Τι έχει κάνει, λοιπόν, η ελληνική πολιτεία για τον πολύπαθο κλωστοϋφαντουργικό κλάδο;

Πρώτον, το 2005 άνοιξε τα σύνορα στις εισαγωγές από την Κίνα μηδενίζοντας τους προϋπάρχοντες δασμούς, χωρίς να ζητήσει (και φυσικά χωρίς καν να λάβει) ούτε 1 ευρώ ενίσχυση από την Ευρωπαϊκή Ένωση ως στήριξη για τον κλάδο. Το γεγονός ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά δεν ζήτησαν κάτι τέτοιο ερμηνεύεται από το ότι είτε δεν ασχολούνταν καθόλου με τον κλάδο, είτε αυτός είχε οριακή συμμετοχή στα εθνικά τους προϊόντα. Εμείς, όμως, που είμαστε ο κατεξοχήν κλωστοϋφαντουργικός παραγωγός της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί αδρανήσαμε χαρακτηριστικά;

Δεύτερον, σε αντίθεση με τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα δεν προωθεί στην πράξη τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής, μέσα από τις προμήθειες του δημοσίου (παραγγελίες Αστυνομίας, Ενόπλων Δυνάμεων κ.λπ.). Αντίθετα, στο παρελθόν είχαν γίνει πολλές καταγγελίες για ύπαρξη κυκλωμάτων εισαγωγέων κ.λπ.

Τρίτον, η ελληνική πολιτεία δεν μπορεί να προστατέψει τους εγχώριους πελάτες των ελληνικών κλωστοϋφαντουργικών ομίλων από το παραεμπόριο στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων αστικών κέντρων της χώρας, με αποτέλεσμα να πλήττονται έμμεσα και οι ελληνικές εταιρείες παραγωγής κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και ένδυσης.

Τέταρτον, το ελληνικό δημόσιο οφείλει στους κλωστοϋφαντουργούς απίστευτα ποσά από επιστροφή ΦΠΑ (κυρίως εξαγωγικού), με αποτέλεσμα να εκθέτει τις επιχειρήσεις του κλάδου ολοένα και πιο πολύ στον τραπεζικό δανεισμό.

Πέμπτον, το επιτόκιο δανεισμού των ελληνικών κλωστοϋφαντουργικών εταιρειών έχει φτάσει στα ύψη, αν βέβαια υπάρχει πρόσβαση στο τραπεζικό σύστημα..

Έκτον, οι ελληνικές εταιρείες επιβαρύνονται από από φόρους και εισφορές (φορολογικές, εργοδοτικές κ.ά.) με τους οποίους δεν επιβαρύνονται οι ξένοι ανταγωνιστές τους.

Αν σε όλα αυτά συνεκτιμήσει κάποιος ότι το νήμα είναι δολαριακό είδος και ότι την τελευταία δεκαετία το ευρώ έχει κατά μέσο όρο ανατιμηθεί έναντι του αμερικανικού νομίσματος κατά περίπου 35%, τότε αντιλαμβάνεται πόσο έχει περιοριστεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων έναντι αυτών της ΝΑ. Ασίας και της Τουρκίας.

Τουλάχιστον η τελευταία υποχώρηση του ευρώ σε σχέση με το δολάριο είναι μεν θετική εξέλιξη, ωστόσο από μόνη της δεν φαίνεται να είναι αρκετή για να δώσει νέα ώθηση στον κλάδο.