Η περίπτωση της εταιρείας Παρνασσός αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα, που αποδεικνύει το πόσο δύσκολη και απρόβλεπτη υπόθεση αποτελεί η άσκηση επιχειρηματικής δραστηριότητας στη χώρα μας. Και όλα αυτά, σε μια περίοδο που η κυβέρνηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να προσελκύσει επενδυτές από το εξωτερικό, οι οποίοι θα δραστηριοποιηθούν στο ίδιο περιβάλλον...
Η εισηγμένη εταιρεία λοιπόν διαθέτει ως βασικά περιουσιακά στοιχεία τον Σταθμό Εξυπηρέτησης Οχημάτων (ΣΕΟ) «Σείριος» επί της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας και τη διαχείριση της μαρίνας του Αγίου Κοσμά.
Από χρηματιστηριακής άποψης μάλιστα, φαντάζει ως μια πολύ ελκυστική περίπτωση, καθώς δεν οφείλει ούτε ένα ευρώ στις τράπεζες, στο πρώτο φετινό τρίμηνο σημείωσε τζίρο 1,37 εκατ. και καθαρά κέρδη 897 χιλ. ευρώ, ενώ στις 31 Μαρτίου του 2013 τα ίδια κεφάλαιά της διαμορφώνονταν στα 42,1 εκατ. ευρώ. Και όλα αυτά, όταν στο τέλος Ιουνίου, η αποτίμηση της εταιρείας στο ΧΑ περιορίζονταν μόλις στα 7,7 εκατ. ευρώ.
Πολλές φορές ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τελικά όσο καθαρά φαίνονται από μια γρήγορη ανάγνωση των αριθμών. Και αυτό, λόγω των απίστευτων περιπετειών στις οποίες μπορεί να εμπλακεί μια επιχείρηση που είχε την ατυχία να μπλέξει με το ελληνικό δημόσιο.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η εκμετάλλευση του ΣΕΟ «Σείριος» αφήνει μεν κάποια έσοδα στην εταιρεία, τα οποία όμως δεν είναι ιδιαίτερα λόγω και της γενικότερης οικονομικής κρίσης, η οποία έχει επηρεάσει πτωτικά τόσο την κίνηση των οχημάτων, όσο και την καταναλωτική δαπάνη των νοικοκυριών.
Το βασικό λοιπόν περιουσιακό στοιχείο της Παρνασσός είναι η ανάληψη της διαχείρισης της μαρίνας του Αγίου Κοσμά. Και από εδώ αρχίζει το μπλέξιμο. Η εισηγμένη κατέβαλε στο ελληνικό Δημόσιο 29 εκατ. ευρώ μισθώματα προκειμένου να αναλάβει την εκμετάλλευση της μαρίνας και της γύρω περιοχής, ενώ επιπλέον έχει δαπανήσει και άλλα περίπου επτά εκατ. ευρώ για σχετικές επενδύσεις.
Η Παρνασσός δηλαδή αποσκοπούσε αφενός στην είσπραξη ενοικίων για τον ελλιμενισμό σκαφών στη μαρίνα, κυρίως όμως σε μια σειρά επενδύσεων στον περιβάλλοντα χώρο, από τις οποίες προσδοκούσε να εισπράττει μεγάλα εισοδήματα κάθε χρόνο.
Το πρόβλημα λοιπόν -σύμφωνα με την εταιρεία- ξεκίνησε από τότε που η δημοτική αρχή προχώρησε σε κατάληψη του χώρου και σε νομική προσφυγή εναντίον των επενδύσεων που θα αξιοποιούσαν τον περιβάλλοντα χώρο. Οι νομικές προσφυγές μάλιστα που κατατέθηκαν από το 2007 δεν έχουν ακόμη εκδικαστεί(!) με αποτέλεσμα κανείς να μην γνωρίζει αν και πότε τελικά θα τελεσιδικήσουν...
Η Παρνασσός με τη σειρά της δεν κατέβαλε στο Δημόσιο ενοίκιο για ένα χώρο που δεν μπορούσε να εκμεταλλευθεί και η απάντηση του κράτους ήταν:
Πρώτον, να απαιτεί από την εισηγμένη εταιρεία ενοίκια ύψους 14 εκατ. ευρώ.
Και δεύτερον, να καταγγείλει τη σύμβαση παραχώρησης της μαρίνας του Αγίου Κοσμά και να εντάξει την περιοχή στην έκταση του Ελληνικού που προσφέρεται προς αξιοποίηση, χωρίς μάλιστα να προβλέπεται πουθενά οποιαδήποτε αποζημίωση για την Παρνασσός...
Έτσι λοιπόν, η εισηγμένη κινδυνεύει από την μια πλευρά να υποχρεωθεί να καταβάλει 14 εκατ. ευρώ ενοίκια (ποσό που φυσικά δεν διαθέτει) και από την άλλη πλευρά να χάσει σημαντικό μέρος της περιουσίας της, χωρίς μάλιστα την είσπραξη οποιαδήποτε αποζημίωσης.
Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση, η διοίκηση της Παρνασσός έχει προσφύγει στη διαιτησία από το 2010 προκειμένου «να αναγνωριστεί η ακυρότητα παράνομης και προσχηματικής καταγγελίας» της σύμβασης που είχε κάνει η εταιρεία με το ελληνικό Δημόσιο (ή κατ' ακρίβεια με τα Ολυμπιακά Ακίνητα, που μετά έγιναν Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα και τώρα τελευταία «Ελληνικό ΑΕ» αν δεν έχουμε χάσει κάποιο... επεισόδιο).
Όσο για τη μη πληρωμή των ενοικίων των 14 εκατ. ευρώ, η εισηγμένη υποστηρίζει πως «μη καταβολή των άνω μισθωμάτων από την εταιρία συναρτάται με την μη νόμιμη και μη συμβατική παράδοση της χρήσης του ολυμπιακού κέντρου και την εκ τούτου αδυναμία εκμετάλλευσης του, κατά τους όρους της μισθώσεως».
Η Παρνασσός λοιπόν αποτελεί μια ακόμη περίπτωση ελληνικής εταιρείας που αντί για διευθύνοντα σύμβουλο και managers, χρειάζεται... δικηγόρους!