Επίταξη: Η εμπειρία δυο ιδιωτών πνευμονολόγων σε δημόσια νοσοκομεία

Τι συναντά ένας πνευμονολόγος με ιδιωτικό ιατρείο, όταν επιστρατεύεται και μπαίνει σε μια κλινική CoViD δημόσιου νοσοκομείου, γεμάτη με δεκάδες βαριά πάσχοντες ασθενείς σε περίοδο έξαρσης της πανδημίας; Πόσο εύκολο είναι να ανταποκριθεί, ειδικά όταν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία του νοσοκομειακή εμπειρία;

Την ώρα που ξεκινά η δεύτερη επίταξη υπηρεσιών ιδιωτών γιατρών μέσα σε τρεις μήνες στη Θεσσαλονίκη και στη Βόρεια Ελλάδα, δύο ιδιώτες πνευμονολόγοι μοιράζονται την εμπειρία τους στο Euro2day.gr, για το διάστημα που παρείχαν τις υπηρεσίες τους στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης και στο νοσοκομείο «Άγιος Παύλος», αντίστοιχα, ο πρώτος με επιστράτευση και ο δεύτερος εθελοντικά.

Περιγράφουν τις προκλήσεις που αντιμετώπισαν, τη βοήθεια σε ασθενείς που έδιναν μάχη για μια αναπνοή, τις συζητήσεις με ανεμβολίαστους που το μετάνιωσαν και με αρνητές που επέμειναν, ακόμα και τις απειλές των τελευταίων εναντίον τους.

Δρόσος Τσαβλής: «Δεν πίστευα όσα έβλεπα»

Ο ιδιώτης πνευμονολόγος, Δρόσος Τσαβλής, επιστρατεύτηκε στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου και επί ένα μήνα παρείχε τις υπηρεσίες του στην Α κλινική COVID του Ιπποκράτειου νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης. Έχοντας ολοκληρώσει την υπηρέτησή του, σε μια περίοδο ασφυκτικής πίεσης από την επέλαση του τέταρτου κύματος με οδηγό την παραλλαγή Δέλτα, επιχειρεί έναν πρώτο απολογισμό. Ο ίδιος διατηρεί δύο ιδιωτικά ιατρεία και παρέχει τις υπηρεσίες του με σύμβαση σε ίδρυμα της Θεσσαλονίκης, ενώ η τελευταία του εμπειρία από νοσοκομειακό περιβάλλον ήταν το 2010, ως ειδικευόμενος.

«Άκουγα από συναδέλφους και διάβαζα στα ΜΜΕ για τις συνθήκες που επικρατούσαν στα νοσοκομεία, αλλά είναι άλλο να το συναντάς ο ίδιος. Δεν περίμενα να δω αυτό που συνάντησα: δεν έχω δει τόσους αρρώστους σε τόσο βαριά κατάσταση την ίδια στιγμή», επισημαίνει και προσθέτει:

«Σε μια κανονική κατάσταση έχεις να κάνεις με 30 ή 35 ασθενείς σε μια κλινική, από τους οποίους οι 3 ως 5 θα είναι βαριά. Εδώ μιλάμε για 50 ασθενείς, από τους οποίους οι 45 βρίσκονταν σε βαριά κατάσταση, με αναπνευστήρες, να αγωνίζονται για μια ανάσα».

Ο ίδιος τονίζει πως στο σύνολό τους οι βαριά νοσούντες ήταν ανεμβολίαστοι και αναφέρει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: κατά τη διάρκεια της δικής του παρουσίας στο Ιπποκράτειο προέκυψε μια συρροή κρουσμάτων σε Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων στην περιοχή της Θέρμης και κάποιοι χρειάστηκε να μεταφερθούν προληπτικά στο νοσοκομείο για παρακολούθηση.

«Έβλεπες τους υπερήλικες ασθενείς, που είχαν εμβολιαστεί, να είναι σε εμφανέστατα καλύτερη κατάσταση από 45άρηδες και 50άρηδες που στίβουν την πέτρα, που διοικούν επιχειρήσεις έξω, αλλά είναι ανήμποροι στο κρεβάτι και αγωνιούν να αναπνεύσουν», τονίζει ο κ. Τσαβλής.

Ο ίδιος μοιράζεται και ορισμένους διαλόγους που είχε με τους ασθενείς, ορισμένοι εκ των οποίων με δάκρυα στα μάτια του εκμυστηρεύονταν πως έχουν μετανιώσει για την επιλογή τους να μην εμβολιαστούν και τον ρωτούσαν πότε μπορούν να το κάνουν. Με κάποιους διατηρεί επικοινωνία και σήμερα, μετά το εξιτήριο. «Μου έλεγαν με παρέσυρε η κουμπάρα μου, ή ο αδελφός, ή ο παππάς της ενορίας, και δεν το έκανα. Πες μου γιατρέ, μπορώ να το κάνω τώρα; Τους έλεγα πως αφού νόσησαν πρέπει να περιμένουν και να το κάνουν μετά από μερικούς μήνες. Το θέμα είναι να μη φτάνει κανείς σε αυτή την κατάσταση για να αλλάξει γνώμη», καταλήγει ο πνευμονολόγος.

Παύλος Ζαρογουλίδης: Οι αρνητές και οι απειλές

Το ίδιο περίπου διάστημα ο Παύλος Ζαρογουλίδης υπηρέτησε εθελοντικά στο νοσοκομείο «Άγιος Παύλος», όπως είχε κάνει και το Νοέμβριο του 2020 σε ΑΧΕΠΑ και νοσοκομείο Κατερίνης.

Τις πρώτες μέρες της παρουσίας του στον «Άγιο Παύλο», που έχει μετατραπεί σε νοσοκομείο Covid, έγινε μάρτυρας ενός επεισοδίου, με πρωταγωνιστές ασθενείς που αρνούνταν τις υπηρεσίες των γιατρών και ζητούσαν να αποχωρήσουν με δική τους ευθύνη. Στη συνέχεια βρέθηκε και ο ίδιος αντιμέτωπος με συμπεριφορές αρνητών.

«Πολλοί έχουν μια δική τους νοοτροπία και δεν θέλουν να συνεργαστούν. Ακόμα και τη μάσκα οξυγόνου δεν θέλουν να την φοράνε. Στην αρχή μόλις μπαίνουν στο νοσοκομείο, τις πρώτες 2-3 μέρες είναι λίγο φοβισμένοι, μετά όταν σταθεροποιηθούν κι αρχίσουν και παίρνουν τα πάνω τους βλέπουμε να έχουν μια ας πούμε ασυνάρτητη συμπεριφορά», λέει και προσθέτει πως δεν έχουν λείψει και οι απειλές: «Μας έχουν πει, για παράδειγμα, κι εμένα και άλλους συναδέλφους, αν πάω σπίτι μην τυχόν και συμβεί κάτι. Κάποιοι θέλουν να παρατείνουν τη διαμονή τους γιατί πιθανόν στο σπίτι δεν έχουν ζέστη και φαγητό».

Ο ίδιος έβλεπε 25 ασθενείς την ημέρα. Τα περιστατικά κυμαίνονταν από ελαφριά, όσων είχαν εμβολιαστεί και μάλιστα με τρεις δόσεις, ως βαρύτατα που αφορούσαν αποκλειστικά ανεμβολίαστους και έφτασαν στη διασωλήνωση. Όταν δεν υπήρχε διαθέσιμο κρεβάτι σε ΜΕΘ, αυτό βρίσκονταν μέσα σε 24 ώρες.

«Υπήρξαν περιπτώσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν άλλα προβλήματα. Ας πούμε μια αιμορραγία γαστρεντερολογικού. Όταν στον Άγιο Παύλο δεν έχεις γαστρεντερολογικό τμήμα, πρέπει να συνεννοηθείς π.χ. με το Ιπποκράτειο, να φύγει ο ασθενής που έχει Covid, σε μια κατάσταση δύσκολη αιμοδυναμικά για να αντιμετωπιστεί εκεί και να επιστρέψει. Μια χολοκυστίτιδα και άλλα», σημειώνει.

Ο κ. Ζαρογουλίδης επισημαίνει πως το νοσοκομείο δεν είναι κάτι άγνωστο στον ιδιώτη, όμως θα αντιμετωπίσει δυσκολίες προσαρμογής, ειδικά όταν είναι μεγαλύτερης ηλικίας και ιδιωτεύει επί δεκαετίες. «Αυτό είναι σίγουρα ένα πρόβλημα. Στο ιατρείο βλέπεις άλλα περιστατικά, πολύ πιο ελαφριά, συναντάς πνευμονίες της κοινότητας και όχι νοσοκομειακές. Και οι αντιβιώσεις είναι διαφορετικές, σίγουρα πρέπει να κάνεις ένα φρεσκάρισμα. Επίσης, πρέπει να δεις τις ιδιαιτερότητες του κάθε νοσοκομείου, όπως τα εργαστήρια, τα αντιδραστήρια, το πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει μια αξονική κ.ά. Κάποιος γιατρός που δεν τα έκανε αυτά για 20 ή 30 χρόνια πρέπει να μπει σε μια διαδικασία να τα ξαναδεί. Όμως κανένας δεν είναι μόνος του. Θα ζητήσει τη βοήθεια συναδέλφων άλλων ειδικοτήτων», υπογραμμίζει.