Ο Κυριάκος δεν έχει άλλη επιλογή

Το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών έχει διαφορετικές ερμηνείες.

Από το υψηλό ποσοστό που πήραν ΝΔ και δευτερευόντως ο ΣΥΡΙΖΑ, τη μη είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή, την είσοδο του Μέρα25 και του κόμματος του κ. Βελόπουλου, μέχρι το υψηλό ποσοστό αποχής.

Στο εσωτερικό, μπορούμε να μιλάμε για μέρες για όλα αυτά. 

Πάντως, δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένα σημαντικό μέρος της νίκης και του υψηλού ποσοστού 40% που πήρε η ΝΔ θα πρέπει να πιστωθεί στον αρχηγό της Κυριάκο Μητσοτάκη.

Όμως, οι εκλογές τελείωσαν και ο νέος πρωθυπουργός θα έρθει αντιμέτωπος άμεσα με την ωμή πραγματικότητα.

Αρχής γενομένης από σήμερα, μια μέρα μετά τις εθνικές εκλογές, καθώς η Ελλάδα είναι προγραμματισμένη στην ατζέντα του Eurogroup, για να συζητηθεί η έκθεση για την 3η μεταμνημονιακή αξιολόγηση.

Όλα δείχνουν πως οι εταίροι θα στείλουν μήνυμα στην Αθήνα, αφενός, να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που παραμένουν σε εκκρεμότητα και αφετέρου, να διατυπώσουν την εκτίμηση πως το δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα υστερήσει του στόχου για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Ως γνωστόν, η Τράπεζα της Ελλάδος συμφωνεί, προβλέποντας πως το πλεόνασμα θα διαμορφωθεί στο 2,9% του ΑΕΠ το 2019, με τον ρυθμό ανάπτυξης να υπολείπεται της πρόβλεψης του προϋπολογισμού για 2,2%-2,3%.

Αν έχουν δίκιο, η απερχόμενη κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει όλο τον εκτιμώμενο δημοσιονομικό χώρο του 2019 με τις προεκλογικές παροχές, δυσκολεύοντας ακόμη και την καθολική μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση από τις αρχές  Σεπτεμβρίου, που η ΝΔ έχει δεσμευθεί.

Όλα αυτά δείχνουν πόσο περιορισμένα περιθώρια κινήσεων θα έχει η νέα κυβέρνηση στην υλοποίηση του δικού της σχεδίου, με τις μειώσεις φόρων στον ΕΝΦΙΑ, επιχειρήσεων, ΦΠΑ και φυσικών προσώπων για τους οποίους έχει δεσμευθεί. 

Όμως, ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει πολλές επιλογές. 

Για την ακρίβεια, έχει μόνο μία, αν θέλει να δώσει ώθηση στην οικονομία και να επανεκλεγεί μερικά χρόνια αργότερα.

Να εκμεταλλευθεί το επόμενο 6μηνο έως 10μηνο για να υλοποιήσει μεγάλο μέρος της ατζέντας για τη μείωση των φόρων και ίσως των ασφαλιστικών εισφορών που δεσμεύθηκε προεκλογικά, χωρίς να περιμένει από τους εταίρους να μειώσουν τον δημοσιονομικό στόχο.

Ιδανικά, αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσω ενός συνδυασμού στοχευμένων μειώσεων στις κρατικές δαπάνες και επιτάχυνση του ρυθμού ανάπτυξης με προώθηση των δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων.

Όμως, ο ρυθμός ανάπτυξης δεν διατάσσεται από καμία κυβέρνηση.

Και δεν μπορεί κανείς να είναι σίγουρος πως, αφενός, τα μεγάλα εμβληματικά έργα, π.χ. Ελληνικό, θα ξεμπλοκαρισθούν άμεσα και αφετέρου, αν αυτό γίνει, θα τονώσουν την εθνική οικονομία τόσο άμεσα όσο στελέχη της ΝΔ προσδοκούν.  

Παρ’ όλα αυτά ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει άλλη επιλογή. 

Αν θέλει να επιτύχει τους οικονομικούς και πολιτικούς στόχους του, να βελτιώσει περαιτέρω την επενδυτική ψυχολογία και να έχει σύμμαχο τις αγορές, θα πρέπει να δείξει έργο τους πρώτους 6 με 10 μήνες.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να ελπίζει ότι το κλίμα στις διεθνείς αγορές θα είναι ευνοϊκό, για να υποβοηθηθεί η ανάκαμψη των ελληνικών κινητών και ακίνητων αξιών.

Φυσικά, μια τέτοια επιλογή θα έχει πολιτικό κόστος βραχυπρόθεσμα, γιατί θα πρέπει ενίοτε να σπάσει αβγά. 

Αν όμως θέλει να ελπίζει πως θα αποκομίσει οφέλη μεσοπρόθεσμα από την  ταχύτερη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, η ανωτέρω επιλογή είναι μονόδρομος.

Η εναλλακτική πολιτική της ήπιας προσαρμογής, όπως ονομαζόταν την προηγούμενη δεκαετία, θα τον βοηθούσε να αποφύγει το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος και ίσως να παραμείνει η ΝΔ πρώτο κόμμα με σχετικά μικρή διαφορά σε 3 χρόνια από σήμερα.       

Ούτε όμως την ελληνική οικονομία θα ωφελούσε, ούτε θα του έδινε την ευκαιρία να κυριαρχήσει πολιτικά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και να μείνει στην ιστορία ως μεταρρυθμιστής.