Δείτε εδώ την ειδική έκδοση

Ο Κ. Μητσοτάκης, το Brexit και η επαναδιαπραγμάτευση

Γιατί η Ελλάδα έχει συμφέρον να στηρίζει το «άνοιγμα» νέων συζητήσεων επί θεμάτων που έχουν κλείσει. Ο ρόλος της νομενκλατούρας των Βρυξελλών και το παζάρι για τα πλεονάσματα. Γράφει ο Τάκης Μίχας.

  • του Τάκη Μίχα
Ο Κ. Μητσοτάκης, το Brexit και η επαναδιαπραγμάτευση

Σε μια από τις πρώτες διεθνούς ενδιαφέροντος δηλώσεις του ο νέος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απέρριψε οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση για το Brexit.

Συγκεκριμένα σε δηλώσεις του στο BBC δήλωσε: «Υπήρξε μία συμφωνία μετά μια μεγάλη και κουραστική διαδικασία και δεν βλέπω κανένα λόγο για τον οποίο θα πρέπει να αλλάξει αυτό που έχει συμφωνηθεί».

Πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την αναγκαιότητα μιας τέτοιας δήλωσης λίγες ώρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από την νέα κυβέρνηση. Πέραν του ότι δημιουργεί χωρίς να υπάρχει λόγος άσχημο κλίμα μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της κυβέρνησης της Βρετανίας υπό τον μελλοντικό πρωθυπουργό Borris Johnson, η δήλωση του κ. Μητσοτάκη έχει αρνητικές επιπτώσεις στα ελληνικά συμφέροντα.

Οπως είναι γνωστόν η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές των συμφωνιών που αφορούν τα πρωτογενή πλεονάσματα καθώς επίσης και του χρέους. Χωρίς μια τέτοια συμφωνία κάθε προοπτική ουσιαστικής και βιώσιμης ανάπτυξης στην Ελλάδα αποτελεί καθαρή χίμαιρα. Απ’ αυτή λοιπόν την σκοπιά η λέξη «επαναδιαπραγμάτευση» θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται θετικά από τους Ελληνες ιθύνοντες είτε πρόκειται για την Ελλάδα, είτε πρόκειται για την Βρετανια. Δεν μπορείς να έχεις δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν μπορεί η επαναδιαπραγμάτευση με την νομενκλατούρα των Βρυξελλών να είναι κάτι το θετικό όταν το ζητεί η Ελλάδα και κάτι αρνητικό όταν το ζητεί η Βρετανία.

Πώς θα αντιδράσει άραγε ο Ελληνας πρωθυπουργός όταν στο μέλλον ο εκπρόσωπος των δανειστών κάνει δηλώσεις το BBC λέγοντας ότι «υπήρξε μια συμφωνία με την Ελλάδα μετά από μια μεγάλη και κοπιαστική διαδικασία και δεν βλέπω κανένα λόγο να αλλάξει»;

Ο Ελληνας πρωθυπουργός φαίνεται να πιστεύει ότι υιοθετώντας την θέση της νομενκλατούρας των Βρυξελλών και υποσκάπτοντας τον (θεωρητικά) ομοϊδεάτη του Borris Johnson θα επιτύχει την εύνοια των δανειστών και πιθανώς καλύτερους όρους εξόφλησης του δανείου. Μακάρι να έχει δίκιο.

Ομως όπως έχει δείξει η ιστορία δεν είναι η κολακεία το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό όπλο όσο η σταθερή υποστήριξη του αιτήματος που προβάλλεις και να πείσεις τον αντίπαλο σου ότι είσαι διατεθειμένος να φτάσεις στα άκρα για να το υλοποιήσεις.

Ηδη προτού καν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις οι διάφοροι υπαλληλίσκοι των Βρυξελλών έσπευσαν να θυμίσουν -δείχνοντας τρομερή έλλειψη τακτ- στον νέο πρωθυπουργό ότι δεν πρόκειται να υπάρξει καμία οικονομική ελάφρυνση της θέσης της Ελλάδας. Κάτι που ασφαλώς δεν έπραξε ο Borris Johnson.

Ειναι λοιπόν ακατανόητο ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός με τις δηλώσεις του προσπαθεί να τους κατευνάσει κάνοντας αρνητικές δηλώσεις για μια χώρα που όχι μόνο έχει την ισχυρότερη φιλελεύθερη παράδοση στην Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα έδειξε πολύ μεγαλύτερη κατανόηση από άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τα βασανιστήρια τα οποία επέβαλλε η νομενκλατούρα των Βρυξελλών στην Ελλάδα μέσω των περίφημων «μνημονίων».


Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.

ΣΧΟΛΙΑ ΧΡΗΣΤΩΝ

blog comments powered by Disqus
v