Δεν είναι οι φόροι… «ανόητε»!

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Ότι η υπερφορολόγηση «σκοτώνει» την ανάπτυξη και μειώνει καταλυτικά το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών είναι ένα καλά εμπεδωμένο γεγονός στη συνείδηση των περισσοτέρων.

Αυτό όμως που αποτελεί «κοινό μυστικό» εδώ και χρόνια, και πλέον επιβεβαιώνεται και από δύο μελέτες που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, η πρώτη από την ΕΛΣΤΑΤ και η δεύτερη από το ΚΕΦίΜ, είναι η βαθιά απουσία ανταποδοτικότητας για αυτούς τους φόρους που καταβάλλουν οι πολίτες και μάλιστα για ζωτικής σημασίας υπηρεσίες, όπως η Υγεία και η Παιδεία.

Σύμφωνα με την Έρευνα Οικογενειακών Προϋπολογισμών έτους 2017, που δημοσιοποίησε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ), ποσοστό 7,3% των μέσων μηνιαίων δαπανών των ελληνικών νοικοκυριών κατευθύνθηκε πέρυσι για υπηρεσίες υγείας.

Βάσει αυτού του ποσοστού, η Ελλάδα κατατάσσεται ως η χώρα με την υψηλότερη ιδιωτική δαπάνη για την Υγεία μεταξύ των χωρών της Ευρώπης, με δεύτερη τη Βουλγαρία με ποσοστό 7,1% ενώ στον αντίποδα, στη Βρετανία, το αντίστοιχο ποσοστό διαμορφώνεται σε 1%, στην Ισπανία 3,4%, στην Ιταλία 4,8% κ.λπ.

Σε όσους, δε, επικαλεστούν την πολύχρονη κρίση ως αίτιο της κατάστασης αυτής, ας σημειωθεί ότι «προ κρίσης» και προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής, ήτοι το 2008, το αντίστοιχο μέγεθος διαμορφωνόταν στο 6,7% της μέσης μηνιαίας δαπάνης των νοικοκυριών, κατακτώντας έτσι και πάλι μία από τις υψηλότερες θέσεις στην ευρωπαϊκή κατάταξη.

Επειδή, δε, όπως είχε πει κάποτε μία «ψυχή», υπάρχουν ψέματα, μεγάλα ψέματα και… στατιστικές, ας σημειωθεί επίσης ότι η σχετική επιβάρυνση είναι σαφώς υψηλότερη για μονοπρόσωπα νοικοκυριά άνω των 65 ετών, διαμορφούμενη στο 13,4% της μέσης μηνιαίας δαπάνης.

Αντίστοιχα, στην Παιδεία τα ευρήματα είναι εξίσου απογοητευτικά.

Σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών - Μάρκος Δραγούμης (ΚΕΦίΜ), οι ελληνικές οικογένειες, πέρα από τους φόρους που καταβάλλουν, πλήρωσαν το 2016 επιπλέον από την τσέπη τους 1,5 δισ. ευρώ για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση των παιδιών τους, ή 0,85% του ΑΕΠ ή ποσοστό 38% της αντίστοιχης δημόσιας (3,9 δισ. ευρώ).

Όταν, δε, η Ελλάδα βρίσκεται λίγο κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ ως προς το ποσοστό των δαπανών για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση επί του ΑΕΠ, καθίσταται σαφές ότι το πρόβλημα δεν αφορά το ύψος του δημοόσιου χρήματος που καταβάλλεται αλλά το… αποτέλεσμα που αυτό παράγει.

Ως εκ του αποτελέσματος αυτού των δημοσίων σχολείων, τα ελληνικά νοικοκυριά αναγκάζονται να καταβάλλουν 1,5 δισ. ευρώ, επιπλέον των φόρων που ήδη πληρώνουν, για φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, ξένες γλώσσες και άλλες δαπάνες που σχετίζονται με τη μόρφωση των παιδιών τους, τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Συγκεκριμένα, η μέση ετήσια ιδιωτική δαπάνη ανά μαθητή δημοτικού σχολείου (εξαιρουμένων των διδάκτρων για ιδιωτικά σχολεία) το 2016 ήταν 315 ευρώ, το οποίο επιμερίζεται σε δαπάνες για ξένες γλώσσες (82%) και ακολουθούν τα φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα (12%), και οι λοιπές δαπάνες (4%).

Στη μέση εκπαίδευση, η μέση ετήσια ιδιωτική δαπάνη ανά μαθητή γυμνασίου ή λυκείου (εξαιρουμένων των διδάκτρων για ιδιωτικά σχολεία) το 2016 ήταν 1.548 ευρώ, με το μεγαλύτερο ποσοστό να αφορά φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα (65%) και να ακολουθούν οι ξένες γλώσσες (34%) και άλλες δαπάνες (1%).

Εάν προστεθεί, δε, το κόστος των διδάκτρων σε περίπτωση που αυτά τα νοικοκυριά έχουν στείλει τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο, τότε έχουμε… «διπλή ζημία», καθώς πληρώνονται από τη μία οι φόροι και επ’ αυτών αθροίζεται και το κόστος της εκπαίδευσης, συχνά δίχως τούτο να σημαίνει ότι δεν υπάρχει και το κόστος των φροντιστηρίων ή των ιδιαίτερων μαθημάτων…

Εάν όμως έχουν όντως έτσι τα πράγματα, φίλτατοι, τότε προφανώς η άκρη του νήματος  δεν πρέπει να αναζητηθεί μόνον στην υπερφορολόγηση -και στα σαφή προβλήματα που αυτή συνεπάγεται για την ανάπτυξη της οικονομίας ή το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών- αλλά κυριότερα στο πώς ξοδεύεται το χρήμα του κάθε φορολογούμενου πολίτη και στο αποτέλεσμα που παράγει.

Διότι εάν τα πράγματα λειτουργούσαν ως όφειλαν, τότε αυτό το επιπλέον χρήμα που αναγκάζεται να δαπανά η κάθε οικογένεια για υπηρεσίες υγείας και παιδείας θα όδευε για την κάλυψη άλλων αναγκών της, βελτιώνοντας έτσι τόσο το επίπεδο διαβίωσής της όσο και τα έσοδα του προϋπολογισμού…