Το ραντεβού του Μαΐου

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Όσοι υποστηρίζουν, δικαίως ή αδίκως, ότι η Ευρώπη τραβά τον λάθος δρόμο σε μία σειρά από ζητήματα, θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν -δια χειρός ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος- μία απάντηση τον προσεχή Μάιο.

Θα οδηγηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μία συντηρητικότερη προσέγγιση των πραγμάτων, ως απόρροια του εδάφους που αναμένεται να κερδίσουν ακροδεξιές και λαϊκιστικές φωνές, όπως αυτές της Λε Πεν, του Σαλβίνι και του Όρμπαν, ή τούτο συμβαίνει ήδη, όπως διαπιστώνουμε, για παράδειγμα, στη Γερμανία, όπου ο φόβος ενίσχυσης του ακραίου AfD ωθεί σε συντηρητική στροφή την κυβέρνηση συνασπισμού της οποίας προΐσταται η Α. Μέρκελ;

Πρόκειται, δε, για μία τάση η οποία αφορά αποκλειστικά στη Γερμανία ή υπάρχει ο κίνδυνος περαιτέρω διάχυσής της σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως -σε έναν βαθμό- ήδη διαπιστώνουμε;

Εάν είναι όντως αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων, τι θα σημάνει αυτό το γεγονός για μία χώρα όπως η δική μας, η οποία βρίσκεται αφενός στην «πρώτη γραμμή» του μεταναστευτικού/προσφυγικού κύματος και αφετέρου συγκαταλέγεται στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, που ακόμη αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένου, βεβαίως, του χρέους;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι, κατά πάσα βεβαιότητα, όχι πολλά.

Εάν «φημίζεται» για ένα πράγμα η ΕΕ είναι η απουσία ταχύτητας με την οποία προσεγγίζει τις εξελίξεις.

Ακόμη και εκεί όπου υπάρχει διαμορφωμένη πολιτική, κατόπιν μίας ενίοτε βασανιστικά δυσεύρετης ομοφωνίας, οι αποφάσεις αργούν να ληφθούν και πολύ περισσότερο να υλοποιηθούν, στην περίπτωση βεβαίως πού όντως υλοποιηθούν και δεν καταλήξουν όπως η υπόθεση του μεταναστευτικού, με διαφορετικές προσεγγίσεις εκ μέρους σειράς κρατών-μελών.

Το γεγονός αυτό, εξάλλου, αποτελεί και ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ΕΕ.

Υπό το πρίσμα αυτό, ίσως να μην είναι λάθος η προσέγγιση που ακολουθεί έναντι των ευρωεκλογών το ελληνικό εκλογικό σώμα, το οποίο τις αντιμετωπίζει είτε ως παρεμπίπτον γεγονός, είτε ως ευκαιρία επανάληψης των προτιμήσεων που έχει στις εθνικές εκλογές.

Αυτή τη φορά, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά και η διαφοροποιός παράμετρος έγκειται στο τι εκπροσωπούν και τι πρεσβεύουν οι δυνάμεις που θα αναμετρηθούν στην ευρωπαϊκή κάλπη.

Όσο άτολμη κι αναποτελεσματική κι αν αποδείχθηκε η παρούσα ευρωπαϊκή πολιτική στην αντιμετώπιση των μεταναστευτικών/προσφυγικών ροών, θα μπορούσε η απάντηση να είναι μία «περίκλειστη Ευρώπη», όπως αυτή που επιθυμούν Σαλβίνι και Λε Πεν; Και τι θα σημάνει αυτό για τις θεμελιώδεις αρχές και αξίες επί των οποίων οικοδομήθηκε η ΕΕ;

Αντίστοιχα, όσο ατελής κι αν είναι -ακόμη- η δομή της ευρωζώνης, μπορούν τα κράτη-μέλη της να αδιαφορούν για τους κανόνες της και να προχωρούν ελπίζοντας στη μελλοντική «διάσωσή» τους από τους «Ευρωπαίους εταίρους» τους;

Τι συμβαίνει, δε, όταν -ούτως ή άλλως- τα μεγέθη τους είναι πιθανώς απαγορευτικών διαστάσεων, όπως της Ιταλίας, για διασώσεις αυτής της μορφής;

Οι ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου ενδεχομένως θα δώσουν απαντήσεις σε πολλά από αυτά τα ερωτήματα, όμως, κατά πάσα βεβαιότητα θα καταστήσουν σαφές ότι η ώρα των αποφάσεων, ακόμη και για την Ευρώπη, έχει έρθει.

Ούτε «μισές» πολιτικές επί ζητημάτων ασφάλειας και άμυνας έχει πλέον την πολυτέλεια να διατηρεί η Ευρώπη αλλά ούτε και πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών έναντι των χωρών που μετέχουν στο ενιαίο νόμισμά της. Είτε αυτές λέγονται Γερμανία, είτε Ιταλία, είτε Ελλάδα.

Εάν, δε, το πολιτικό προσωπικό της ΕΕ δεν έχει αντιληφθεί το γεγονός αυτό, ας περιμένει τα αποτελέσματα του Μαΐου…