Η πανδημία, τα εμβόλια και... η πάρτη μας

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία ορίζεται ως  συνταγματική και νόμιμη η διαγραφή, από τους παιδικούς σταθμούς και τα νηπιαγωγεία των παιδιών που δεν έχουν εμβολιαστεί, κατόπιν άρνησης εκ μέρους των γονιών τους, δεν άργησε ούτε μία ημέρα.

Όχι μόνον επειδή η Ελλάδα, από κοινού με τη λοιπή υφήλιο, εισέρχεται οσονούπω στον αστερισμό του εμβολιασμού έναντι του κορωνοϊού εν μέσω συνεχιζόμενης συνωμοσιολογίας περί αυτού, όσο -κυριότερα-  επειδή η συγκεκριμένη απόφαση του ΣτΕ αγγίζει μία ιδιαίτερη χορδή της νεοελληνικής κοινωνίας. Την «πάρτη» μας!

Στο επίκεντρο της προσφυγής που απέρριψε το ΣτΕ βρισκόταν ένα επιχείρημα χαρακτηριστικό αυτού του ιδιότυπου «παρτακισμού»: αφού όλοι οι άλλοι είναι εμβολιασμένοι, εγώ γιατί να εμβολιαστώ;

Για την ακρίβεια, η υπόθεση αφορούσε στην κόρη κατοίκου Δήμου της Αν. Μακεδονίας, η οποία συγκαταλεγόταν μεταξύ τεσσάρων παιδιών που είχαν διαγραφεί από παιδικούς σταθμούς της ευρύτερης περιοχής, καθώς παρά τις ειδοποιήσεις των αρμοδίων των ιδρυμάτων προς τους γονείς τους, εκείνοι αρνήθηκαν να τα εμβολιάσουν για τις γνωστές παιδικές ασθένειες.

Στην προσφυγή του ο συγκεκριμένος γονιός υποστήριξε ότι το παιδί του «τιμωρείται» επειδή δεν δέχθηκε κάποια από τα εμβόλια καθώς του στερείται η κοινωνικοποίηση που θα λάμβανε μέσω του παιδικού σταθμού, απαραίτητη για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Υποστήριζε, δε, ότι σε βάρος του παιδιού του επιβάλλεται «... ένα επαχθές μέτρο, το οποίο δεν είναι αναγκαίο, αφού το παιδί είναι υγιές, δεν συντρέχει περίπτωση πανδημίας και τα υπόλοιπα παιδιά που είναι εγγεγραμμένα στον παιδικό σταθμό έχουν λάβει τα προβλεπόμενα εμβόλια».

Με άλλα λόγια, αφού όλοι οι άλλοι εμβολιάστηκαν και δημιούργησαν έτσι ένα ασφαλές περιβάλλον, γιατί πρέπει να υποβληθώ και «εγώ» στην ίδια βάσανο; 

Ίσως, για ορισμένους, αυτή η απορία να είναι εύλογη. Δεν ανταποκρίνεται όμως στη θεμελιώδη ανάγκη της ύπαρξης ισονομίας και ισότητας.

Εάν το περιβάλλον του παιδικού σταθμού είναι ασφαλές και ελεύθερο μεταδοτικών ασθενειών, τούτο συνέβη επειδή τα λοιπά παιδιά υποβλήθηκαν σε εμβολιασμό και το ενδεχόμενο να απαλλαγεί από αυτή την υποχρέωση ένα τρίτο παιδί που επιθυμεί να φοιτήσει μαζί τους, δημιουργεί μία εύλογη αδικία εναντίον τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, το ΣτΕ απέρριψε ως αβάσιμους όλους τους ισχυρισμούς των γονέων και έκρινε συνταγματική και νόμιμη την απόφαση του δήμου για διαγραφή της ανήλικης από τον παιδικό σταθμό, υπογραμμίζοντας ότι «θα αντέκειτο στην αρχή της ισότητας η αξίωση προσώπου να μην εμβολιαστεί, επικαλούμενο ότι δεν διατρέχει ατομικό κίνδυνο, εφόσον διαβιώνει σε ασφαλές περιβάλλον οφειλόμενο στο γεγονός ότι τα άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του έχουν εμβολιαστεί».

Στον απόηχο αυτής της υπόθεσης και ενώ οδεύουμε προς τους μαζικούς εμβολιασμούς κατά του κορωνοϊού, οι οποίοι αν και δεν θα είναι υποχρεωτικοί, όπως έχει ανακοινωθεί, ενδέχεται να καταστούν ως τέτοιοι για συγκεκριμένα εργασιακά περιβάλλοντα πέραν των υγειονομικών (Ένοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας, ιπτάμενο προσωπικό αεροπορικών εταιρειών κ.α.), είναι απόλυτα χρήσιμο να θυμόμαστε ότι ορισμένοι δεν είναι «πιο ίσοι» από άλλους.

Όπως επίσης είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι η επίτευξη ενός ασφαλούς περιβάλλοντος και της περίφημης «ανοσίας αγέλης» στη χώρα μας είναι δουλειά όλων μας και όχι μόνον των πολλών χάριν των λίγων! Αν και για ορισμένους είναι βέβαιον: όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα!