Παροχές, ανάγκες και οίκοι αξιολόγησης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Η παρότρυνση του επικεφαλής της αποστολής της ΕΚΤ στην Ελλάδα Mάρτιν Μπάιστερμπος να μεταρρυθμιστούμε για να εξασφαλίσουμε την περιζήτητη επενδυτική βαθμίδα από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας μπορεί να είναι απολύτως ορθή, αφορά όμως μόνον τη μισή αλήθεια. 

Η άλλη μισή άπτεται των αιτίων της ελληνικής χρεοκοπίας και συνοψίζεται σε μία λέξη: αξιοπιστία. Εσχάτως, δε, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, η χώρα μας κάνει ό,τι μπορεί ώστε να την απολέσει εκ νέου.

Για παράδειγμα, υφίσταται ή όχι ένας βαθμός οξύμωρου στη διαβεβαίωση που παρείχε ο φίλτατος υπουργός επί των Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας ότι «εάν υπάρξει πρόσθετος (σ.σ. δημοσιονομικός)  χώρος, αυτός θα αποδοθεί στην κοινωνία», όταν ο ίδιος αφενός παραδέχεται, μιλώντας στην ΕΡΤ,  ότι «έχει αυξηθεί το κόστος δανεισμού από τις αγορές για όλες τις χώρες της Ευρώπης. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη δημοσιονομική πολιτική μας», αλλά και όταν η αύξηση αυτού του κόστους δανεισμού εμφανίζεται ήδη να φρενάρει τις νέες εκδόσεις χρέους εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου; 

Μολονότι η διαβεβαίωση του φίλτατου κ. Σταϊκούρα ότι «πάντα ενεργούμε με βάση τον δημοσιονομικό χώρο και ότι θα πρέπει το κάθε μέτρο να πηγαίνει στον πολίτη και για να υπάρχει ιδιαίτερη μέριμνα για τα πιο ευάλωτα νοικοκυριά», είναι απολύτως θεάρεστη, πώς είναι δυνατόν να περνά απαρατήρητο ότι ήδη υπερβαίνουμε εαυτόν σε ό,τι αφορά στη μείωση φόρων όπως ο ΕΝΦΙΑ;

Όταν ο ίδιος παραδέχεται ότι «αυτός ο δυνητικός δημοσιονομικός χώρος εκτιμούμε ότι υφίσταται και έχει ήδη αξιοποιηθεί, διότι όταν είχαμε στον προϋπολογισμό 70 εκατομμύρια μείωση του ΕΝΦΙΑ, προχωρήσαμε σε 350 εκατομμύρια μείωση του ΕΝΦΙΑ. Αυτομάτως, δηλαδή, περίπου 280-300 εκατομμύρια πρόσθετα στον προϋπολογισμό αξιοποιήθηκαν επ' ωφελεία του πολίτη...», τότε τα πράγματα δεν έχουν ήδη... πάρει τον δρόμο τους και δη στο πλαίσιο της άτυπης προεκλογικής περιόδου που ήδη διανύουμε;

Ουδεμία αμφιβολία υπάρχει ότι η παρούσα κυβέρνηση όφειλε να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια ούτως ώστε, αφενός, να ανταποκριθεί στις προεκλογικές της δεσμεύσεις ως προς τη μείωση του ΕΝΦΙΑ και αφετέρου, να σταθεί στο πλευρό των πλέον ευάλωτων νοικοκυριών ως βακτηρία έναντι του κύματος αυξήσεων, ιδίως στα ενεργειακά τιμολόγια.

Όμως, όλα αυτά έχουν ένα τίμημα. Κατ’ αρχάς, αξιοπιστίας -όχι έναντι των προεκλογικών υποσχέσεων της κυβέρνησης αλλά της δυνατότητας της χώρας να ανταποκριθεί ευχερώς στις οικονομικές της υποχρεώσεις- και δευτερευόντως, στο επιτόκιο που θα κληθεί να καταβάλει για κάθε νέο δανεισμό της από τις αγορές.   Μολονότι το ετήσιο κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους δεν ξεπερνά το 10% του ΑΕΠ για τα επόμενα 40 χρόνια, καθώς το μέσο επιτόκιο των κρατικών ομολόγων διαμορφώνεται στο 1,36%, η εξασφάλιση της επενδυτικής βαθμίδας είναι καταλυτικής σημασίας για τη δυνατότητα διατήρησης αυτού του κόστους σε χαμηλά και εντέλει βιώσιμα επίπεδα.

Έτσι, λοιπόν, όταν δηλώνουμε δημοσίως ότι, ελέω της όποιας ανάπτυξης καταγράφει η οικονομία, διαθέτουμε επιπρόσθετο δημοσιονομικό χώρο ώστε να ασκήσουμε κοινωνική πολιτική, ανεβάζοντας την «ταρίφα» από τα 70 εκατ. ευρώ στα 350 εκατ. ευρώ,  αντί να μειώνουμε το χρέος, τότε αναλαμβάνουμε, πρώτον, ένα ρίσκο αξιοπιστίας και δεύτερον, την ευθύνη να υπερακοντίσουμε στις λοιπές παραμέτρους της εξίσωσης.

Αυτές, δε, σαφώς συμπεριλαμβάνουν τις μεταρρυθμίσεις, όπου ήδη παρατηρείται κόπωση…