Ποτέ μη λες ποτέ, Ρετζέπ

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Αν και είναι από πολλού χρόνου σαφές ότι η Άγκυρα μπορεί να κατανοήσει και σέβεται μόνο τη γλώσσα της ισχύος, ο διάλογος με τη γείτονα οφείλει να είναι, υπό κανονικές συνθήκες, επιδίωξη της ελληνικής πλευράς.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, το διαβόητο «Μητσοτάκης γιοκ» που έχει εκφέρει ο Τούρκος πρόεδρος Ρ.Τ. Ερντογάν και το «νταηλίκια γιοκ» που εισέπραξε ως απάντηση από τον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη υπονομεύουν τη δυνητική ευκαιρία των δύο κρατών να επιλύσουν κατά τρόπο ειρηνικό τη μόνη πραγματική μεταξύ τους διαφορά, περί υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, θέτοντας έτσι -κατά πάσα βεβαιότητα- στο περιθώριο τις όποιες λοιπές διεκδικήσεις της Άγκυρας.

Αυτή η δυνητική αξία του διαλόγου, εξάλλου -όπως και η προσπάθεια της γείτονος να κλείσει μέτωπα- κίνησε την προσπάθεια αποκατάστασης, αν όχι ομαλοποίησης, των σχέσεών της με το Ισραήλ και εσχάτως με την Αίγυπτο.

Η υφήλιος, φίλα προσκείμενη προς το άθλημα του ποδοσφαίρου και μη, παρακολούθησε την προηγούμενη Κυριακή την πρωτοφανή, όπως χαρακτηρίστηκε, χειραψία μεταξύ του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Αιγυπτίου ομολόγου του, Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, η οποία, σύμφωνα με ανακοίνωση της αιγυπτιακής προεδρίας, σφράγισε την «αρχή της ανάπτυξης των σχέσεων», μετά από μια δεκαετία αποξένωσης μεταξύ των δύο πλευρών.

Ο αποδεδειγμένος υπέρμαχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και μέγας σύμμαχος και ομοϊδεάτης του εκλιπόντος προέδρου της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, είχε διαβεβαιώσει τους πάντες κατά το παρελθόν ότι «δεν θα μιλήσει ποτέ» σε «κάποιον σαν» τον Σίσι, ο οποίος ως γνωστόν ανέτρεψε τον Μόρσι με πραξικόπημα το 2013 και άσκησε διώξεις κατά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Πριν κλείσει δεκαετία και αφού η Τουρκία έβρισκε σταθερά απέναντί της, τόσο στις ενεργειακές της επιδιώξεις στην Αν. Μεσόγειο όσο και στη Λιβύη, την Αίγυπτο, ο Ερντογάν όχι μόνο μίλησε στον Σίσι αλλά είχε και θερμή χειραψία μαζί του, η οποία δύναται να οδηγήσει σε αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών. Πρόκειται εξάλλου για εκπεφρασμένη επιθυμία του Τούρκου προέδρου.

Μολονότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα συνεχίζει να στέκει ως ογκόλιθος ανάμεσα στην Άγκυρα και το Κάιρο, οι δύο πλευρές απολαμβάνουν εμπορικές συναλλαγές της τάξης των 11,1 δισ. δολ. ετησίως και θα μπορούσαν, εφόσον οι συνθήκες είναι πρόσφορες ως προς αυτό, να βρουν και άλλα πεδία συναίνεσης, στον ενεργειακό ή άλλους τομείς.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, οι μεγαλοστομίες του παρελθόντος υποχώρησαν χάριν της προοπτικής ικανοποίησης των επιδιώξεων αμφοτέρων των πλευρών, στον βαθμό που τα πράγμα συνεχίσουν να εξελίσσονται κατά τρόπο ομαλό στις μεταξύ τους σχέσεις. Διότι έδαφος υπαναχωρήσεων πάντα υπάρχει, όπως κατέστη σαφές και από την εκ νέου ταλανιζόμενη σχέση Τουρκίας - Ισραήλ, εξαιτίας της συνεχιζόμενης υποστήριξης της Άγκυρας προς την τρομοκρατική οργάνωση Χεζμπολά.

Έτσι, λοιπόν, αν και επί του παρόντος δεν διαφαίνεται προοπτική αυτού του είδους, η Αθήνα οφείλει να είναι έτοιμη να εκμεταλλευτεί όποια τυχόν πρωτοβουλία αναδυθεί, εκ μέρους φερειπείν των πέραν του Ατλαντικού συμμάχων μας, για την επανέναρξη του διαλόγου με την εξ ανατολών γείτονα. Από τη θέση ισχύος που έχει εξασφαλίσει κατά τα τελευταία έτη η Ελλάδα, οφείλει να είναι πρόθυμη να προσέλθει στο τραπέζι του διαλόγου, στον βαθμό που τερματιστούν μυωπικές προσεγγίσεις εκ μέρους της γείτονος, όπως το «Μητσοτάκης γιοκ».

Εν πάση περιπτώσει, είδαμε ότι τα «ποτέ» έχουν διορία λήξης…