Δείγματα πολιτικού πολιτισμού

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!

Υπό άλλες συνθήκες, ενδεχομένως, να άγγιζε, τα όρια της «μη είδησης». Να αφορούσε, δηλαδή, κάτι που θα θεωρούσαμε ως σύνηθες και δεδομένο, το οποίο δεν θα έχρηζε ιδιαίτερης ειδησεογραφικής κάλυψης, πέραν της στοιχειώδους.

Ωστόσο, η χθεσινή συνάντηση του κ. Στέφανου Κασσελάκη με τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη έτυχε ευρείας δημοσιότητας και ορθά. Όχι μόνον διότι επρόκειτο για την πρώτη συνάντηση του νεοεκλεγέντος προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ, όσο κυριότερα διότι αντικατόπτρισε την ύπαρξη πολιτικού πολιτισμού στις μεταξύ τους σχέσεις.

Οι δύο πολιτικοί άνδρες προφανώς στέκουν σε διαφορετικά πολιτικά στρατόπεδα και εκπροσωπούν διαφορετικούς ιδεολογικούς χώρους, όσο κι αν οι παραδοσιακές οριοθετήσεις ως προς αυτούς τους χώρους έχουν ατονήσει στις ημέρες μας.

Παρά ταύτα, θυμίζοντας άλλες εποχές, διαθέτουν τον αστικό πολιτισμό και -ίσως κυριότερα- τον πολιτικό πολιτισμό να συναντηθούν στο πλαίσιο μίας κίνησης συμβολικής αλλά και ουσιαστικής αναγνώρισης του ρόλου που εις έκαστος διαδραματίζει στο πολιτικό παίγνιο της χώρας. Αναγνωρίζουν, δηλαδή, ότι είναι πλέον συνομιλητές. Τόσο θεσμικά όσο και ανθρώπινα.

Παραδείγματα απουσίας αυτού του πολιτικού πολιτισμού στον τόπο μας έχουν υπάρξει έως τώρα πολλά και δεν χρειάζεται να τα μνημονεύσουμε. Αυτό που αξίζει, ωστόσο, μνείας είναι ότι συναντήσεις όπως αυτές είναι χρήσιμες, αν όχι και απαραίτητες, για περιπτώσεις κατά τις οποίες απαιτείται μία ευρύτερη συναίνεση εκ μέρους των πολιτικών εκπροσώπων της χώρας, επί κρίσιμων ζητημάτων όπως τα εθνικά.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση, μας απομακρύνουν από φαινόμενα που βιώσαμε κατά το πρόσφατο ή και το απώτερο παρελθόν, στη διάρκεια των οποίων, πολιτικοί πρωταγωνιστές έφθασαν μέχρι του σημείου να ζητήσουν έως και τη φυλάκιση των πολιτικών τους αντιπάλων, αναφερόμενοι σε κατηγορίες που αυτοί αντιμετώπιζαν, ξεπερνώντας έτσι… τυπικότητες όπως το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και δυναμιτίζοντας το τότε πολιτικό κλίμα.

Αποτελεί, δε, στοιχείο μάλλον οξύμωρο, ότι την ημέρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης συναντούσε στο πρωθυπουργικό γραφείο στη Βουλή τον Στέφανο Κασσελάκη, στην αίθουσα της Ολομέλειας κονταροχτυπιόταν με τον Νίκο Ανδρουλάκη, από τον οποίο ακόμη αναμένει πρόσκληση συνάντησης, μετά την εκλογή του στη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, περίπου προ διετίας.

Θα δυσχεράνει τους δύο συγκεκριμένους πολιτικούς άνδρες να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι, σε περίπτωση μιας εθνικής κρίσης, η απουσία ενός προγενέστερου τετ α τετ μεταξύ τους; Προφανώς όχι ή τουλάχιστον αυτό θέλουμε να πιστεύουμε. Θα βοηθούσε, όμως, στο πολιτικό κλίμα των ημερών και ίσως να μας γλίτωνε από μαθήματα πολιτικής ιστορίας, όπως αυτά τα οποία παραδόθηκαν χθες στη Βουλή, αναφορικά με το Μεσανατολικό και τον χρόνο αναγνώρισης του κράτους του Ισραήλ από την Ελλάδα.

Εντέλει, θα επέτρεπε ενδεχομένως την εξεύρεση του όποιου κοινού τόπου υφίσταται μεταξύ των δύο, όμορων πλέον, πολιτικών χώρων που εκπροσωπούν οι κ.κ. Μητσοτάκης και Ανδρουλάκης, ώστε να υπάρξει συμπόρευση σε ζητήματα μείζονος σημασίας.

Ο δρόμος της πόλωσης, βέβαια, είναι ευχερέστερος καθώς βοηθά στη συσπείρωση των ψηφοφόρων και για αυτόν τον λόγο ακολουθείται συχνότερα στην Ελλάδα, όσο κι αν στερεί το εκλογικό σώμα και τη χώρα από τα οφέλη των πρόσκαιρων ή και μονιμότερων πολιτικών συναινέσεων.

Υπ’ αυτό το πρίσμα, η χθεσινή συνάντηση Μητσοτάκη - Κασσελάκη είναι σαφώς άξια μνείας και επικρότησης.