Ο Γιαννάκης και τα φθηνά χαρτιά της κρίσης

Trading ή μακροπρόθεσμη διακράτηση μετοχών. Θεμελιώδη ή τάση; Μετοχές ή ομόλογα; Σύννεφο τα ερωτήματα για τον φίλτατο Γιαννάκη, ο οποίος μάλλον υποψιάζεται τις απαντήσεις…..

Δημοσιεύθηκε: 2 Απριλίου 2009 - 04:50

Ν. Γ. Δρόσος [email protected]

Ο Γιαννάκης και τα φθηνά χαρτιά της κρίσης

Φίλτατοι, καλή σας ημέρα

«Α, πα, πα. Με τίποτε, δεν κατεβαίνω σήμερα στο κέντρο.
Πορείες, διαδηλώσεις κίνηση, φασαρία. Α, πα, πα. Ξέχασέ το» αποκρίθηκε ο καλός μου φίλος και πιστός χρηματιστηριακός συνοδοιπόρος Ιωάννης, στην πρότασή μου για καφέ σε γνωστό στέκι του Κολωνακίου, εν ώρα… απεργίας.

«Νίκο μου, κοίταξε να δεις. Εσείς οι δημοσιογράφοι, ούτως ή άλλως αργόσχολοι είστε και ολημερίς γυρνάτε από καφενείο σε καφετέρια και από γεύμα σε συνεστίαση, με πρόσχημα την αλίευση της… είδησης. Έλα όμως, που υπάρχουν και σκληρά εργαζόμενοι», πρόσθεσε.

«Πώς θα την βγάλω την τυρόπιτα αν δεν κάνω «trading» Νίκο; Πώς;», είπε με ύφος εμφανώς οργισμένο.

«Και όλα αυτά που μου λες συχνά πυκνά για αποτελέσματα εταιριών, υγιή θεμελιώδη και μακροπρόθεσμους ορίζοντες, όταν αναφέρεσαι στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζω την αγορά, ξέρεις ότι είναι κουραφέξαλα…. Αν δεν την παίξεις την αγορά δεν γίνεται τίποτε» , πρόσθεσε σχεδόν απνευστί.

Τον κοιτούσα, αμίλητος.

«Εσύ δεν είσαι που μου έλεγες ότι πρέπει να έχω μακροπρόθεσμο ορίζοντα, να διαλέγω τις εταιρίες προσεκτικά κοιτώντας όχι μόνον τους κυριότερους θεμελιώδεις δείκτες (σχέση τιμής προς κέρδη, τιμής προς λογιστική αξία, δείκτες ρευστότητας, κτλ.) αλλά και την ποιότητα της διοίκησης τους; Εσύ δεν είσαι;».

«Ναι», ψέλλισα.

«Εσύ δεν είσαι που μου έλεγες ότι αν διαλέξω το χαρτοφυλάκιό μου καλά και έχω καλή διασπορά των τοποθετήσεών μου, ώστε να μπορώ να εκμεταλλευτώ και τυχόν ευκαιρίες, θα τα πάω καλά;»

«Εγώ», τόλμησα να απαντήσω.

«Και το τελευταίο. Το αμίμητο. Εσύ δεν είσαι που μου έλεγες να μην κάνω «τρέηντινγκ» και να μην έχω ορίζοντα μίας συνεδρίασης, αλλά πολλών ετών στις τοποθετήσεις μου;».

«Ναι, βρε Γιαννάκη εγώ ήμουν», είπα ενώ ήδη σιγόβραζα από μέσα μου και πρόσθεσα «Πού το πάς το πράγμα;».

«Ε λοιπόν Νίκο, στην αγορά που τόσο θαυμάζεις και από την πορεία της οποίας κρίνεται η τύχη όλων των υπολοίπων, στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ξέρεις ποια ήταν η καλύτερη επένδυση τα τελευταία 10-12 χρόνια;».

«Ποια, Γιάννη;», τον ρώτησα.

«Τα ομόλογα, Νίκο μου. Τα ομόλογα. Ότι κέρδη είχαν κάνει από το 1997 οι μετοχές τα διέγραψαν κατά την τρέχουσα κρίση, αναδεικνύοντας τις τοποθετήσεις σε αυτά τις πλέον αποδοτικές και βεβαιότατα τις πλέον ασφαλείς… Αφού ούτε κεφάλαιο χάνεις, ούτε τίποτε…».

«Ναι, βρε Γιαννάκη. Έτσι είναι τα πράγματα. Και δεν θα σου μιλήσω ούτε για το πρωτοφανές της κρίσης, ούτε για τη βιαιότητα που συγκλόνισε τη διεθνή χρηματιστηριακή ζωή, ούτε για τίποτε από όλα αυτά.

Ένα και μόνον ένα πράγμα θα σου θυμίσω. Σε όλη αυτήν την εξίσωση που προανέφερες υπάρχει και η παράμετρος «τιμή». Υπάρχει η έννοια της αξίας (Χρηματιστήριο Αξιών λεγόταν κάποτε…) και υπάρχει και η έννοια της τιμής», του είπα και συνέχισα.

«Δεν έχει σημασία μόνον η ποιότητα του «χαρτιού» ή της «αξίας» (όπως θέλεις πέστο…) αλλά και η τιμή. Για δες τώρα τις τιμές Γιαννάκη. Δες τες και κάνε τις επιλογές σου, ξανά και με ορίζοντα. Διότι κάποια στιγμή η κρίση θα τελειώσει Γιαννάκη… και τότε όλα θα γίνουν… ακριβότερα», του είπα, απομακρυνόμενος με κατεύθυνση γνωστό «καφέ του Κολωνακίου…

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.