Αν πιστέψουμε τις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ο υπουργός οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας είναι ίσως ο καλύτερος σύμμαχος της τρόικας εντός της κυβέρνησης. Έχουμε επίσης την αίσθηση ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου συμμερίζεται αυτή την αντίληψη.
Όμως, μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως φαίνονται.
Οι πιο προσεκτικοί θα παρατήρησαν την προηγούμενη εβδομάδα την ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο οικονομικών με αφορμή την θέση που διατύπωσε το ΔΝΤ στο Fiscal Monitor για το ελληνικό δημοσιονομικό κενό του 2014. H ανακοίνωση του υπουργείου ανέφερε το προφανές ότι δηλαδή δεν σχολιάζει εκθέσεις.
Όμως, δεν παρέλειψε να ρίξει «μπηχτή» στο Ταμείο για τις λανθασμένες εκτιμήσεις του παρελθόντος σχετικά με το ύψος του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή κ.τλ.
Ήταν τυχαίο; Μάλλον όχι.
Η ανακοίνωση εξέφραζε μια πικρία του υπουργού και άλλων που θεωρούν ότι νέα δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας δεν θα χρειασθούν και η συζήτηση για νέα μέτρα υπονομεύει την αξιοπιστία της κυβέρνησης και το κλίμα στην οικονομία.
Όμως, ίσως υπάρχει κάτι ακόμη.
Στην Αθήνα δεν μπορεί να μην γνωρίζουν πώς αξιολογούν την κατάσταση και τις επιδόσεις του υπουργείου οικονομικών στελέχη του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον. Ο λόγος είναι απλός. Οι άνθρωποι του ΔΝΤ θέλουν το πρόγραμμα προσαρμογής να εφαρμόζεται πλήρως και δυσανασχετούν όταν αυτό δεν συμβαίνει.
Γι' αυτούς, ο χρεωμένος θα πρέπει να κάνει ότι έχει συμφωνήσει και του ζητά ο πιστωτής. Αν αυτό δεν συμβαίνει, ο αρμόδιος υπουργός οικονομικών χρεώνεται τις καθυστερήσεις κ.τλ.
Ακόμη λοιπόν κι αν αναγνωρίζουν στο ΔΝΤ ότι ο κ. Στουρνάρας ξέρει οικονομικά και είναι καλύτερος από τους προκατόχους του δεν φαίνεται να αξιολογείται, από ορισμένα τουλάχιστον στελέχη του, όπως θα περίμενε κάποιος αν διάβαζε τις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Μερικοί πάνε ακόμη ένα βήμα παραπέρα, φέρνοντας στο νου τα θετικά σχόλια του κ. Στουρνάρα για τον κ. Σόιμπλε και τις διαφωνίες του ΔΝΤ με την ΕΕ σχετικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Ο κ. Στουρνάρας, ισχυρίζονται, έχει επιλέξει στρατόπεδο ανάμεσα στην ΕΕ και το ΔΝΤ, έστω και αν ο ίδιος μάλλον θα προτιμούσε το «κούρεμα» του χρέους.