Είναι αλήθεια πως το πρώτο πράγμα που έρχεται στο νου κάποιου όταν ακούει για ελληνικά νησιά και ιδιαίτερα τις Κυκλάδες και του Αργοσαρωνικού είναι οι καλοκαιρινές διακοπές. Όμως, κάποια νησιά έχουν την δική τους επενδυτική ιστορία.
Η Ύδρα, το νησί που άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του 1950 με την ταινία «Το παιδί και το δελφίνι» με την Σοφία Λόρεν, είναι ένα από τα αυτά.
Ένας από αυτούς ήταν ο βρετανός επιχειρηματίας Ρίτσαρντ Μπράνσον της Virgin και της Galactica. Όπως ο ίδιος έχει πει σε Έλληνα δημοσιογράφο την προηγούμενη δεκαετία ανακάλυψε την άγνωστη σε εκείνο Ύδρα, «κυνηγώντας» ένα κορίτσι που είχε ερωτευθεί, αλλά τον εγκατέλειψε για να ακολουθήσει τον μουσικό μιας μπάντας.
Ο Μπράνσον έμαθε στην Αγγλία πως το κορίτσι ήταν στο άγνωστο σε εκείνον νησί της ‘Υδρας και ήλθε στο νησί για να την βρει. Μαγεύτηκε από την Ύδρα και ποτέ δεν την ξέχασε. Όταν λοιπόν απέκτησε οικονομική επιφάνεια αγόρασε μια σημαντική έκταση με κτίριο και είχε σχέδια να κάνει μια μεγάλη επένδυση.
Άνθρωποι που είχαν δει το σχέδιο αναφέρουν ότι ήταν απλά και εντυπωσιακό ταυτόχρονα, σεβόμενο την παράδοση και την αρχιτεκτονική του νησιού.
Όμως, βρήκε τοίχο. Για 10 χρόνια και πλέον προσπάθησε να υλοποιήσει το σχέδιό του, αλλά δεν τα κατάφερε με αποτέλεσμα να απογοητευθεί και να αποχωρήσει.
Ο Μπράνσον βρήκε ένα άλλο νησί -νομίζουμε κάπου στην Καραϊβική- και η Ύδρα έχασε μια σημαντική επένδυση με «ουρά».
Είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα διάσημων ανθρώπων, επιχειρηματιών και άλλων, που απέτυχαν να υλοποιήσουν σημαντικές επενδύσεις που σέβονται το περιβάλλον και τις παραδόσεις.
Η κυβέρνηση διαλαλεί πως θέλει να προσελκύσει ξένες επενδύσεις για να δοθεί ώθηση στην ελληνική οικονομία. Ο χρόνος θα δείξει αν η φιλοδοξία της θα υλοποιηθεί ή η γραφειοκρατία θα θριαμβεύσει ακόμη μια φορά.