Μέχρι σήμερα, όσες ελληνικές χρηματιστηριακές εταιρείες θέλουν να αναλάβουν εργασίες market making («ειδικού διαπραγματευτή») σε ξένα χρηματιστήρια καλούνται -εκτός των άλλων- να αντιμετωπίσουν ένα έντονα αποτρεπτικό περιβάλλον.
Και αυτό γιατί κάθε φορά που πουλάνε τίτλους στις ξένες αγορές (συχνότατη δραστηριότητα για έναν market maker) θα πρέπει να επιβαρύνονται με το τέλος επί των πωλήσεων τίτλων, πράγμα το οποίο δεν ισχύει για τους ξένους ανταγωνιστές τους.
Το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο. Ο συγκεκριμένος φόρος όχι μόνο «σκότωσε» τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, αλλά δεν απέφερε και τίποτα στο μέτωπο των εσόδων.
Ο φόρος για τον φόρο, ή αλλιώς, μηδέν από μηδέν, μηδέν…
Το παρήγορο είναι πως κάποιος στην κυβέρνηση αντιλήφθηκε -έστω και μετά από ενημέρωσή του από παράγοντες της αγοράς- το μέγεθος της μακρόχρονης αυτής γκάφας και τώρα προωθείται διάταξη για την κατάργηση του συγκεκριμένου φόρου.
Μήπως και αναπτύξουν κάποιες νέες δραστηριότητες οι ελληνικές ΑΧΕΠΕΥ (κυρίως οι τραπεζικές και λίγες ακόμη) και έτσι διασωθεί καμιά θέση εργασίας στον πολύπαθο κλάδο…
ΥΓ: Ένα ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο που θα μπορούσε να παραθέσει ο ΣΜΕΧΑ είναι το πόσο δραστικά μειώθηκαν οι θέσεις εργαζομένων-συνεργατών στον κλάδο (μιλάμε για κανονικότατες απολύσεις και όχι για πακέτα εθελούσιας εξόδου, που είδαμε π.χ. στις τράπεζες) κατά την περίοδο της κρίσης.
Ίσως τότε γίνει αντιληπτό πως ο συγκεκριμένος κλάδος συγκαταλέγεται σε εκείνους που επλήγησαν πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο…