F. Bolkestein: Άφήστε την αγορά να διαλέξει

Άρθρο– παρέμβαση για τις επεμβάσεις Γαλλίας και Γερμανίας για τη σύσταση εθνικών ”πρωταθλητών”, από τον Επίτροπο Fritz Bolkestein, ο οποίος επικρίνει έντονα, ως οπισθοδρομικές, τις εθνικές παρεμβατικές προσπάθειες και υπεραμύνεται της Συνθήκης της Λισσαβόνας.

Δημοσιεύθηκε: 14 Ιουνίου 2004 - 18:32

του Frits Bolkestein (*)

Με όλη την πρόσφατη συζήτηση σε Γαλλία και Γερμανία για τη δημιουργία βιομηχανικής πολιτικής για την προώθηση των εθνικών πρωταθλητών, δεν μπορώ να μη νιώσω πως ζω μια στρέβλωση του χρόνου. Πρέπει να τσιμπηθώ για να σιγουρευτώ πως δεν επέστρεψα στη δεκαετία του ’60, του ’70 ή ακόμη και στο καθεστώς του Jean Baptiste Colbert στη Γαλλία του Λουδοβίκου XIV. Το ”J’interviens, donc je suis” (σ.τ.μ. Παρεμβαίνω, άρα υπάρχω) φαίνεται να είναι το τελευταίο Γαλλογερμανικό μοτίβο.

Οι παρεμβατικές βιομηχανικές πολιτικές δεν μπορούν να δουλέψουν γιατί οι γραφειοκράτες και οι πολιτικοί δεν μπορούν να μαντέψουν τις τάσεις της αγοράς. Τείνουν να επιλέγουν ”καμένα χαρτιά” και όχι ηγέτες.

Ρίξτε μια ματιά στο γαλλικό Plan Calcul του 1960, που αφορούσε τη διαμόρφωση ενός μεγάλου κατασκευαστή υπολογιστών επί γαλλικού εδάφους. Mauvais plan, mauvais calcul (σ.τ.μ. Άσχημος υπολογισμός, άσχημα αποτελέσματα). Κόστισε μια περιουσία στους Γάλλους φορολογούμενους πολίτες.

Το αποτέλεσμα είναι, επιτυχημένες εταιρίες που ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πρέπει να επιχορηγούν τις προβληματικές εταιρίες που επιλέγουν οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες.

Το ”κλειδί” για την ευημερία, έγκειται στην διασφάλιση των βέλτιστων συνθηκών για επιχειρηματικές επενδύσεις, ιδίως στους καινοτόμους τομείς. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο ισχυρός ανταγωνισμός. Όταν οι εταιρίες αντιμετωπίζουν έντονο ανταγωνισμό ή την απειλή της εξαγοράς, πιέζονται να καινοτομούν και να παράγουν καλύτερα ποιοτικά προϊόντα σε χαμηλότερες τιμές.

Όταν οι εταιρίες προστατεύονται από τον ανταγωνισμό, η ζωή είναι εύκολη και δεν χρειάζεται να συμβαδίζουν με τις εξελίξεις του κλάδου. Εάν δεν κρατηθούν στη ζωή από τις κυβερνήσεις, εν τέλει αποτυγχάνουν, αφήνοντας πολύ κόσμο χωρίς εργασία.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οφείλουμε να συνεχίσουμε τον περιορισμό των φραγμών μεταξύ των εθνικών αγορών και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα εμπόδια στον υγιή ανταγωνισμό. Μια ενιαία αγορά, η οποία αποτελείται από 450 εκ. καταναλωτές, είναι ιδανική για την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των οικονομιών κλίμακας από τις επιχειρήσεις.

Αυτό είναι και ο λόγος που η όλη στρατηγική που συμφωνήθηκε ομόφωνα από τους ευρωπαίους ηγέτες στη Λισσαβόνα το 2000, βασίζεται στην δημιουργία ιδανικών συνθηκών αγοράς για τη βιομηχανία και το εμπόριο, ώστε να καταστήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, την πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου, μέχρι το 2010. Ωστόσο, ακούγοντας τις τελευταίες δηλώσεις Γάλλων και Γερμανών πολιτικών, νομίζει κανείς πως η στρατηγική αυτή δεν υπήρξε ποτέ.

Η σύσταση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς δεν εξαφάνισε τις σπασμωδικές κινήσεις προστατευτισμού. Μετά από ώρες συζήτησης με τους ευρωπαίους υπουργούς πρόσφατα, ώστε να κάνουμε ευκολότερη την προσφορά επαγγελματικών υπηρεσιών σε όλες τις χώρες της Ε.Ε., σχολίασα πως ο περιορισμός των φραγμών μέσα στην ενιαία αγορά είναι σαν την εξαγωγή του δοντιού– μια αιματηρή και επίπονη εργασία.

Οι υπερασπιστές των κεκτημένων συμφερόντων και των βολικών επιχειρηματικών συμφωνιών κάνουν ”όλα τα κόλπα” για να αντισταθούν στο άνοιγμα των αγορών. Οι προειδοποιήσεις για αποβιομηχανοποίηση είναι απλά το τελευταίο αστείο στην προσπάθεια αποτροπής του ανταγωνισμού.

Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70, η απειλή ήταν η Ιαπωνία. Τώρα, κρίνοντας από τις Γαλλογερμανικές εκκλήσεις για ελαχιστοποίηση των επιχειρηματικών φορολογήσεων, είναι οι νέες χώρες- μέλη.

”Εάν δεν αυξήσετε την εταιρική φορολόγηση, θα περικόψουμε τα κεφάλαια στήριξης των χωρών σας”, ήταν η πρόσφατη γερμανική απειλή. Αλλά, γιατί να περιορισθούμε στην εταιρική φορολόγηση; Γιατί να μη ζητήσουμε από τους γείτονές μας, να σεβαστούν και τον βασικό μισθό στις χώρες μας, εάν θέλουμε όντως να τις περιορίσουμε;

Όλα αυτά αποτελούν πολύ άσχημα μηνύματα για τα νέα μέλη: ”Σας θέλαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να διασφαλισθεί η πολιτική σταθερότητα, αλλά δεν θέλουμε να μοιρασθούμε μαζί σας την ευημερία, αναπτύσσοντας τις οικονομίες σας”.

Είναι λάθος και οπισθοδρομικό.

Αντιθέτως, θα έπρεπε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αναπτυχθούν οι οικονομίες τους, ενθαρρύνοντας τις επενδύσεις και αφήνοντας τους πολίτες τους να εργάζονται ελεύθερα στην Ε.Ε.

Ο μοναδικός λόγος που παραμένω αισιόδοξος είναι πως η ιδρυτική Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίζεται σε θεμελιώδεις φιλελεύθερες οικονομικές αρχές. Αυτές περιλαμβάνουν την ελεύθερη μετακίνηση αγαθών, ανθρώπων, κεφαλαίου και υπηρεσιών, την ελευθερία του επιχειρείν, τον περιορισμό των καρτέλ και της παραβίασης της μονοπωλιακής δύναμης καθώς και αυστηρούς κανόνες για τις κρατικές επιχορηγήσεις.

Σκοπεύω να αγωνιστώ για τη διασφάλιση πως όλες οι χώρες – μέλη εφαρμόζουν ορθά αυτούς τους κανόνες.

(*) Ο συγγραφέας είναι Επίτροπος της Ε.Ε. σε ζητήματα εσωτερικής αγοράς, φορολογίας και δασμών.

© The Financial Times Limited 2004. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation